Pytanie: Czym jest katolicki sakrament Świętej Eucharystii? Jaka jest katolicka definicja Eucharystii?
Odpowiedź:
Dla katolików, Święta Eucharystia / msza katolicka uważana jest za najważniejszą i najwyższą formę modlitwy. Uczestniczenie w mszy jest obowiązkowe, pod groźbą kary grzechu śmiertelnego, każdej niedzieli i w pewnych innych dniach obowiązkowych. Msza dzieli się na kilka części m.in. Liturgię Słowa i Liturgię Eucharystii. Liturgia Słowa składa się m.in. z dwóch czytań (jedno ze Starego Testamentu i jedno z Nowego Testamentu), czytania Ewangelii, homilii (albo kazania) i modlitw ogólnych.
Najważniejszym punktem mszy jest część druga, Liturgia Eucharystyczna. W tym czasie, katolicy dzielą się ciałem i krwią Jezusa w formie chleba i wina podawanego zebranym. Według Biblii, jest to robione jako pamiątka Chrystusa (1 Koryntian 11:23-25, Ew. Łukasza 22:18-20 Ew. Mateusza 26:26-28). Jednakże, zgodnie z nauczaniem Kościoła Katolickiego, paragraf 1366, „Eucharystia jest więc ofiarą, ponieważ uobecnia (czyni obecną) ofiarę krzyża, jest jej pamiątką i udziela jej owoców” Dalej w katechizmie jest mowa w paragrafie 1367:
„Ofiara Chrystusa i ofiara Eucharystii są jedną ofiarą. ‘Jedna i ta sama jest bowiem Hostia, ten sam ofiarujący - obecnie przez posługę kapłanów - który wówczas ofiarował siebie na krzyżu, a tylko sposób ofiarowania jest inny”. „W A skoro w tej Boskiej ofierze, dokonującej się we Mszy świętej, jest obecny i w sposób bezkrwawy ofiarowany ten sam Chrystus, który na ołtarzu krzyża ofiarował samego siebie w sposób krwawy, ofiara ta jest naprawdę przebłagalna”.
W Księdze Malachiasza, prorok przepowiada wyeliminowanie starego systemu ofiar i mówi o ustanowieniu nowej ofiary: „Nie mam Ja upodobania do was, mówi Pan Zastępów, ani Mi nie jest miła ofiara z waszej ręki. Albowiem od wschodu słońca aż do jego zachodu wielkie będzie imię moje między narodami, a na każdym miejscu dar kadzielny będzie składany imieniu memu i ofiara czysta. Albowiem wielkie będzie imię moje między narodami - mówi Pan Zastępów” (Ks. Malachiasza 1:10-11). To znaczy, że Bóg jednego dnia zostanie uwielbiony pomiędzy poganami, którzy będą mu składali czyste ofiary we wszystkich miejscach. Katolicy widzą w tym Eucharystię. Jednakże, apostoł Paweł, odnośnie tej sprawy, wydaje się skłaniać w innym kierunku: „A zatem proszę was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną, jako wyraz waszej rozumnej służby Bożej” (List do Rzymian 12:1). Eucharystia może mieć miejsce tylko w wybranych miejscach: Kościołach, poświęconych i błogosławionych zgodnie z Kanonem Prawa Katolickiego. Idea ofiarowywania naszych ciał jako żyjące ofiary lepiej pasuje do jeżyka proroctwa, które przepowiada, że ofiary będą składane „na każdym miejscu”.
Kościół Rzymsko-Katolicki wierzy, że chleb i wino Eucharystii stają się prawdziwym ciałem i krwią Jezusa. Próbują podtrzymać swój system myślenia takimi fragmentami jak Ew. Jana 6:32-58; Ew. Mateusza 26:26; Ew. Łukasza 22:17-23; i 1 List do Koryntian 11:24-25. W 1551 roku, Sobór Trydencki oficjalnie uznał: „… przez konsekrację chleba i wina dokonywa się przemiana całej substancji chleba w substancję ciała Chrystusa, Pana naszego, i całej substancji wina w substancję Jego krwi. Tę przemianę trafnie i właściwie nazwał święty katolicki Kościół przeistoczeniem” (Sesja XIII, rozdział IV; kanon II). Poprzez dzielenie się Eucharystią, Kościół naucza, że katolicy wypełniają słowa zawarte w Ew. Jana 6:53: „ Rzekł do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie”.
Co to naprawdę oznacza? Jezus mówi dalej „Duch daje życie; ciało na nic się nie przyda. Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem.” (Ew. Jana 6:63). Tak więc, jeśli „ciało na nic się nie przyda” to dlaczego mielibyśmy spożywać ciało Jezusa w celu posiadania życia wiecznego? Nie miałoby więc to sensu, ale Jezus mówi, że słowa, które wypowiada są „duchem” i dlatego ma to sens. Jezus mówi, że nie jest to nauczanie dosłowne, ale duchowe. Język ten doskonale łączy się z wcześniejszym stwierdzeniem apostoła Pawła: „abyśmy dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną, jako wyraz waszej rozumnej służby Bożej” (List do Rzymian 12:1).
