Odpowiedź:
Nowy Testament relacjonuje trzy wyjazdy misyjne Pawła, podczas których zwiastuje on ewangelię o Chrystusie w Azji Mniejszej i Europie. Apostoł Paweł był wykształconym przywódcą żydowskim, zwanym Saulem. Żyjąc w Jerozolimie tuż po śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa, czynił wszystko co było w jego mocy by prześladować kościół chrześcijański. Uczestniczył on nawet w ukamienowaniu pierwszego chrześcijańskiego męczennika Szymona (Dzieje Apostolskie 7.55-8.4).
W drodze do Damaszku, gdzie miał znaleźć i uwięzić kolejnych chrześcijan, Paweł spotkał Pana. Wyznał swoje grzechy i uwierzył Jezusowi Chrystusowi. Po tym doświadczeniu, próbował przekonywać Żydów i chrześcijan o zmianie swojego życia, opowiadając o własnym nawróceniu. Wielu jednak powątpiewało w to i unikało z nim kontaktu. Chrześcijanie tacy, jak np. Barnaba wstawili się za nim. Później uczestniczyli wspólnie w wyjazdach misyjnych.
Na trzech oddzielnych podróżach misyjnych- gdzie każda trwała po kilka lat- Paweł nauczał o Jezusie w wielu nadmorskich miastach i wioskach, które mijał po drodze. Poniżej przedstawiamy krótką kronikę tych trzech podróży misyjnych.
Pierwsza podróż misyjna (Dzieje Apostolskie 13-14): Odpowiadając na Boże powołanie do zwiastowania Chrystusa, Paweł i Barnaba opuszczają kościół w Antiochii w Syrii. Z początku praktykowaną metodą ewangelizacyjną było zwiastowanie w synagogach odwiedzanych miast. Lecz gdy wielu Żydów odrzucało Chrystusa, misjonarze rozpoznali Boże powołanie by zwiastować ewangelię poganom.
Przez swoje szczere świadectwo o Jezusie, Saul będący z początku prześladowcą stał się Pawłem prześladowanym. Ci, którzy nie przyjęli jego poselstwa o zbawieniu przez Jezusa Chrystusa, próbowali przeszkodzić mu w służbie i go uciszyć. W jednym z miast, został ukamienowany i porzucony jako nieżywy. Lecz Bóg go oszczędził. Głosząc o Chrystusie doświadczył prześladowań, procesów, uwięzienia.
Służba Pawła pośród pogan wzbudziła wiele kontrowersji odnośnie tego kto może być zbawiony i w jaki sposób. Między swoją pierwszą a druga podróżą misyjną, uczestniczył w spotkaniu w Jerozolimie, podczas którego dyskutowano na temat sposobu zbawienia. Ostatecznie potwierdzono, że poganie mogą otrzymać Jezusa bez poddawania się żydowskim tradycjom.
Druga podróż misyjna (Dzieje Apostolskie 15.36-18.22): Po kolejnym pobycie w Antiochii, i ugruntowaniu tam kościoła, Paweł gotowy był ponownie wyjechać w podróż misyjną. Poprosił Barnabę, aby mu towarzyszył w odwiedzeniu tych wszystkich miejsc, w których wcześniej zwiastowali ewangelię. Doszło między nimi do jakiegoś nieporozumienia i rozdzielili się. Bóg zmienił to nieporozumienie w coś dobrego, gdyż od teraz istniały dwie grupy misyjne. Barnaba popłynął z Janem Markiem na Cypr, Paweł wziął Sylasa i udali się do Azji Mniejszej.
Bóg w swojej opatrzności poprowadził Pawła i Sylasa do Grecji, niosąc Ewangelię do Europy. W Filipii, grupa misjonarzy została pobita i wtrącona do więzienia. Radując się z tego, że cierpią dla Chrystusa, śpiewali w więzieniu. Nagle Bóg sprowadził trzęsienie ziemi, które otworzyło cele i uwolniło ich z łańcuchów. Zadziwiony całą sytuacją strażnik więzienia i jego rodzina uwierzyli w Chrystusa, lecz lokalni przedstawiciele władzy prosili ich aby wyjechali.
