Odpowiedź:
Ruch odnowy, część szerszego ruchu zwanego "restytucjonalizmem" w Drugim Wielkim Przebudzeniu, rozpoczęty na początku XIX wieku, gdy różni członkowie z różnych grup i denominacji chrześcijańskich uznali, że odeszli od podstaw chrześcijaństwa. Kilku metodystów, baptystów, prezbiterian i innych porzuciło swoje formalne denominacje z nadzieją na założenie kościoła opartego wyłącznie na chrześcijaństwie nauczanym w Nowym Testamencie. Wierząc w Jezusa jako jedyny wzorzec i w Biblię jako jedyną świętą księgę, starali się "przywrócić" kościół do jego pierwotnego stanu w czasach apostołów. Ruch odnowy odrzucał zasady i praktyki, które nie pochodziły wprost z Biblii, jako powodujące niepotrzebne podziały w kościele. Celem było, aby wszyscy chrześcijanie porzucili granice denominacji i zjednoczyli się jako jeden kościół pod rządami samego Boga.
Do najbardziej wpływowych przywódców Ruchu odnowy należało trzech kaznodziejów: Thomas Campbell, jego syn Alexander Campbell oraz Barton W. Stone. Czasami ich wysiłki reformacyjne nazywane są Ruchem Stone'a- Campbella. Zwolennicy Campbella i Stone'a nazywali siebie po prostu "chrześcijanami" lub "uczniami". Pomimo celu, jakim była jedność chrześcijan, z czasem doszło do kilku rozłamów. Obecnie istnieją trzy główne grupy, zwane "strumieniami", które wywodzą się z Ruchu odnowy Stone'a-Campbella: Kościół Chrześcijański (Uczniowie Chrystusa), Kościoły Chrystusa i Niezależne Kościoły Chrześcijańskie.
Wśród kluczowych zasad Ruchu odnowy znajdują się:
- Uznanie wzorca Kościoła z Nowego Testamentu. Ogólnie rzecz biorąc, członkowie Ruchu odnowy starają się jak najściślej dopasować swoje praktyki do tych z Nowego Testamentu. Szczególne znaczenie ma cotygodniowa celebracja Wieczerzy Pańskiej, która według nich powinna być otwarta dla wszystkich. Niektóre kościoły w ramach tego ruchu nie zezwalają na używanie instrumentów muzycznych podczas nabożeństw, ponieważ Nowy Testament nie zawiera przykładu kościoła używającego instrumentów.
- Nazwy, wyznania i tradycje kościelne dzielą wierzących między sobą, a wyłączność wyznaniowa jest odrzucana. Wyznania i deklaracje doktrynalne są postrzegane jako niepotrzebne i dzielące, a poszczególne zbory stawiają sobie za zadanie studiowanie i interpretowanie Biblii dla siebie. Zewnętrzna władza nad lokalnym kościołem jest odrzucana.
- Nazwy pochodzenia ludzkiego dzielą. Osoby z Ruchu odnowy potępiają używanie nazw denominacyjnych, twierdząc, że są "tylko chrześcijanami".
Kiedy badamy Ruch odnowy, szczególną uwagę zwraca doktryna zbawienia. Niektóre kościoły w Ruchu odnowy uczą, że chrzest wodny jest wymagany do zbawienia. Jest to bezpośrednio sprzeczne z biblijną doktryną zbawienia z łaski przez samą wiarę, bez dodatkowego warunku w postaci uczynków (Efezjan 2.8-9). Pismo Święte przedstawia chrzest nie jako wymóg do zbawienia, ale raczej jako jego dowód.
Inne kwestie wymagające rozwagi to zakaz używania instrumentów muzycznych (w niektórych kościołach), nacisk na ekumenizm, odrzucenie biblijnej doktryny o wybraniu, brak jasnego stanowiska doktrynalnego.
Chęć powrotu do podstaw chrześcijaństwa jest godna pochwały, podobnie jak pragnienie jedności wśród wierzących. Jednak Ruch odnowy nie był w stanie stworzyć jedności, do której pierwotnie dążył, sam podlegając podziałom i rozłamom. A rezygnacja z wyznań wiary i deklaracji doktrynalnych jest niekorzystna dla poznania i życia w prawdzie (zob. Tytusa 1.9; 2.1).
