Pytanie: Co wydarzyło się w okresie międzytestamentowym?
Odpowiedź:
Czas pomiędzy ostatnimi księgami Starego Testamentu a pojawieniem się Chrystusa określany jest ‘okresem międzytestamentowy’ (lub czasem pomiędzy testamentami). Ze względu na to, że nie pojawiły się wówczas żadne Boże proroctwa, niektórzy nazywają ten okres „400-letnim czasem milczenia.” Sytuacja polityczna, religijna i społeczna w tym czasie diametralnie się zmieniła w Palestynie. Większość wydarzeń, które miały wówczas miejsce zostały przepowiedziane przez proroka Daniela. (Zobacz Księgę Daniela rozdziały 2, 7, 8 oraz 11 i porównaj to z wydarzeniami historycznymi).
Izrael w latach 532-332 przed Chr. podlegał władzy Cesarstwa Perskiego. Persowie z niewielkim wpływem na religię Żydów, zezwalali im na praktykę swoich obrzędów religijnych. Otrzymali zezwolenie na odbudowę Świątyni i czczenie w niej Boga (2 Księga Kronik 36.22-23; Księga Ezdrasza 1.1-4). Okres ten dotyczył ostatnich 100 lat wydarzeń Starego Testamentu oraz około 100 lat okresu międzytestamentowego. Okres stosunkowo spokojny i przepełniony zadowoleniem był ciszą przed burzą.
Aleksander Wielki pokonał Dariusza III- króla Persji, sprawiając że Grecja stała się światową potęgą. Aleksander był uczniem Arystotelesa, zdobył gruntowną wiedzę w zakresie filozofii greckiej i polityki. Rozkazał, aby na wszystkich przez siebie podbitych terenach rozsławiać kulturę grecką. W efekcie czego, hebrajski Stary Testament został przetłumaczony na Grekę; tłumaczenie to znane jest jako „Septuaginta.” Większość odniesień Nowego Testamentu do Pism Starego Testamentu korzysta z przekładu Septuaginty. Aleksander pozwolił Żydom praktykować obrządek religijny, chociaż wciąż bardzo propagował grecki styl życia. Nie przynosiło to korzyści Izraelowi, gdyż kultura grecka prężnie rozwijała się w całym ówczesnym świecie, skoncentrowana była na człowieku (humanizm) i propagowaniu nieprawości.
Po śmierci Aleksandra, rządy w Judei przechodziły kolejno z rąk do rąk, przy czym punktem zwrotnym była postać Antiocha IV Epifanesa. Antioch nie tylko odmówił Żydom wolności religijnej. Około 167 r. przed Chr. obalił ustanowione prawnie kapłaństwo i zbezcześcił Świątynię, wprowadzając do niej zwierzęta nieczyste i pogański ołtarz.
Około 63 po Chr. Pompejusz z Rzymu zdobył Palestynę, podporządkowując całą Judeę panowaniu i kontroli cezara. Doprowadziło to w końcu do mianowania Heroda (przez cesarza rzymskiego i senat) królem Judei. Naród ten nałożył na Żydów podatek i sprawował nad nim kontrolę, a później zabił Mesjasza, wieszając go na rzymskim krzyżu. W Judei pojawił się tygiel różnych kultur: rzymskiej, greckiej i hebrajskiej.
W okresie okupacji rzymskiej i greckiej, w Palestynie istniały dwa główne polityczne/ religijne ugrupowania. Faryzeusze dodawali do Prawa Mojżeszowego różne ustnie przekazywane tradycje, co w konsekwencji sprawiło że ich prawa miały większe znaczenie aniżeli Prawo Boże (zobacz Ew. Marka 7.1-23). Mimo, iż nauczanie Chrystusa często zgadzało się z nauczaniem faryzeuszy, to jednak Jezus wykazywał im ich legalizm i brak miłosierdzia. Saduceusze reprezentowali klasę arystokratyczną i ludzi zamożnych. Saduceusze, którzy sprawowali władzę w Sanhedrynie, odrzucali wszystko co nie pochodziło z ksiąg Mojżeszowych Starego Testamentu. Odrzucali wiarę w zmartwychwstanie i ogólnie żyli w cieniu Greków, których szczególnie podziwiali.
Przemiany jakie w szybkim tempie zachodziły stanowiły dobrą podstawę dla zmian jakie przyniósł Chrystus i ich wpływowi na lud żydowski. Zarówno Żydzi jak i poganie innych narodowości byli bardzo niezadowoleni z panującej religii. Poganie podważali znaczenie politeizmu. Rzymianie i Grecy odsuwali się od wierzeń mitologicznych skłaniając się raczej ku Pismom Hebrajskim, dostępnym już w Grece i Łacinie. Żydzi ponownie zostali podbici, prześladowani i skażeni. Tracili już wszelką nadzieję; wiara była słabsza. Byli przekonani, że jedyną rzeczą która mogłaby ich zbawić (uwolnić) i rozbudzić na nowo ich wiarę było przyjście Mesjasza.
Nowy Testament opowiada historię nadziei jaka pojawiła się nie tylko dla Żydów, ale również dla całego świata. Chrystusowe wypełnienie proroctw było przedstawione i rozpoznane przez wielu, którzy oczekiwali jego przyjścia. Historie rzymskiego setnika, uczonych ludzi, czy faryzeusza Nikodema pokazują w jaki sposób Jezus został rozpoznany jako Mesjasz, przez tych którzy żyli w tamtym czasie. „400- letni okres milczenia” został przerwany najwspanialszą historią jaką do tej pory poznano- ewangelią Jezusa Chrystusa!
