Pytanie: Czego powinniśmy się nauczyć z życia Piotra?
Odpowiedź:
Szymon Piotr, znany również jako Kefas (Ew. Jana 1.42), był jednym z pierwszych naśladowców Jezusa Chrystusa. Był szczerym i żarliwym uczniem, jednym z najbliższych przyjaciół Jezusa, apostoł i "fundament" kościoła (Galacjan 2.9). Piotr był entuzjastyczny, z silną wolą, nieco impulsywny, a czasami zuchwały. Piotr miał wiele silnych stron, ale też kilka upadków w swoim życiu. Mimo to Pan, który go wybrał, nadal kształtował go dokładnie tak, jak chciał, aby osiągnąć swój cel.
Szymon Piotr oryginalnie pochodził z Betsaidy (Ew. Jana 1.44) i żył w Kapernaum (Ew. Marka 1.29), oba miasta nad brzegiem Jeziora Galilejskiego. Był żonaty (1 Koryntian 9.5; Ew. Marka 1.30), on i Jakub oraz Jan byli współpracownikami w biznesie połowu ryb (Ew. Łukasza 5.10). Szymon Piotr spotkał Jezusa poprzez swojego brata Andrzeja, który podążył za Jezusem po usłyszeniu Jana Chrzciciela głoszącego, że Jezus jest Barankiem Bożym (Ew. Jana 1.35-36). Andrzej od razu poszedł poszukać swojego brata, aby przyprowadzić go do Jezusa. Z chwilą spotkania Szymona, Jezus oficjalnie nadał mu nowe imię: Kefas (aramejskie) czy Piotr (greckie), które oznacza "skałę" (Ew. Jana 1.40-42). Później Jezus oficjalnie powołuje Piotra, aby poszedł za nim, dokonując cudu obfitego połowu ryb (Ew. Łukasza 5.1-11). Piotr od razu pozostawia wszystko za sobą i zaczyna naśladować Pana (werset 11).
Przez kolejne trzy lata Piotr żył jako uczeń Pana Jezusa. Będąc naturalnym przywódcą, Piotr często de facto przemawiał w imieniu Dwunastu (Ew. Mateusza 15.15,18.21; 19.27; Ew. Marka 11.21; Ew. Łukasza 8.45; 12.41; Ew. Jana 6,6; 13.6-9, 36). A co ważniejsze, to Piotr był pierwszym, który wyznał, że Jezus jest "Chrystusem, Synem Boga żywego", prawdę o której Jezus powiedział, że została mu objawiona przez Boga (Ew. Mateusza 16.16-17).
Piotr był częścią wewnętrznego kręgu uczniów Jezusa, wraz z Jakubem i Janem. Tylko tych trzech było obecnych, gdy Jezus wskrzesił córkę Jaira (Ew. Marka 5.37) i gdy Jezus został przemieniony na górze (Ew. Mateusza 17.1). Piotr i Jan otrzymali specjalne zadanie przygotowania ostatniej Wieczerzy Paschalnej (Ew. Łukasza 22.8).
W kilku przypadkach Piotr okazał się być bardzo porywczy, wręcz pochopny. Na przykład, to Piotr był tym, który opuścił łódź, aby pójść do Jezusa po wodzie (Ew. Mateusza 14.28-29)- i natychmiast odwrócił swój wzrok od Jezusa i zaczął tonąć (werset 30). To Piotr był tym, który wziął Jezusa na bok, aby napomnieć go za to, że mówi o swojej śmierci (Ew. Mateusza 16.22)- został szybko skorygowany przez Pana (werset 23). To Piotr był tym, który proponował rozstawienie trzech namiotów, aby uczcić Mojżesza, Eliasza i Jezusa (Ew. Mateusza 17.4)- i padł na ziemię w przerażającej ciszy w obliczu Bożej chwały (wersety 5-6). To Piotr był tym, który wyciągnął swój miecz i zaatakował sługę arcykapłana (Ew. Jana 18.10)- i od razu został napomniany, aby schować broń (werset 11). To Piotr był tym, który chwalił się, że nigdy nie opuści Pana, nawet jeśli wszyscy inni tak uczynią (Ew. Mateusza 26.33)- a później zaparł się trzykrotnie, że Go nawet nie zna (wersety 70-74).
Przez wszystkie te wzloty i upadki, Pan Jezus pozostał jego kochającym Panem i wiernym Przewodnikiem. Jezus ponownie zapewnia Szymona-będącego Piotrem, "Skałą" w Ew. Mateusza 16.18-19, i obiecuje, że stanie się narzędziem w ustanowieniu kościoła Jezusa. Po Jego zmartwychwstaniu, Jezus szczególnie wymienia Piotra jako tego, który musi usłyszeć o dobrej nowinie (Ew. Marka 16.7). I, powtarzając cud z połowem wielkiej ilości ryb, Jezus w wyjątkowy sposób wskazuje na przebaczenie i odnowienie Piotra oraz przywraca go na apostoła (Ew. Jana 21.6, 15-17).
