Odpowiedź:
Saraj rozpoczęła swoje życie w świecie pogańskim, w miejscowości Ur, ziemi chaldejskiej, która była zlokalizowana w obszarze znanym obecnie jako Irak. Była na wpół siostrą, jak również żoną Abrama, który zostanie później nazwany Abrahamem. Saraj i Abram mieli tego samego ojca, ale inne matki, zgodnie z 1 Ks. Mojżeszową 20.12. W tamtych czasach, genetyka była czystsza niż dzisiaj, a małżeństwa z krewnymi nie były szkodliwe dla potomstwa. Ponadto, ponieważ ludzie zwykle spędzali swoje życie w grupach rodzinnych, naturalnym było wybieranie partnerów z własnego plemienia i rodziny.
Gdy Abram spotkał Boga żywego po raz pierwszy, uwierzył mu (1 Ks. Mojżeszowa 12.1-4; 15.6) i podążył za nim, będąc posłusznym jego nakazowi, aby opuścić swój dom i udać się do miejsca o którym wcześniej nigdy nie słyszał, a tym bardziej którego nie widział. Saraj poszła razem z nim.
Ich podróż doprowadziła ich do miejsca nazwanego Haran ( 1 Ks. Mojżeszowa 11.31). Ojciec Abrama- Terach, umarł w tym mieście, a Abram i Saraj oraz ich bratanek Lot i ich orszak kontynuowali swoją podróż, pozwalając Bogu prowadzić ich i wskazywać im drogę. Bez domu i współczesnych udogodnień, podróż musiała być bardzo trudna dla każdego, szczególnie dla kobiet. Podczas ich wędrówki zapanował głód, skłaniając Abrama i Saraj do udania się do Egiptu (1 Ks. Mojżeszowa 12.10). Gdy to uczynili, Abram obawiał się, że Egipcjanie będą chcieli go zabić, ponieważ Saraj była piękną kobietą i chcieliby ją pojąć za żonę. Zatem, poprosił Saraj, aby każdemu mówiła, że jest siostrą Abrama- co w sensie technicznym było prawdą, ale również miało ich zwieść. Saraj została zabrana do domu faraona, a Abram był dobrze traktowany ze względu na nią. Ale Bóg nawiedził dom faraona i kłamstwo pary zostało ujawnione. Faraon zwrócił Saraj Abramowi i wysłał ich w drogę (1 Ks. Mojżeszowa 12). Saraj i Abram wrócili do ziemi obecnie znanej jako Izrael. Zdobyli wiele majętności i dużo bogactwa w trakcie ich podróży, przez co Lot i Abram uzgodnili, że się rozdzielą, aby ich liczebne stada bydła miały odpowiedni teren do wypasu (1 Ks. Mojżeszowa 13.9).
Saraj była bezpłodna, co przysparzało jej wiele cierpienia, ale także wstydu kulturowego. Abram obawiał się, że nie będzie miał potomka. Ale Bóg dał Abramowi wizję w której obiecał mu syna i to, że jego potomstwo będzie tak liczne jak gwiazdy na niebie (1 Ks. Mojżeszowa 15). Bóg obiecał również potomkom Abrahama ziemię Kanaan. Problem w tym, że Saraj pozostawała bezdzietna. Dziesięć lat po tym jak Bóg złożył Abramowi obietnicę, Saraj- zgodnie z przyjętymi normami kulturowymi, zasugerowała, aby Abram spłodził dziecko z jej służącą- Hagar. Dziecko zrodzone z tego związku będzie uznane za dziecko Saraj. Abram się zgodził i Hagar poczęła syna- Ismaela. Ale Hagar zaczęła patrzeć na Saraj z pogardą, a Saraj zaczęła traktować Hagar surowo, tak bardzo, że Hagar uciekła. Bóg spotkał Hagar na pustyni i zachęcił ją do powrotu do Abrama i Saraj, co też uczyniła (1 Ks. Mojżeszowa 16).
Po trzynastu latach od urodzenia Ismaela, Bóg potwierdził swoje przymierze z Abramem, tym razem dając mu znak obrzezania jak również zmieniając jego imię. Abram, imię oznaczające "wielki ojciec", zostało zmienione na Abraham, oznaczające "ojca wielu narodów." Bóg również zmienił imię Saraj, oznaczające "moja księżniczka" na Sara, oznaczające "matka narodów." Bóg powiedział Abrahamowi, że obdarzy go synem ze związku z Sarą. Syn ten- Izaak- będzie tym, z którym Bóg ustanowi swoje przymierze. Bóg również pobłogosławi Ismaela, ale Izaak był synem obietnicy przez którego narody będą błogosławione (1 Ks. Mojżeszowa 17). Izaak oznacza "śmiech." Abram śmiał się z tego, że stuletni mężczyzna może mieć syna z Sarą, która miała dziewięćdziesiąt lat i całe swoje życie była bezpłodna. Sara również śmiała się myśląc o tym (1 Ks. Mojżeszowa 18.9-15).
