Odpowiedź:
W czasach Chrystusa i ery Nowego Testamentu saduceusze byli grupą religijno-polityczną, która posiadała dużą władzę wśród Żydów w Izraelu. Saduceusze od czasu do czasu konfrontowali się z Jezusem, próbując Go sprowokować (Ew. Mateusza 16.1; Ew. Marka 12.18), a później sprzeciwiali się głoszeniu apostołów (Dz. Apostolskie 4.1-2).
Saduceusze, czasami historycznie nazywani "Sadokici" lub "Cedukim", są przez niektórych uważani za grupę założoną przez człowieka o imieniu Sadok w II wieku przed Chr. Inna szkoła myślenia zakłada, że słowo saduceusz jest związane z hebrajskim słowem sadaq ("być sprawiedliwym"). Saduceusze byli klasą arystokratyczną związaną ze wszystkim, co działo się w świątyni jerozolimskiej. Zwykle byli zamożni i zajmowali wysokie stanowiska, w tym naczelnych kapłanów i arcykapłanów, a także zajmowali większość z 70 miejsc w radzie rządzącej zwanej Sanhedrynem.
Saduceusze ciężko pracowali, aby utrzymać pokój, zgadzając się z decyzjami Rzymu (Izrael w tym czasie znajdował się pod kontrolą Rzymu) i wydawali się być bardziej zainteresowani polityką niż religią. Ponieważ byli oni przychylni Rzymowi i stanowili bogatą klasę wyższą, nie mieli dobrych relacji ze zwykłymi ludźmi, ani też zwykli ludzie nie mieli o nich wysokiego mniemania. Zwykli ludzie lepiej odnosili się do tych, którzy należeli do stronnictwa faryzeuszy. Chociaż saduceusze zajmowali większość miejsc w Sanhedrynie, historia wskazuje, że przez większość czasu musieli oni zgadzać się z pomysłami mniejszości faryzejskiej, ponieważ faryzeusze byli bardziej popularni wśród mas.
Nie wszyscy kapłani byli saduceuszami, ale wielu z nich nimi było. Saduceusze zachowali autorytet spisanego Słowa Bożego, zwłaszcza Ksiąg Mojżeszowych (od 1 Ks. Mojżeszowej do 5 Ks. Mojżeszowej). Chociaż można ich za to pochwalić, zdecydowanie nie byli doskonali w swoich poglądach doktrynalnych. Poniżej znajduje się krótka lista przekonań saduceuszy, które są sprzeczne z Pismem Świętym:
1. Saduceusze byli niezwykle samowystarczalni, do tego stopnia, że zaprzeczali Bożemu zaangażowaniu w codzienne życie.
2. Zaprzeczali jakiemukolwiek zmartwychwstaniu (Ew. Mateusza 22.23; Ew. Marka 12.18-27; Dz. Apostolskie 23.8). Z powodu tego przekonania saduceusze zdecydowanie sprzeciwiali się głoszeniu przez apostołów, że Jezus zmartwychwstał.
3. Zaprzeczali istnieniu życia pozagrobowego, utrzymując, że dusza ginie w chwili śmierci, a tym samym zaprzeczając jakiejkolwiek karze lub nagrodzie po ziemskim życiu.
4. Zaprzeczali istnieniu świata duchowego, tj. aniołów i demonów (Dz. Apostolskie 23.8).
Ponieważ saduceusze byli zasadniczo partią polityczną, a nie wspólnotą religijną, nie przejmowali się Jezusem, dopóki nie zaczęli się obawiać, że może on zwrócić na siebie uwagę Rzymu. W tym momencie saduceusze połączyli się z faryzeuszami i spiskowali w celu skazania Chrystusa na śmierć (Ew. Jana 11.48-50; Ew. Marka 14.53; 15.1). Inne wzmianki o saduceuszach znajdują się w Dz. Apostolskich 4.1 i Dz. Apostolskich 5.17, ponadto saduceusze są zamieszani w śmierć Jakuba, brata Jana, w Dz. Apostolskich 12.1-2. Historyk Józef Flawiusz również łączy saduceuszy ze śmiercią Jakuba, przyrodniego brata Jezusa.
Ponieważ saduceusze nie pozostawili po sobie żadnego pisemnego świadectwa, wszystko, co wiemy o tym, w co wierzyli i co robili, znajduje się w Biblii i źródłach z drugiej ręki. Według większości zapisów historycznych, w tym zapisów Józefa Flawiusza, saduceusze byli nieuprzejmi, aroganccy, żądni władzy i szybko spierali się z tymi, którzy się z nimi nie zgadzali.
Saduceusze przestali istnieć jako grupa w 70 r. przed Chr., kiedy Jerozolima i świątynia zostały zniszczone przez Rzymian.
