Odpowiedź:
W Ks. Jozuego poznajemy jedną z najbardziej prowokujących do myślenia i zadziwiających bohaterek Starego Testamentu. Rachab, prostytutka z kananejskiego miasta Jerycho, jest godna uwagi ze względu na swoją wielką wiarę i miejsce w rodowodzie Jezusa Chrystusa. Jednak bliższe przyjrzenie się życiu tej niezwykłej poganki może prowadzić do głębszego wglądu w Boży plan dla Jego kościoła i Jego postępowanie z poszczególnymi wierzącymi w łasce i miłosierdziu.
Historia Rachab znajduje się w Ks. Jozuego w rozdz. 2-6. Fragment ten opisuje podbój ufortyfikowanego miasta Jerycho przez Izraelitów. W swoim czasie Jerycho było najważniejszą kananejską twierdzą w dolinie Jordanu. Była to twierdza znajdująca się bezpośrednio na drodze nacierających Izraelitów, którzy właśnie przekroczyli rzekę Jordan (Ks. Jozuego 3.1-17). Przed wkroczeniem na ziemie na zachód od Jordanu, Jozue wysłał dwóch szpiegów, aby zbadali teren. Król Jerycha dowiedział się, że dwóch izraelskich szpiegów znajduje się w jego mieście i rozkazał ich przyprowadzić. Rachab, kobieta, u której zatrzymali się szpiedzy, ochroniła ich, ukrywając ich na swoim dachu. Opowiedziała im, jak mieszkańcy Jerycha bali się Izraelitów od czasu, gdy ci pokonali Egipcjan dzięki cudowi nad Morzem Czerwonym (około 40 lat wcześniej). Zgodziła się pomóc im uciec, pod warunkiem, że ona i jej rodzina zostaną oszczędzeni w nadchodzącej bitwie. Szpiedzy zgodzili się na jej prośbę, dając jej trzy warunki do spełnienia: 1) musi odróżnić swój dom od innych, wywieszając przez okno szkarłatny sznur, aby Izraelici wiedzieli, który dom oszczędzić; 2) jej rodzina musi znajdować się w domu podczas bitwy; oraz 3) nie może później wydać szpiegów.
Bezpiecznie uciekając z miasta, dwaj szpiedzy wrócili do Jozuego i donieśli, że "cała ziemia topnieje ze strachu". Izraelici przeprawili się przez Jordan do Kanaanu, gdzie oblegli miasto Jerycho. Miasto zostało całkowicie zniszczone, a każdy mężczyzna, kobieta i dziecko w nim zginęli. Jedynie Rachab i jej rodzina zostali oszczędzeni. Ostatecznie Rachab poślubiła Salmona, Izraelitę z plemienia Judy. Jej synem był Boaz, mąż Rut. Józef, prawny ojciec Jezusa, jest jej bezpośrednim potomkiem.
Rachab była młodą kananejską prostytutką i jako taka nie była zbyt dobrą kandydatką na bohaterkę wiary. Jerycho było jednym z głównych miejsc kultu bożków, szczególnie poświęconym Asztarot, bogini księżyca. Tutaj koncentrowało się wszystko, co było najbardziej nikczemne i poniżające w religii Kananejczyków. Wielu komentatorów biblijnych, chcąc zdjąć piętno określenia "nierządnica" z osoby wymienionej w genealogii Chrystusa (Ew. Mateusza 1.5), opisywało Rachab jako gospodynię lub karczmarkę. Jednak biblijne użycie hebrajskiego słowa zanah (3 Ks. Mojżeszowa 21.7-14; 5 Ks. Mojżeszowa 23.18; Ks. Sędziów 11.1; 1 Ks. Królewska 3.16) i autorytet apostołów (Hebrajczyków 11.31; Jakuba 2.25) potwierdzają wiarygodność użycia słowa "nierządnica".
Oczywiste jest, że Rachab była spostrzegawcza, inteligentna i dobrze poinformowana. Rachab rozpoznała szpiegów, ukryła ich i przygotowała wiarygodną historię, dzięki której mogła oszukać królewskich agentów. Rachab nie zaprzeczyła, że przyjęła mężczyzn. Powiedziała, że wyruszyli o zmierzchu, kiedy trudno było mieć pewność, że cokolwiek zobaczą. Agenci nie odważyli się zaryzykować zatrzymania się w celu przeszukania domu Rachab, ponieważ gdyby to zrobili, szpiedzy mogliby uciec. Na koniec kananejska prostytutka daje dwóm Izraelitom doskonałą radę. Mówi im, aby ukryli się na wzgórzach przez trzy dni, zanim spróbują przekroczyć Jordan.
