Odpowiedź:
Radość Pana jest radością serca, która pochodzi z poznania Boga, trwania w Chrystusie i napełnienia Duchem Świętym.
Gdy Jezus się urodził, anioły ogłosiły "zwiastuję wam radość wielką" (Ew. Łukasza 2.10). Wszyscy, którzy znajdą Jezusa wiedzą, z pasterzami, którzy odwiedzili miejsce narodzin, o radości jaką przynosi. Nawet przed Jego narodzeniem, Jezus przyniósł radość, o czym świadczą pozdrowienia Marii (Ew. Łukasza 1.47) i odpowiedź Jana słyszącego głos Marii gdy "poruszyło się z radości" w łonie swej matki (Ew. Łukasza 1.44).
Jezus wyrażał radość w swojej służbie. Nie był ponurym ascetą; raczej Jego wrogowie oskarżali go o bycie zbyt radosnym niekiedy (Ew. Łukasza 7.34). Jezus opisał siebie jako oblubieńca na uczcie weselnej (Ew. MArka 2.18-20); On "radował się w Duchu Świętym" (Ew. Łukasza 10.21); On mówił o "mojej radości" (Ew. Jana 15.11) i obiecał udzielać radości swoim uczniom przez całe życie (Ew. Jana.16.24). Radość odzwierciedla się w wielu przypowieściach Jezusa, włączając w to trzy historie z Ew. Łukasza 15, które wspominają o "radowaniu się wśród aniołów Bożych" (Ew. Łukasza 15.10) i kończąc na radosnym pasterzu, radosnej kobiecie i radosnym ojcu.
Nehemiasz powiedział pokutującym Izraelitom, że radość Pana będzie ich siłą (Ks. Nehemiasza 8.10). Wczesny kościół charakteryzował się zadowoleniem i radością Pana (Dz. Apostolskie 2.46; 13.52), "radość w Duchu Świętym" jest charakterystycznym znakiem królestwa Bożego (Rzymian 14.17). Ci, którzy są częścią królestwa dzielą się radością królestwa.
Radość jest częścią owocu Ducha Świętego (Galacjan 5.22-23). W rzeczywistości, to jest nasz obowiązek chrześcijański, aby radować się w Panu (Filipian 3.1; 4.4; 1 Tesaloniczan 5.16). W Chrystusie, wierzący jest wypełniony "radością niewysłowioną i chwalebną" (1Piotra 1.8).
Ze względu na ponadnaturalne pochodzenie, radość Pana- nasze zadowolenie serca- jest obecne nawet w czasie życiowych trudności. Wiemy, że jesteśmy dziećmi Bożymi, i nikt nie może nas od Niego wyrwać (Ew. Jana 10.28-29). Jesteśmy jego potomkami ku "dziedzictwu nieznikomemu i nieskalanemu, i niezwiędłemu", i nikt nie może nam tego ukraść (1 Piotra 1.4; Ew. Mateusza 6.20). Widzimy sprawcę i dokończyciela naszej wiary, i niech wróg szaleje sobie tak bardzo, i tak wiemy przecież, kto ostatecznie zwycięża (Hebrajczyków 12.2; Psalm 2).
Wiara jest zwycięstwem, które pokonuje świat a radość Pana jest naszą siłą. Niekorzystne okoliczności, zamiast utrudniać naszą wiarę, mogą w rzeczywistości zwiększyć naszą radość. Paweł i Sylas znali przeciwności, gdy siedzieli z zakutymi nogami w dyby w celi w Filippi. Ich przywileje prawne zostały naruszone. Zostali aresztowani bez powodu i pobici bez procesu. O północy, nie mogąc zasnąć, śpiewali- głośno- wielbiąc Pana, któremu służyli (Dz. Apostolskie 16.25). Wkrótce nastąpił cud (werset 26).
Apostołowie w Jerozolimie zostali aresztowani- dwukrotnie- i zakazano im zwiastować imienia Jezusa. Za drugim razem gdy stanęli przed sądem, zostali pobici. Niewzruszeni, wrócili do domu „radując się, że zostali uznani za godnych znosić zniewagę dla imienia jego" i byli gotowi by tym bardziej głosić (Dz. Apostolskie 5.41). Oczywiście, apostołowie naśladowali jedynie przykład naszego Pana, który "zamiast doznać należytej mu radości, wycierpiał krzyż, nie bacząc na jego hańbę" (Hebrajczyków 12.2).
Radość Pana może być niewytłumaczalna dla kogoś, kto jej nie posiada. Ale dla wierzącego w Chrystusa, radość Pana przychodzi tak naturalnie jak winogrona na winorośli. Gdy przebywamy w Chrystusie, Prawdziwym Krzewie, my- gałązki- jesteśmy pełni Jego siły i witalności, i owoc który wydajemy, włączając w to radość, jest Jego pracą (Ew. Jana 15.5).