W dniu Pięćdziesiątnicy Piotr był głównym mówcą do tłumu w Jerozolimie (Dz. Apostolskie 2.14), a Kościół pozyskał tego dnia około 3000 nowych wierzących (werset 41). Później, Piotr uzdrowił ułomnego żebraka (Dz. Apostolskie 3) i głosił odważnie przed Sanhedrynem (Dz. Apostolskie 4). Nawet aresztowanie, biczowanie i groźby nie mogły uciszyć postanowienia Piotra, aby zwiastować zmartwychwstałego Chrystusa (Dz. Apostolskie 5).
Obietnica Jezusa, że Piotr stanie się fundamentem w budowaniu Kościoła została wypełniona w trzech etapach: Piotr głosił w dniu Pięćdziesiątnicy (Dz. Apostolskie 2). Później, był obecny gdy Samarytanie otrzymali Ducha Świętego (Dz. Apostolskie 8). I na koniec, został wezwany do domu rzymskiego centuriona Korneliusza, który również wierzył i otrzymał Ducha Świętego (Dz. Apostolskie 10). W ten sposób, Piotr "otworzył" trzy, różne światy i otworzył drzwi Kościoła dla Żydów, Samarytan i pogan.
Nawet jako apostoł, Piotr doświadczył niektórych z bólów wzrostu. Po pierwsze, opierał się zaniesieniu ewangelii Korneliuszowi, poganinowi. Jednak, gdy zobaczył że Rzymianie przyjmują Ducha Świętego w taki sam sposób w jaki on Go otrzymał, Piotr doszedł do wniosku, że "Bóg nie ma względu na osobę" (Dz. Apostolskie 10.34). Po tym, Piotr usilnie bronił pozycji pogan jako wierzących i był nieugięty w tym, że nie potrzebują dostosowywać się do prawa żydowskiego (Dz. Apostolskie 15.7-11).
Inny epizod wzrostu w życiu Piotra dotyczy jego wizyty w Antiochii, gdzie cieszył się wspólnotą z wierzącymi nawróconymi z pogan. Jednak, gdy niektórzy spośród legalistycznych Żydów przybyło do Antiochii, Piotr aby ich ułagodzić, odsunął się od chrześcijan pochodzenia pogańskiego. Apostoł Paweł dostrzegł to jako wyraz hipokryzji i nazwał to tak w obecności Piotra (Galacjan 2.11-14).
Później, Piotr spędził czas z Janem Markiem (1 Piotra 5.13), który napisał Ew. Marka w oparciu o wspomnienia Piotra z czasu spędzonego z Jezusem. Piotr napisał dwa, natchnione listy, 1 i 2 Piotra, pomiędzy 60 a 68 r. po Chr. Jezus powiedział, że Piotr umrze śmiercią męczeńską (Ew. Jana 21.18-19)- proroctwo zostało spełnione, przypuszczalnie za panowania Nerona. Według przekazów tradycyjnych Piotr został ukrzyżowany do góry nogami w Rzymie i chociaż historia może być prawdziwa, nie ma żadnego biblijnego czy historycznego świadectwa dotyczącego szczegółów śmierci Piotra.
Czego możemy się nauczyć z życia Piotra? Poniżej kilka lekcji:
Jezus przezwycięża strach. Bez względu na to, czy wychodził z łodzi na wzburzone morze, czy po raz pierwszy przekraczał próg pogańskiego domu, Piotr znalazł odwagę w naśladowaniu Chrystusa. "W miłości nie ma lęku, lecz doskonała miłość usuwa lęk..." (1 Jana 4.18; tłum. Biblia Tysiąclecia).
Jezus przebacza niewierność. Po tym jak chwalił się swoją wiernością, Piotr wyparł się Pana trzy razy. Jezus w pełni miłości odnowił Piotra do służby. Piotr początkowo ponosił porażkę, ale z Jezusem porażka nie jest końcem (wszystkiego). "Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego" (2 Tymoteusza 2.13; tłum. Biblia Tysiąclecia).
Jezus cierpliwie naucza. Wciąż i na nowo, Piotr potrzebował napominania, a Pan udzielał mu tego z cierpliwością, stanowczością i miłością. Mistrz Nauczyciel poszukuje uczniów chętnych do nauki. "Pouczę ciebie i wskażę ci drogę, którą masz iść..." (Psalm 32.8).
Jezus widzi nas takimi, jakimi chce, abyśmy byli. Już za pierwszym razem gdy się spotkali, Jezus nazwał Szymona "Piotrem." Surowy i lekkomyślny rybak był w oczach Jezusa mocną i wierną skałą. "...że ten, który zapoczątkował w was dobre dzieło, doprowadzi je do końca..." (Filipian 1.6; tłum. Biblia Poznańska).
Jezus używa nieprawdopodobnych bohaterów. Piotr był rybakiem z Galilei, ale Jezus powołał go, aby stał się rybakiem ludzi (Ew. Łukasza 5.10). Ze względu na to, że Piotr był gotowy porzucić wszystko co miał, aby naśladować Jezusa, Bóg użył go w niesamowity sposób. Gdy Piotr głosił ewangelię, ludzie byli zdumieni jego odwagą, ponieważ był "nieuczonym" i "prostym" człowiekiem. Ale wówczas zauważali, że Piotr "był z Jezusem" (Dz. Apostolskie 4.13). Bycie z Jezusem sprawia tą wielką różnicę.