Wkrótce po tym jak Bóg obiecał Abrahamowi i Sarze syna, zniszczył Sodomę i Gomorę, ale uratował bratanka Abrahama- Lota (1 Ks. Mojżeszowa 19). Abraham i Sara wyruszyli w kierunku Negebu i zamieszkali w Gerarze (1 Ks. Mojżeszowa 20.1). Abraham ponownie prosił Sarę, aby skłamała na temat swojej tożsamości, a król Geraru wziął Sarę, aby była jego żoną. Ale Bóg uchronił Sarę,przez którą miał się urodzić Izaak. Król Abimelech nie obcował z nią. Bóg ostrzegł Abimelecha we śnie, a król nie tylko złożył Bogu ofiarę przebłagalną w ramach pokuty, ale obdarzył Abrahama i Sarę darami i pozwolił im zamieszkać w tej ziemi (1 Ks. Mojżeszowa 20).
Bóg pozostał wierny swojej obietnicy, że obdarzy Abrahama i Sarę synem. Nazwali go Izaakiem, a Sara powiedziała: "Powód do śmiechu dał mi Bóg. Każdy, kto się o tym dowie, śmiać się będzie z mej przyczyny. I dodawała: Któż by się ośmielił rzec Abrahamowi: Sara będzie karmiła piersią dzieci, a jednak urodziłam syna mimo podeszłego wieku mego męża" (1 Ks. Mojżeszowa 21.6-7; tłum. Biblia Tysiąclecia). Choć wcześniej mogła śmiać się z niedowierzania i potajemnie, teraz Sara śmiała się z radości i chciała, aby jej sytuacja została poznana. Bóg był wierny swojej obietnicy i pobłogosławił ją.
Niestety napięcie pomiędzy Sarą a Hagar pozostało. Gdy Izaak został odstawiony od piersi, Abraham urządził ucztę. Ale Ismael, syn Hagar, wyśmiewał Izaaka. Sara powiedziała Abrahamowi, aby pozbył się Hagar i Ismaela oraz że Ismael nie powinien nigdy dzielić dziedzictwa z Izaakiem. Abraham był tym zasmucony, ale Bóg powiedział mu, aby zrobił to, co powiedziała Sara, i że jego potomkowie będą się liczyć od Izaaka. Abraham odesłał Hagar i Ismaela, a Bóg zatroszczył się o ich potrzeby (1 Ks. Mojżeszowa 21.8-21). Po tym wydarzeniu, Bóg poddał Abrahama próbie, prosząc go o złożenie ofiary z Izaaka. Abraham był gotów poświęcić Bogu swojego syna, ufając, że Bóg w jakiś sposób pozostanie wierny swojej obietnicy (1 Ks. Mojżeszowa 22; Hebrajczyków 11.17-19).
Sara była prostą, piękną kobietą (1 Ks. Mojżeszowa 12.11), która popełniała błędy tak jak my wszyscy. Uprzedziła Boże działanie i próbowała samodzielnie załatwić Jego sprawy, niemądrze wysyłając swoją służącą Hagar do Abrahama, aby urodziła dziecko obiecane przez Boga. Czyniąc tak, rozpoczęła spór, który trwał 4000 lat (1 Ks. Mojżeszowa 16.3). Śmiała się, bo nie dowierzała mając 90 lat, że będzie w ciąży, gdy usłyszała słowa anioła mówiącego o tym Abrahamowi (1 Ks. Mojżeszowa 18.12), ale urodziła obiecane dziecko i żyła jeszcze przez 30 lat, umierając w wieku 127 lat (1 Ks. Mojżeszowa 23.1).
Hebrajczyków 11:11 przedstawia Sarę jako przykład bohatera wiary: "Przez wiarę również sama Sara otrzymała moc poczęcia i to mimo podeszłego wieku, ponieważ uważała za godnego zaufania tego, który dał obietnicę." 1 Piotra 3.5-6 przedstawia Sarę jako przykład świętej kobiety, która pokładała nadzieję w Bogu i której ozdobą była uległość wobec własnego męża. Sara dobrowolnie opuściła swój dom i udała się w nieznane dotąd miejsce, aby podążać za Abrahamem, gdy ten szedł za wskazówkami Boga, którego wówczas nie znała. Wiele zniosła, starając się zapewnić dziedzica mężowi oraz bezpieczeństwo jemu w niebezpiecznych krajach. W końcu miała wystarczająco dużo wiary, by uwierzyć, że ona i jej mąż, w wieku 90 i 100 lat, poczną obiecanego dziedzica, Izaaka. Chociaż żyła w świecie pełnym niebezpieczeństw i zamętu, Sara trwała w swoim oddaniu mężowi i Bogu, a jej oddanie zostało nagrodzone błogosławieństwem.