Podróżując dalej do Aten, Paweł nauczał na Wzgórzu Marsowym bardzo ciekawą grupę słuchaczy. Głosił im Boga, którego mogli poznać i którego mogli czcić bez udziału posągów. I znowu, niektórzy z niego szydzili a inni uwierzyli.
Paweł nauczał tych, którzy uwierzyli w Chrystusa i zakładał lokalne kościoły. Podczas swojej drugiej podróży misyjnej, Paweł powołał wielu uczniów z różnych środowisk: młodego człowieka o imieniu Tymoteusz, kobietę trudniącą się biznesem Lidię i parę małżeńską Akwilę i Pryscyllę.
Trzecia podróż misyjna (Dzieje Apostolskie 18.23-20.38): Podczas trzeciej podróży misyjnej Pawła, zwiastował on zagorzale ewangelię w całej Azji Mniejszej. Bóg potwierdzał moc ewangelii, czyniąc wiele cudów. Dzieje Apostolskie 20.7-12 mówi o Pawle przebywającym w Troadzie, gdzie wygłaszał długie kazanie. Młodzieniec, siedzący na parapecie na piętrze, zasnął i wypadł z okna. Wszyscy uznali, że jest martwy, lecz Paweł go uzdrowił.
Niegdyś parali się okultyzmem, teraz wierzący w Efezie spalili wszystkie księgi magii. Czciciele bożków, z drugiej strony, nie byli zadowoleni ze strat jakie przyniosło im zwiastowanie o prawdziwym Bogu i jego Synu. Jeden ze złotników- Demetriusz wywołał wrzawę w mieście, czciciel bogini Artemidy. Procesy zawsze towarzyszyły Pawłowi. Prześladowania i przeciwności w pełni wzmacniały prawdziwych naśladowców Chrystusa, przynosząc jeszcze większy rozgłos Ewangelii.
Pod koniec swojej trzeciej podróży misyjnej Paweł wiedział, że zostanie uwięziony i prawdopodobnie skazany na śmierć. Jego ostatnie słowa do kościoła w Efezie pokazują, jak bardzo był oddany służbie Chrystusowi: „Wy wiecie od pierwszego dnia, gdy stanąłem w Azji, jak byłem przez cały czas z wami. I jak służyłem Panu z całą pokorą wśród łez i doświadczeń, które na mnie przychodziły z powodu zasadzek Żydów. Jak nie uchylałem się od zwiastowania wam wszystkiego, co pożyteczne, od nauczania was publicznie i po domach. Wzywając zarówno Żydów, jak i Greków do upamiętania się przed Bogiem i do wiary w Pana naszego, Jezusa. I oto teraz, zniewolony przez Ducha, idę do Jerozolimy, nie wiedząc, co mnie tam spotka. Prócz tego, o czym mnie Duch Święty w każdym mieście upewnia, że mnie czekają więzy i uciski. Lecz o życiu moim mówić nie warto i nie przywiązuję do niego wagi, bylebym tylko dokonał biegu mego i służby, którą przyjąłem od Pana Jezusa, żeby składać świadectwo o ewangelii łaski Bożej” (Dzieje Apostolskie 20.18-24).
Niektórzy bibliści doszukują się także i czwartej podróży misyjnej, wczesna historia chrześcijańska zdaje się przychylać do tej koncepcji. Aczkolwiek, w Biblii nie znajdujemy żadnej wzmianki odnośnie czwartej podróży.
Celem wszystkich podróży misyjnych Pawła było: zwiastowanie (obwieszczanie) Bożej łaski odkupienia grzechu przez Chrystusa. Bóg wykorzystał służbę Pawła, aby zanieść ewangelię poganom i założyć kościół. Jego listy do kościołów, zawarte w Nowym Testamencie, nadal wspierają funkcjonowanie i doktrynę kościoła. Mimo, iż poświęcił wszystko, podróży misyjne Pawła były warte tego poświęcenia (Filipian 3.7-11).
