Odpowiedź:
Aby zrozumieć historię Kościoła Protestanckiego i Reformację, ważne jest aby najpierw zrozumieć, że jedno z stwierdzeń Kościoła Rzymskokatolickiego a mianowicie sukcesję apostolską. To oznacza, że jest wyjątkowy autorytet nad wszystkimi kościołami i denominacjami ponieważ według Kościoła Katolickiego linia papieska przez wieki sięga aż do Apostoła Piotra. Wedle ich opinii, to daje Kościołowi Rzymskokatolickiemu wyjątkowy autorytet, który przewyższa wszystkie inne denominacje lub kościoły. Według Encyklopedii Katolickiej, ta sukcesja apostolska jest tylko „stwierdzona w Kościele Katolickim” i żadne „odłączone kościoły nie mają wiarygodnego prawa do tego.”
Na podstawie sukcesji apostolskiej Kościół Rzymskokatolicki rości sobie wyjątkowy autorytet do interpretacji Pisma Świętego oraz ustanawiania doktryny, tak jak i posiadania najwyższego przywódcy w postaci Papieża, który jest nieomylny kiedy przemawia „ex cathedra” - sprawując urząd pasterza i nauczyciela wszystkich chrześcijan. Dlatego też, według poglądu Rzymskokatolickiego, nauczanie i tradycje Kościoła Rzymskokatolickiego ponieważ pochodzą od Papieża, są w takim samym stopniu nieomylne i wiarygodne jak Pismo Święte. To jest jedna z głównych różnic pomiędzy Kościołem Rzymskokatolickimi a Protestanckim i był to jeden z fundamentalnych powodów Protestanckiej Reformacji.
Oczywiście Kościół Rzymskokatolicki to nie jedyny kościół, który twierdzi, że posiada wyjątkowy autorytet poprzez sukcesję apostolską lub szukanie swoich korzeni w pierwszych apostołach. Na przykład, Kościół Prawosławny także utrzymuje sukcesję apostolską, pomimo tego, że ich pogląd jest bardzo podobny do poglądu Kościoła Rzymskokatolickiego. Podział pomiędzy Kościołem Prawosławnym a Rzymskokatolickim nie występował aż do czasu „ Wielkiej Schizmy” w 1054 r. Są również pewne protestanckie denominacje lub grupy które próbują ustanowić „Szlak Krwi” , który sięga aż do pierwszego kościoła i apostołów. Nie traktują jednak sukcesji apostolskiej w taki sposób, aby ustanawiać autorytet „Papieża” jako nieomylnego przywódcy. Postrzegają swoje powiązanie z pierwszym kościołem w nieco mniejszym stopniu, aby ustanawiać autorytet nad ich doktrynami i praktykami.
Problem z próbami odnalezienia linii sukcesji aż do czasu apostołów, czy to jest Kościół Rzymskokatolicki, czy Prawosławny lub Protestancki, jest taki, że wszystkie one są próbą czerpania autorytetu, bądź podpierania się nim w kwestii tego, czego te kościoły nauczają lub w co wierzą opierając się na niewłaściwym źródle, takim jak prawdziwe bądź postrzegane powiązania z apostołami, zamiast czerpania autorytetu z Bożego Słowa. Istotne jest to, aby chrześcijanie zdali sobie sprawę, że bezpośrednia sukcesja apostolska niekoniecznie przemawia za tym, że kościół czy denominacja posiada autorytet. Bóg dał i zachował najwyższy autorytet w wszystkich kwestiach wiary i praktyki w swoim Świętym Słowie czyli Biblii. Dlatego też, autorytet jakiegoś kościoła czy denominacji nie pochodzi z jakiegoś powiązania z kościołem pierwszego wieku czy apostołów. Zamiast tego, autorytet pochodzi wyłącznie i bezpośrednio z zapisanego Słowa Bożego. Nauczanie kościoła czy denominacji jest pełne autorytetu i obowiązujące chrześcijan tylko wtedy, kiedy przedstawia ono prawdziwe znaczenie i klarowne nauczanie Pisma. To jest ważny punkt, którego należy być świadomym jeśli chodzi o powiązania pomiędzy protestantyzmem a katolicyzmem, i powodów dla których Protestancka Reformacja miała miejsce.
