Odpowiedź:
Sprawa „niewybaczalnego grzechu” czy „bluźnierstwa przeciwko Duchowi Świętemu” opisana jest w Ew. Marka 3.22-30 oraz Ew. Mateusza12.22-32. Termin „bluźnierstwo” może być ogólnie zdefiniowane jako „buntownicze zlekceważenie.” Terminu tego użylibyśmy do takich grzechów jak przeklinanie Boga czy świadome odrzucanie rzeczy z nim związanych. Dotyczy to także przypisywania Bogu złych rzeczy czy zaprzeczaniu dobrym rzeczom, które do niego należą. Przypadek bluźnierstwa jest jednak dość specyficzny, gdyż odwołuje się konkretnie do tak zwanego „bluźnierstwa przeciwko Duchowi Świętemu” w Ew. Mateusza 12.31. W tym fragmencie faryzeusze będąc naocznymi świadkami niezaprzeczalnego dowodu cudu wykonanego przez Jezusa z mocy Ducha Świętego, twierdzą jednak że jest opętany przez demona Belzebuba (Ew. Mateusza 12.24). W Ew. Marka 3.30, Jezus bardzo dokładnie określa to co uczynili, mówiąc iż „zbluźnili przeciwko Duchowi Świętemu.”
Bluźnierstwo w tym przypadku dotyczył oskarżenia Jezusa Chrystusa (osobiście, na ziemi) o opętanie demonem. Istnieją inne formy bluźnienia Duchowi Świętemu (np. okłamywanie go, tak jak w przypadku Ananiasza i Safiry z Dziejów Apostolskich 5.1-10), lecz oskarżenie Jezusa było tym niewybaczalnym bluźnierstwem. Ten konkretny grzech przeciwko Duchowi Świętemu nie może być już dzisiaj powtórzony.
Dzisiaj jedynym niewybaczalnym grzechem byłoby trwanie w niewierze. Nie ma żadnego usprawiedliwienia dla osoby, która umiera w niewierze. Ew. Jana 3.16 mówi nam, „Gdyż Bóg tak umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy kto weń wierzy nie zginął, ale miał żywot wieczny.” Jedynym warunkiem tego, aby „każdy” mógł doświadczyć przebaczenia jest to, aby znalazł się pośród tych, którzy wierzą w Jezusa. Chrystus powiedział, „Ja jestem droga, prawda i życie, nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie” (Ew. Jana 14.6). Odrzucenie jedynej drogi zbawienia jest równoznaczne ze skazaniem siebie na wieczność w piekle, ponieważ odrzucamy jedyne przebaczenie, co oczywiście jest niewybaczalne.
Niektórzy ludzie obawiają się, że popełnili jakiś grzech którego Bóg nie chce lub nie może im przebaczyć, i czują że nie ma już dla nich nadziei, bez względu na to co uczynią. Szatan z niczego bardziej by się nie cieszył, gdybyśmy trwali w takim kłamstwie. Prawda jest jednak taka, że jeśli jakaś osoba odczuwa taki strach, to powinna po prostu przyjść do Boga, wyznać swoje grzechy, żałować za nie i przyjąć Bożą obietnicę przebaczenia. „Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości” (1 Jana 1.9). Werset ten zapewnia nas o tym, że Bóg pragnie przebaczać nam każdy grzech- bez względu na to jak haniebny by on nie był- jeśli tylko ze skruchą do niego przyjdziemy. Jeśli cierpisz z powodu poczucia winy, Bóg czeka na Ciebie- ze swoimi ramionami szeroko otwartymi, ofiarując miłość i pokrzepienie. Nigdy nie zawiedzie i nie rozczaruje tych, którzy proszą o jego przebaczenie.
