Odpowiedź:
Po raz pierwszy słyszymy o Noem w 5 rozdziale 1 Ks. Mojżeszowej, która rozpoczyna się od słów "to jest księga potomków Adama." Jest to powtarzające się wyrażenie w 1 Ks. Mojżeszowej, a rozdział 5 wyszczególnia pobożną linię Seta w przeciwieństwie do bezbożnej linii Kaina (1 Ks. Mojżeszowa 4.17-24). Zakładając brak podziału pokoleniowego, Noe reprezentuje dziesiąte pokolenie po Adamie. W sprawozdaniu genealogicznym Noego czytamy: "Lamech żył sto osiemdziesiąt dwa lata i zrodził syna. Dał mu imię Noe, mówiąc: Ten nas pocieszy w pracy naszej i mozole rąk naszych na ziemi, którą przeklął Pan" (1 Ks. Mojżeszowa 5.28-29).
Już od samego początku, widzimy, że Noe będzie kimś wyjątkowym, jako że jest jedynym członkiem tej genealogii, którego imię jest wyjaśnione. Jego ojciec, Lamech, twierdzi, że jego syn Noe przyniesie ulgę („Noe” brzmi jak hebrajskie słowo oznaczające „odpoczynek lub ulgę”). Szybko się dowiadujemy, z jakiego powodu Noe miał przynieść ulgę czytając 1 Ks. Mojżeszową 6.1-8, gdzie widzimy nieskrępowane skutki upadku w miarę wzrostu niesprawiedliwości na całym świecie. Bóg oskarża ludzkość tymi słowami: "A gdy Pan widział, że wielka jest złość człowieka na ziemi i że wszelkie jego myśli oraz dążenia jego serca są ustawicznie złe" (1 Ks. Mojżeszowa 6.5). Bóg stwierdził: "Zgładzę człowieka, którego stworzyłem, z powierzchni ziemi, począwszy od człowieka aż do bydlęcia, aż do płazów i ptactwa niebios, gdyż żałuję, że je uczyniłem" (1 Ks. Mojżeszowa 6.7). A nawet w tej sytuacji, jest nadzieja: "Ale Noe znalazł łaskę w oczach Pana" (1 Ks. Mojżeszowa 6.8). Pomimo szalejącej niegodziwości, która w widoczny sposób objawiała się na ziemi, istniał jeden człowiek, który się wyróżniał- człowiek, którego życie charakteryzowało się tym, że spoczywała na nim Boża łaska. Noe znalazł łaskę u Pana. Bóg zamierzał zesłać sąd na świat za jego niegodziwość, ale rozciągnął swoją zbawczą łaskę na Noego i jego rodzinę.
1 Ks. Mojżeszowa 6.9 to początek narracji o potopie i to właśnie tutaj dowiadujemy się najwięcej o życiu Noego. Dowiadujemy się, że Noe był człowiekiem sprawiedliwym, nieskazitelnym w swoim pokoleniu i że chodził z Bogiem. W tym opisie życia Noego można niemal zobaczyć rozwój duchowości. Mówiąc, że Noe był sprawiedliwy, wiemy że był posłuszny Bożym nakazom (najlepiej jak to rozumiał w tamtym czasie). Był nieskazitelny w swoim pokoleniu, wyróżniając się spośród ludzi ówcześnie żyjących. Gdy inni oddawali się rozpuście, Noe prowadził przykładne życie. Ostatecznie, Noe chodził z Bogiem, co stawia go w tym samym miejscu co jego wielkiego pra- pradziadka, Henocha (1 Ks. Mojżeszowa 5.24); to wskazuje nie tylko na posłuszne życie, ale także na życie w którym Noe ma żywą i głęboką relację z Bogiem.
Widzimy posłuszne życie Noego ukazane w jego gotowości do posłuszeństwa bez stawiania pytań wobec poleceń Pana w odniesieniu do budowy arki (1 Ks. Mojżeszowa 6.22; 7.5, 9; 8.18). Zauważ, że Noe i jego pokolenie najprawdopodobniej nigdy wcześniej nie widzieli deszczu, a mimo to Bóg poleca Noemu zbudować duży statek pełnomorski na terenie, gdzie nigdzie w pobliżu nie ma akwenu. Pokładanie ufności Noego w Boga było tak wielkie, że natychmiast odpowiadał posłuszeństwem. Nienaganne życie Noego manifestuje się, gdy jest on posłuszny Panu w świetle nadchodzącego dnia gniewu. Apostoł Piotr mówi nam, że Noe był "zwiastunem sprawiedliwości" (2 Piotra 2.5), a autor listu do Hebrajczyków mówi, że "wydał wyrok na świat" (Hebrajczyków 11.7) poprzez swoje sprawiedliwe działanie. Przez długie opóźnienie nadchodzącego sądu Noe wiernie trwał w posłuszeństwie Panu. Jako dowód swojego chodzenia z Bogiem, po potopie, Noe zbudował ołtarz i złożył ofiary Bogu (1 Ks. Mojżeszowa 8.20). Uwielbienie było centralną częścią życia Noego.