Aby zrozumieć historię chrześcijaństwa i koncepcji sukcesji apostolskiej, tak jak i twierdzenia Kościoła Rzymskokatolickiego o byciu jedynym prawdziwym kościołem z jedynym autorytetem, ważnym jest aby zrozumieć parę kluczowych punktów. Po pierwszy, musimy być świadomi, że nawet w czasach apostołów i kościoła pierwszego wieku, fałszywi nauczyciele i fałszywe nauczanie stanowiło znaczny problemem. Wiemy o tym ponieważ ostrzeżenie przed herezjami i fałszywymi nauczycielami może znaleźć w wszystkich późniejszych księgach Nowego Testamentu. Jezus sam ostrzegał, że będą fałszywi nauczyciele, którzy będą jak „wilki w owczej skórze” ( Mateusz 7:15), i że będą zarówno „kąkol i pszenica”, które będą istnieć razem aż do sądu kiedy On odzieli zbawionych od zgubionych, prawdziwie „narodzonych na nowo” wierzących od tych, którzy szczerze Go nie przyjęli. (Mateusz 13, 24-30). Jest to istotne aby zrozumieć historię kościoła ponieważ prawie od samego początku fałszywi nauczyciele i nauczanie nęka kościół i odprowadza ludzi od prawdy. Pomimo tego, zawsze byli i będą prawdziwie „nowo narodzeni” wierzący, którzy trzymają się mocno biblijnej doktryny o zbawieniu z łaski przez wiarę w Chrystusa. Tacy wierzący, byli zawsze, przez wszystkie wieki, nawet w najciemniejszym okresie średniowiecza.
Druga rzecz, której musimy być świadomi, aby właściwie zrozumieć historie kościoła, to fakt, że słowo „katolicki” oznacza „uniwersalny, powszechny”. Jest to ważne ponieważ we wczesnych pismach chrześcijańskich pierwszego drugiego wieku, kiedy termin „katolicki” był używany, to odnosił się on do „uniwersalnego, powszechnego kościoła” lub „ciała Chrystusa”, które składało się z „nowo narodzonych” wierzących z każdego plemienia, języka i narodu (Apokalipsa 5:9; 7:9). Jakkolwiek, taj jak w przypadku wielu słów, słowo „katolicki” zaczęło przybierać nowego znaczenia i zaczęto go używać w innym znaczeniu. W miarę upływu czasu, koncepcja „uniwersalnego, powszechnego” lub „katolickiego” kościoła zaczęła przeradzać się w koncepcję, że wszystkie kościoły utworzą razem jeden kościół, nie tylko duchowo ale także widzialnie rozszerzając się na całym świecie. To niezrozumienie natury widzialnego kościoła (który zawsze zawierał „kąkol i pszenicę”,) i niewidzialnego kościoła, (ciała Chrystusa, które składa się tylko z „narodzonych na nowo” wierzących) doprowadziła do koncepcji widzialnego Świętego Kościoła Katolickiego, poza którym nie ma zbawienia. To właśnie z tego niezrozumienia natury uniwersalnego kościoła, powstał Kościół Rzymskokatolicki.
Przed nawróceniem Konstantyna na chrześcijaństwo w 315 r.n.e., chrześcijanie byli prześladowani przez rzymski rząd. Wraz jego nawróceniem na chrześcijaństwo, stało się ono dozwoloną religią rzymskiego imperium (potem stało się oficjalną religią) i dlatego „widzialny” kościół połączył się z potęgą rzymskiego rządu. To małżeństwo kościoła i państwa doprowadziło do utworzenia Kościoła Rzymskokatolickiego i w miarę upływu czasu spowodowało, że Kościół Rzymskokatolicki dostosował swoją doktrynę i rozwinął swoją strukturę w taki sposób, aby najlepiej służyły celom rzymskiego rządu. W tamtym czasie, sprzeciwia się Kościołowi rzymskokatolickiemu było tym samym co przeciwstawianie się rzymskiemu rządowi i pociągało to a sobą szereg kar. Dlatego też, jeśli ktoś nie zgadzał się z doktryną Kościoła Rzymskokatolickiego, było to poważne wykroczenie, które kończyło się ekskomuniką a czasami nawet śmiercią.
Jakkolwiek, w tym okresie historii byli prawdziwie ”narodzeni na nowo” chrześcijanie, którzy powstali i sprzeciwili się sekularyzacji Kościoła Rzymskokatolickiego i odstępstwu od wiary, która temu towarzyszyła. Poprzez połączenie kościoła i państwa, w miarę upływu czas, Kościół Rzymskokatolicki skutecznie uciszał tych, którzy się sprzeciwiali doktrynie kościoła i jego praktykom, i naprawdę ten kościół stał się prawie uniwersalnym, powszechnym kościołem w całym Imperium Rzymskim. Zawsze były „ruchy oporu” przeciwko niektórym niebiblijnym praktykom i naukom Kościoła Rzymskokatolickiego, jednak były one względnie małe i osamotnione. Przed Reformacją Protestancką w 16 wieku, ludzie jak John Wycliffe w Anglii, Jan Hus w Czechosłowacji oddali swoje życie za sprzeciw wobec niektórych niebiblijnych nauk Kościoła Rzymskokatolickiego.
