Odpowiedź:
Niebo faktycznie istnieje. Biblia mówi nam, że niebo jest Bożym tronem (Księga Izajasza 66.1; Dzieje Apostolskie 7.48-49; Ew. Mateusza 5.34-35). Po zmartwychwstaniu Jezusa i jego objawieniu się uczniom, „Został wzięty w górę do nieba i usiadł po prawicy Boga” (Ew. Marka 16.19; Dzieje Apostolskie 7.55-56). „Chrystus nie wszedł do świątyni zbudowanej rękami, która jest odbiciem prawdziwej, ale do samego nieba, aby się wstawiać teraz za nami przed obliczem Boga” (Hebrajczyków 9.24). Jezus nie tylko poszedł przed nami, lecz żyje i pełni misję w niebie, służąc nam jako arcykapłan miejsca najświętszego, uczynionego przez Boga (Hebrajczyków 6.19-20; 8.1-2).
Jezus sam powiedział, że jest wiele mieszkań w domu jego Ojca i idzie przed nami, aby je przygotować. W jego Słowie mamy zapewnienie, że pewnego dnia przyjdzie ponownie i weźmie nas tam gdzie On jest- do nieba (Ew. Jana 14.1-4). Nasza wiara w wieczny dom w niebie, jest oparta na obietnicy samego Jezusa. Niebo jest realnym miejscem. Niebo naprawdę istnieje.
Gdy ludzie zaprzeczają istnieniu nieba, to nie tylko zaprzeczają spisanemu Słowu Bożemu, lecz także wypierają wewnętrzną tęsknotę ich serc. Paweł odwołał się do tej kwestii w swoim liście do Koryntian, zachęcając tamtejszych wierzących do uchwycenia się nadziei nieba, aby nie zatracili swoich serc. Mimo, iż w swoim „doczesnym życiu wzdychamy”, to jednak mamy nadzieję w niebie, której wyczekujemy (2 Koryntian 5.1-4). Paweł zachęcał Koryntian, aby wypatrywali swojej ojczyzny w niebie, perspektywy która pozwalała im przetrzymać wszelkie obciążenia i rozczarowania życiem doczesnym. „Albowiem nieznany chwilowy ucisk przynosi nam przeogromną obfitość wiekuistej chwały. Nam, którzy nie patrzymy na to, co widzialne, ale na to, co niewidzialne; albowiem to, co widzialne, jest doczesne, a to, co niewidzialne, jest wieczne” (2 Koryntian 4.17-18).
Tak jak Bóg włożył w ludzkie serca świadomość jego istnienia (Rzymian 1.19-20), tak też pragnienie przebywania w niebie jest w nas „zaprogramowane.” Temat ten pojawia się w niezliczonej ilości książek, piosenek i różnych pracach artystycznych. Niestety nasz grzech stoi na drodze do nieba. A skoro niebo jest świętym i doskonałym miejscem obecności Boga, toteż grzech nie ma tam wstępu, ani też nie będzie tam tolerowany. Na szczęście, Bóg daje nam klucz, dzięki któremu niebiosa się otworzą- Jezusa Chrystusa (Ew. Jana 14.6). Wszyscy ci, którzy uwierzą w Chrystusa i poproszą o przebaczenie ich grzechów, odnajdą drzwi nieba szeroko dla nich otwarte. Niech chwała przyszłej wieczności będzie dla nas motywacją do wiernego i szczerego służenia Bogu. „Mając więc bracia ufność, że przez krew Jezusa mamy wstęp do świątyni, drogą nową i żywą, którą otworzył dla nas poprzez zasłonę, to jest przez ciało swoje, oraz kapłana wielkiego nad domem Bożym, wejdźmy na nią ze szczerym sercem, w pełni wiary, oczyszczeni w sercach od złego sumienia i obmyci na ciele wodą czystą” (Hebrajczyków 10.19-22).