Poza narracją o potopie i sytuacji jego upojenia alkoholowego zapisanego w 1 Ks. Mojżeszowej 9.20-27, nie wiemy za wiele na temat życia Noego. Z pewnością pijaństwo nie było jedynym przykładem niestosownego postępowania w życiu Noego. Podobnie jak każdy z nas, Noe miał grzeszną naturę. Epizod jego pijaństwa został ujęty w narracji najprawdopodobniej dlatego, aby wyjaśnić wzajemną niechęć między Kananejczykami i Izraelitami. Pomijając ten incydent, widzimy, że Noe był uznawany za jednego z nielicznych wyjątkowo sprawiedliwych ludzi w historii ludu Bożego. Dwukrotnie w 14 rozdziale Ks. Ezechiela, Bóg mówi poprzez proroka, że nawet jeśli Noe, Daniel i Job byliby obecni na ziemi, Bóg nie oszczędziłby ludzi przed sądem. To dobre towarzystwo, aby w nim przebywać (Daniel i Job). Wiemy również, że Noe jest podany jako przykład bohatera wiary w 11 rozdziale Hebrajczyków, kolejna wskazówka, że Noe był uważany za wzór wierności i że miał taką wiarę, która podobała się Bogu (Hebrajczyków 11.6).
Pamiętając to wszystko co zostało powiedziane, czego możemy się nauczyć z życia Noego? Praktycznie rzecz biorąc, Noe jest przykładem życia wiary. Hebrajczyków 11.7 (tłum. Biblia Warszawsko- Praska) mówi "Noe, choć o tym otrzymał pouczenia, czego jeszcze nie można było ujrzeć oczyma, to jednak już powodowany światłem wiary i napełniony bojaźnią przystąpił do budowy arki, mając w ten sposób ocalić cały ludzki ród. Idąc również za głosem wiary wzgardził światem i osiągnął to, że został uznany za sprawiedliwego w oczach Bożych." Noe nie potrzebował "testować" Boga zanim przystąpił do działania; Bóg nakazał, a on był posłuszny. To było typowe dla życia Noego. Noe był częścią pobożnej linii Seta, o której było powiedziane, "Wtedy to zaczęto wzywać [uroczyście] Imienia Jahwe" (1 Ks. Mojżeszowa 4.26; tłum. Biblia Poznańska). Noe był owocem pokoleniowego posłuszeństwa i wierności wobec Boga. Gdybyśmy mieli wzorować nasze życie na Noem, nie ma żadnej lepszej zasady, abyśmy byli "sprawiedliwymi, nieskazitelnymi wśród swojego pokolenia i chodzili z Bogiem.” Innymi słowy, być we właściwej relacji z Bogiem, być we właściwych stosunkach z innymi i mieć pełną szacunku i uwielbienia relację z Bogiem. Możesz prawie słyszeć słowa Jezusa wybrzmiewające tutaj, gdy odpowiada na pytanie uczonego o to jakie jest największe przykazanie (Ew. Mateusza 22.37-39).
W sensie teologicznym, możemy wysnuć kilka lekcji z życia Noego. Po pierwsze i najważniejsze, życie Noego pokazuje nam wieczną prawdę, że jesteśmy zbawieni z łaski przez wiarę (Efezjan 2.8). Noe nie był przykładną osobą ze względu na to, że w jakiś sposób był zdolny ominąć upadłą, grzeszną naturę, którą wszyscy posiadamy. Boża łaska była nad nim, bez której Noe z pewnością by zginął ze wszystkimi innymi niegodziwymi grzesznikami w potopie. Noe jest również doskonałym przykładem tego, że Bóg zbawia wybranych. Widzimy, że Bóg był cierpliwy odnośnie nadchodzącego sądu, podczas gdy Noe budował arkę (1 Piotra 3.20; 2 Piotra 2.5). Pan wie jak uratować bogobojnych ludzi od prób. Prawda ta jest dokładnie wyrażona w 2 Piotra 3.8-9, gdy dowiadujemy się, że Pan odłoży ostateczny sąd, aż wszyscy wybrani osiągną skruchę.
I na koniec, życie Noego służy nam jako przypomnienie, że sąd nad grzechem z pewnością przyjdzie. Dzień Pana nastąpi (2 Piotra 3.10). Jezus używa życia Noego jako zapowiedzi tego jak będzie, gdy Syn Człowieczy powróci na sąd ostateczny (Ew. Mateusza 24.37-38; Ew. Łukasza 17.26-27). W związku z tym musimy podążać za przykładem Noego i być zwiastunami "słowa pojednania" i słuchać słów Pawła: "Dlatego w miejsce Chrystusa poselstwo sprawujemy, jak gdyby przez nas Bóg upominał; w miejsce Chrystusa prosimy: Pojednajcie się z Bogiem" (2 Koryntian 5.20). Podobnie jak Noe, jesteśmy ambasadorami Chrystusa w tych ostatnich dniach. Sąd Boży nadchodzi, ale On oferuje pojednanie poprzez Jezusa Chrystusa. Musimy zanieść to przesłanie o pojednaniu do innych.