Opozycja wobec Kościoła Rzymskokatolickiego i jego fałszywym naukom osiągnęła swój szczyt w 16 wieku, kiedy rzymskokatolicki mnich Marcin Luter wywiesił swoje 95 tezy przeciwko naukom Kościoła Rzymskokatolickiego na drzwiach kościoła zamkowego w Witteberdze w Niemczech. Intencją Lutra było spowodowanie reformy w Kościele Rzymskokatolickim i czyniąc to podważył autorytet Papieża. Wraz z odmową Kościoła Rzymskokatolickiego, aby wziąć pod uwagę wezwanie Lutra do reformy i powrotu do nauk i praktyk biblijnych, Reformacja Protestancka rozpoczęła się i wyniku czego wyłoniły się cztery główne odłamy i tradycje : luterańska, prezbiteriańska (kalwińska), anabaptystyczna oraz anglikańska. W tym czasie Bóg wzbudził bożych mężów w rożnych krajach, aby ponownie odnowić kościół na całym świecie poprzez powrót do biblijnych korzeni, doktryn oraz praktyk.
U podstaw Reformacji Protestanckiej leżą cztery główne pytania lub doktryny, w których według reformatorów, Kościół Rzymskokatolicki był w błędzie. Te cztery pytania lub doktryny są następujące: W jaki sposób osoba jest zbawiona? Gdzie znajduje się religijny autorytet? Czym jest kościół? Jaka jest istota chrześcijańskiego życia? Aby odpowiedzieć na te pytania reformatorzy tacy jak, Marcin Luter, Ulrich Zwingli, John Kalvin i John Knox ustanowili coś, co jest znane jako „Pięć zasad Protestantyzmu” ( Pięć Sola – sola to łacińskiego słowo oznaczające „tylko”). Te pięć punktów było w samym sercu reformacji, i właśnie dla tych pięciu istotnych biblijnych doktryn, reformatorzy wystąpili przeciwko Kościołowi Rzymskokatolickiemu opierając się naciskom kościoła aby odwołali swoje nauczanie nawet pod groźba utraty życia. Te pięć kluczowych doktryn Reformacji Protestanckiej to:
1 - „Sola Scriptura”, lub tylko Pismo: to mówi o biblijnej doktrynie, że tylko Biblia jest jedynym autorytetem dla wszystkich kwestii wiary i praktyki. Pismo i tylko Pismo jest standardem według którego wszelka nauka i doktryna kościoła, ma być ustanawiana. Jak Marcin Luter elokwentnie wyraził, kiedy poproszono go aby odwołał wszystkie swoje nauki, „ Jeśli nie będę przekonany przez Pismo i zdrowy rozsądek - to nie zaakceptuje autorytetu papieży i jego rad ponieważ one sobie zaprzeczają nawzajem – moje sumienie jest więźniem Słowa Bożego. Nie mogę i nie odwołam niczego co jest sprzeczne z moim sumieniem i co nie jest ani właściwe ani bezpieczne. Boże pomóż mi. Amen.”
2 - „Sola Gratia”, zbawienie tylko z łaski: to mówi o biblijnej doktrynie, że zbawienie jest tylko z Bożej łaski i, że jesteśmy wyratowani z Jego gniewu tylko przez Jego łaskę. Boża łaska w Chrystusie nie jest po prostu konieczna, ale jest jedynym wystarczającym powodem zbawienia. Ta łaska jest ponadnaturalna pracą Ducha Świętego, który przyprowadza nas do Chrystusa poprzez uwolnienie nas od niewoli grzechu i wzbudza nas z duchowej śmierci do duchowego życia.
3 – „Sola Fide”, zbawienie tylko na podstawie wiary: to mówi o biblijnej doktrynie, usprawiedliwienie jest tylko przez łaskę i tylko przez wiarę i tylko z powodu Chrystusa. To przez wiarę w Chrystusa, że Jego sprawiedliwość jest przepisywana nam jako jedyne możliwe zadośćuczynienie doskonałej Bożej sprawiedliwości.
4 – „Solus Christus”, tylko w Chrystusie: to mówi o biblijnej doktrynie, że zbawienie jest tylko w Chrystusie i Jego bezgrzeszne życie i ofiara zastępcza są wystarczające dla usprawiedliwienia i pojednania z Bogiem Ojcem. Ewangelia nie był głoszona, jeśli zastępcza ofiara Chrystusa nie jest ogłaszana, a wiara w Chrystusa i Jego dzieło nie jest wymagana.
5 – „Soli Deo Gloria”, tylko dla Bożej Chwały: to mówi o biblijnej doktrynie, że zbawienie jest z Boga i przez Niego zostało osiągnięte tylko dla Jego chwały. To mówi nam o tym, że jako chrześcijanie zawsze musimy oddawać Mu chwałę i żyć przed obliczem Boga, pod Jego autorytetem i tylko dla Jego chwały.
Te pięć ważnych i fundamentalnych doktryn są powodem dla Protestanckiej Reformacji. Są w centrum tego, gdzie Kościół Rzymskokatolicki się mylił w swej doktrynie i dlaczego Protestancka Reformacja była konieczna aby kościół na całym świecie powrócił do poprawnej doktryny i nauki biblijnej. Są one tak samo ważne w ocenianiu kościoła, jak były wtedy. W wielu aspektach, duża cześć protestanckiego chrześcijaństwa potrzebuje wrócić do tych fundamentów, tak jak i reformatorzy rzucili wyzwanie Kościołowi Rzymskokatolickiemu w szesnastym wieku.
