Odpowiedź:
Zanim zrozumiemy, co to znaczy mieć pokój z Bogiem, musimy uznać, że ludzie w naszym naturalnym stanie są wrogami Boga. Ponieważ odziedziczyliśmy grzeszną naturę od naszych pierwszych rodziców, Adama i Ewy (1 Ks. Mojżeszowa 3; Rzymian 5.12), rodzimy się z usposobieniem, aby dążyć do samozadowolenia i aby być bogiem samym dla siebie. Ta buntownicza natura stawia nas w sprzeczności z naszym doskonałym Stworzycielem. Jego sprawiedliwa natura nie może przeoczyć naszego grzechu; sprawiedliwość domaga się ukarania (Rzymian 3.23; 6.23). Nie możemy stworzyć pokoju z Bogiem, ponieważ nasze najlepsze starania w nasze najlepsze dni są niczym, a jedynie splugawioną szatą w porównaniu z Jego świętością (Ks. Izajasza 64.6). Zatem, w naszym grzesznym stanie, nie możemy być pojednani, nie możemy mieć pokoju z Bogiem, bez względu na to jak bardzo się staramy.
Bóg przejął inicjatywę w osiąganiu pokoju z nami poprzez posłanie Swojego Syna na ziemię. Jezus prowadził doskonałe życie, Jego ukrzyżowanie spłaciło dług za grzechy wszystkich, którzy uwierzą w Niego (Hebrajczyków 4.15; 2 Koryntian 5.21), a Jego zmartwychwstanie gwarantuje nasze usprawiedliwienie przed Bogiem (Rzymian 4.25). Jezus jest Księciem Pokoju (Ks. Izajasza 9.6) i jest On tym, który zapewnia nam pokój z Bogiem. Dlatego przesłanie o zbawieniu w Chrystusie jest nazwane "ewangelią pokoju" (Efezjan 6.15).
Słowa anioła do pasterzy w tą pierwszą Wigilię brzmiały "Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój ludziom, w których ma upodobanie" (Ew. Łukasza 2.14). W kim Bóg ma upodobanie? Boże upodobanie i pokój spoczywa na tych, którzy przyjmują Syna Bożego z wiarą (Ew. Jana 1.12). "Usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa" (Rzymian 5.1). Pokój z Bogiem oznacza, że nasz wielki dług za grzech został spłacony i Bóg widzi nas jako sprawiedliwych (Kolosan 2.14; Rzymian 3.22). Nie jesteśmy już wrogami, ale ukochanymi dziećmi (1 Jana 3.2). Jego święta natura może mieć społeczność z nami, ponieważ On widzi nas "w Chrystusie."
Pokój z Bogiem oznacza, że nasze sumienia są oczyszczone (Hebrajczyków 10.22; Tytusa 3.5). Przytłaczający ciężar winy, który nas nękał odszedł, został złożony na Jezusie na krzyżu (Kolosan 2.14; 1 Piotra 2.24). Wstyd, jaki słusznie odczuwaliśmy za niegodziwe czyny, których się dopuściliśmy, został zniesiony przez Jezusa. Bóg Ojciec przyjmuje nas jako Swoje dzieci i zaprasza nas, abyśmy przystąpili "z ufną odwagą do tronu łaski", by mieć z Nim społeczność i prosić o to, czego potrzebujemy (Hebrajczyków 4.16). Dla chrześcijanina, utrzymywanie poczucia pokoju z Bogiem oznacza, że wyznajemy nasze ciągłe grzechy i upadki (1 Jana 1.9). Nie musimy wyznawać, aby uzyskać pokój z Bogiem; Jezus dokonał tego na krzyżu, gdy mu zaufaliśmy. Ludzie prawdziwie narodzeni na nowo żyją z ciągłą postawą skruchy, aby żaden grzech się nie zakorzenił i nie zabrudził ich ponownie (Ew. Jana 3.3; Rzymian 6.1-4). Niewyznany grzech psuje radosną społeczność między dzieckiem Bożym a jego Ojcem.
Pokój z Bogiem pozwala również chrześcijaninowi żyć bez strachu przed śmiercią czy wiecznością. Nasza nadzieja jest zapewniona w świadomości, że Jezus uczynił wszystko to, co było konieczne, aby uczynić nas w porządku z Bogiem (Ew. Mateusza 5.17; Ew. Jana 3.16-18). Nasz ostatni oddech na ziemi będzie naszym pierwszym oddechem w niebie (2 Koryntian 5.6-8; Ew. Łukasza 16.22). Duch Święty został nam dany jak pierścionek obietnicy, pewności, że większe wydarzenie z pewnością się odbędzie (2 Koryntian 1.22; 5.5). Teraz, Duch Święty żyje w nas, aby nas prowadzić, przekonywać, pocieszać i przypominać nam, że Jezus dokonał całkowitej ofiary w naszym imieniu (Ew. Jana 14.16–17; 16.8–11; 1 Koryntian 3.16; 6.19; Efezjan 1.13–14).
Ludzie zostali stworzeni do życia w pokoju z Bogiem. Grzech zniszczył ten pokój i nadal niszczy u każdego, kto odrzuca ofertę zbawienia w Jezusie. Jednak każdy, to powoła się na imię Pana, uwierzy w swoim sercu, że Jezus jest jedyną drogą do Boga, i jest chętny poddać się Jemu jako Zbawicielowi i Panu, będzie miał pokój z Bogiem (Rzymian 10.9–10, 13; Ew. Jana 3.16, 36; Dz. Apostolskie 2.21, 28).