Pod względem duchowym Rachab nie znajdowała się w idealnej sytuacji, by uwierzyć w jedynego prawdziwego Boga, Boga Izraela. Była mieszkanką niegodziwego miasta, które znajdowało się pod Bożym potępieniem. Rachab była częścią zepsutej, zdeprawowanej, pogańskiej kultury. Nie korzystała z bogobojnego przywództwa Mojżesza czy Jozuego. Rachab miała jednak jeden atut - słyszała od wielu mężczyzn, z którymi miała kontakt, że Izraelitów należy się bać. Słyszała historie o ich ucieczce z Egiptu, przejściu przez Morze Czerwone, wędrówce po pustyni i niedawnym zwycięstwie nad Amorytami. Dowiedziała się wystarczająco dużo, by dojść do właściwego, zbawczego wniosku: "Pan, Bóg wasz, jest Bogiem w górze na niebie i w dole na ziemi" (Ks. Jozuego 2.11). To właśnie ta przemiana serca, ta wiara - połączona z działaniami wynikającymi z wiary - ocaliła ją i jej rodzinę.
Często mówi się, że Rachab, będąc prawdziwą postacią historyczną, służy również jako symboliczna zapowiedź lub "typ" kościoła i wierzących z pogan. W rzeczywistości była ona pierwszą odnotowaną nawróconą poganką. Istnieje wiele sposobów, w jakie Rachab obrazuje kościół. Po pierwsze, była częścią pogańskiego systemu światowego, prostytutką, która dzięki nawróceniu mogła stać się prawowitą oblubienicą. W podobny sposób Izrael był pierwszym wybranym ludem Bożym, ale został tymczasowo odsunięty na bok, aby poganie mogli zostać wprowadzeni do królestwa Bożego, a kościół jest obecnie uważany za oblubienicę Chrystusa (Rzymian rozdz.11; Efezjan 5.25-27). Po drugie, Rachab, ponieważ przyjęła szpiegów, została zbawiona dzięki swojej wierze w "Boga na niebie w górze i na ziemi na dole" (Hebrajczyków 11.31). Podobnie chrześcijanie są zbawieni przez wiarę w Jezusa Chrystusa. "Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar" (Efezjan 2.8; tłum. Biblia Warszawska).
Po trzecie, chociaż Rachab i chrześcijanie są zbawieni aktem łaski przez wiarę, prawdziwa wiara wymaga działania i jest jego przykładem (Jakuba rozdz. 2). Rachab musiała wyrzucić szkarłatny sznur przez okno. Chrześcijanie muszą zaakceptować Jezusa Chrystusa jako swojego Zbawiciela i Pana, a następnie żyć w sposób, który weryfikuje prawdziwość tej wiary. Po czwarte, Rachab mogła wskazać lokalizację swojego domu na wiele sposobów. Ale jedynym sposobem, w jaki mogła zostać oszczędzona, było podążanie za wskazówkami udzielonymi jej przez izraelskich szpiegów. Świat mówi nam, że istnieje wiele dróg do Boga i zbawienia, wszystkie równie ważne. Ale Biblia mówi nam o Jezusie Chrystusie, że "nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni" (Dz. Apostolskie 4.12). Po piąte, wiara Rachab pozwoliła jej odwrócić się od swojej kultury, ludu i religii na rzecz Pana. Zaangażowanie w prawdziwą wiarę w Boga może wymagać ustalenia priorytetów, które są sprzeczne z priorytetami świata, do czego jesteśmy zachęcani w Rzymian 12.2.
Wreszcie, kiedy przychodzimy do Chrystusa, nasza przeszłość nie ma już znaczenia. Dla wszystkich, którzy wierzą i przyjmują ofiarę Jezusa złożoną na krzyżu w naszym imieniu, przeszłość zostaje wymazana. Rahab nie była już postrzegana jako nieczysta prostytutka, ale jako osoba godna łaski stania się częścią rodu naszego Pana Jezusa Chrystusa. Tak jak ona została wszczepiona w ród Chrystusa, tak my stajemy się dziećmi Bożymi i uczestnikami Jego dziedzictwa (Rzymian rozdz. 11). W życiu Rachab odnajdujemy inspirującą historię wszystkich grzeszników, którzy zostali zbawieni przez łaskę. Z jej historii dowiadujemy się o niesamowitej łasce Bożej, która może zbawić nawet najgorszych grzeszników i doprowadzić ich do obfitego życia w Chrystusie Jezusie.
