Odpowiedź:
Spirytyzm jak zdefiniował to jego założyciel Allen Kardec, jest "nauką poświęconą związkom między istotami bezcielesnymi a istotami ludzkimi”. Kardec był francuskim pedagogiem, którego prawdziwe imię brzmiało Hipolit Leon Denizard Rivail. Kardec utworzył doktrynę spirytualizmu kardecowskiego, której celem było badanie duchów - ich pochodzenia, natury, przeznaczenia i relacji ze światem cielesnym. Spirytyzm stał się popularnym ruchem i obecnie występuje w 35 krajach. Kardec napisał również "Księgę Duchów" próbując ukazać to, jak spirytyzm różni się od spirytualizmu.
Główna koncepcja spirytyzmu jest taka, że nieśmiertelne duchy podróżują od jednego ciała do drugiego w ciągu kilku cyklów życiowych (wcieleń), aby moralnie i intelektualnie osiągnąć wyższy poziom. Chociaż ta wiara brzmi podobnie do reinkarnacji, różni się tym, że zgodnie ze spirytyzmem, duchy ludzi nie mogą powrócić jako zwierzęta ani pod postacią innej, niższej formy życia. Migracja ducha jest zawsze związana z pójściem naprzód, i duchy zawsze zamieszkują ludzkie ciała. Spirytyści wierzą, że to wyjaśnia różnice w temperamencie i intelekcie człowieka. Spirytyzm również twierdzi, że bezcielesne duchy mogą mieć dobroczynny lub złowrogi wpływ na żywych, a ludzie mogą komunikować się z duchami poprzez seanse i media. Spirytyzm zyskał popularność w XIX wieku obok modernizmu i jest zgodny z tą filozofią na kilku frontach, w szczególności w odniesieniu do przekonania, że człowiek może nieustannie doskonalić się za pomocą racjonalnego myślenia. Autor Sir Arthur Conan Doyle oraz jego żona byli znanymi spirytystami.
Spirytyzm nie jest religią, ale raczej filozofią i "stylem życia", jak twierdzą spirytyści. Nie ma duchownych, a spotkania grupowe polegają na dzieleniu się koncepcjami na temat duchów, jak mogą lub nie mogą poruszać się w świecie oraz jakie są efekty takiego przemieszczania się itp. Spirytyści przywiązują znacznie większą wagę do badań naukowych aniżeli do uwielbienia czy przestrzenia zasad, chociaż zabiegają o życie moralne i racjonalny rozwój intelektualny.
Biblia jasno zakazuje parania się spirytyzmem. Boży lud nie ma czynić żadnych starań, aby kontaktować się z duchami. Seanse i nekromancja są okultystycznymi czynami zakazanymi przez Boga (3 Ks. Mojżeszowa 19.31; 20.6; Galacjan 5.20; 2 Kronik 33.6). Fakt, że spirytyzm skrywa kult pod przykrywką "nauki" nie czyni tutaj żadnej różnicy. Duchy z którymi łączy się spirytyzm nie są ludzkimi duchami; Biblia mówi, że ducha człowieka spotyka sąd po śmierci (Hebrajczyków 9.27) i nie ma żadnej wzmianki w Piśmie Świętym, która wskazywałaby, że duchy powracają do świata żyjących z jakiegokolwiek powodu czy w jakiejkolwiek formie. Wiemy, że szatan jest zwodzicielem (Ew. Jana 8.44). Racjonalna konkluzja z Pisma Świętego jest taka, że jakikolwiek kontakt spirytystów z „duszami zmarłych” jest w rzeczywistości kontaktem z demonami w przebraniu (Ks. Objawienie 12.9). Spirytyzm nie jest kompatybilny z Biblią, a pod względem duchowym niebezpieczny. "Bądźcie trzeźwi, czuwajcie! Przeciwnik wasz, diabeł, chodzi wokoło jak lew ryczący, szukając kogo by pochłonąć" (1 Piotra 5.8).