W nauczaniu żydowskim, chleb był na równi z Torą, a “jedzenie jej” znaczyło czytanie i rozumienie przepisów Bożych (Ks. Powtórzonego Prawa 8:3). Na przykład apokryficzna księga Syracha podaje „Którzy mnie spożywają, dalej łaknąć będą, a którzy mnie piją, nadal będą pragnąć. Kto mi jest posłuszny, nie dozna wstydu, a którzy przeze mnie działać będą, nie zbłądzą” (Ks. Syracha 24:21-22). Cytowanie w tym miejscu z Ks. Syracha nie jest aprobowaniem przyłączenia tej księgi do Pisma Świętego; służy to pokazaniu w jaki sposób pojmowali tę kwestię Żydzi. Aby zrozumieć znaczenie Jezusa ważnym jest, aby zrozumieć relację chleb-Tora.
W Ew. Jana rozdział 6 Jezus mówi zebranemu tłumowi, że jest On ponad Torą (zobacz Ew. Jana 6:49-51) i ponad całym Prawem. We fragmencie z Ks. Syracha czytamy, że ci, którzy jedzą z Prawa będą „stale głodni” i „spragnieni”, jest to język, który występuje również się w słowach Jezusa, kiedy mówi On: „Odpowiedział im Jezus: Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie” (Ew. Jana 6:35). Jezus nie rozkazuje ludziom, aby dosłownie jedli Jego ciało i pili Jego krew, On przekazuje im rdzeń chrześcijańskiej doktryny: uwierz w Jezusa („Na tym polega dzieło /zamierzone przez/ Boga, abyście uwierzyli w Tego, którego On posłał” Ew. Jana 6:29). Zatem, katolicka interpretacja rozdziału 6 Ewangelii Jana jest niebiblijna.
Po drugie, istnieje bardzo jasna analogia pomiędzy rozdziałem 6 Ew. Jana do dni za czasów Mojżesza i jedzenia manny. W czasach Mojżesza, manna była zapewnionym od Boga pokarmem dla Izraelitów, kiedy błąkali się na pustyni. Jednakże w rozdziale 6 Ew. Jana, Jezus mówił, że jest prawdziwą manną, chlebem niebiańskim. Tym stwierdzeniem Jezus przedstawił siebie, jako pełną, zapewnioną przez Boga drogę do zbawienia. Manna była Bożym sposobem uratowania od śmierci głodowej. Jezus jest Bożym sposobem uratowania od potępienia. Tak jak manna musiała być spożyta, aby Izraelici mogli przeżyć, tak Jezus musi być spożyty (w pełni przyjęty przez wiarę) aby dostąpić zbawienia.
Bardzo jasne jest to, że Jezus odniósł się do siebie jako do Chleba Życia i zachęcał swoich naśladowców do jedzenia Jego ciała w rozdziale 6 Ew. Jana. Musimy jednak zrozumieć, że Jezus nie nauczał tego, co katolicy nazywają transsubstancjacją. Ostatnia Wieczerza / Komunia / Święta Eucharystia nie były wtedy jeszcze ustanowione. Jezus nie ustanowił Świętej Eucharystii / Mszy / Ostatniej Wieczerzy, aż do rozdziału 13 Ew. Jana. Zatem, dopatrywanie się Ostatniej Wieczerzy w rozdziale 6 Ew. Jana jest bezpodstawne. Tak, jak zasugerowano powyżej, najlepiej jest rozumieć ten fragment w świetle przychodzenia do Jezusa, w wierze, po zbawienie. Kiedy przyjmujemy Go jako Zbawiciela, pokładając swoją ufność w Nim, to „spożywamy Jego ciało” i „pijemy Jego krew”. Jego ciało było złamane (podczas Jego śmierci) i Jego krew została przelana, aby zapewnić nam zbawienie. 1 List do Koryntian 11:26 „ Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie”.
Bez względu na to czy katolicka definicja Świętej Eucharystii to „ponowna ofiara” Chrystusa czy też „ponowne składanie ofiary” – obie są niebiblijne. Chrystus nie potrzebuje ponownego składania z Niego ofiary. Jego ofiara nie musi też być ponownie składana. List do Hebrajczyków 7:26-27 mówi: „Takiego bowiem potrzeba nam było arcykapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników, wywyższonego ponad niebiosa, takiego (Jezusa), który nie jest obowiązany, jak inni arcykapłani, do składania codziennej ofiary najpierw za swoje grzechy, a potem za grzechy ludu. To bowiem uczynił RAZ na zawsze, ofiarując samego siebie”. Podobnie, 1 List Piotra 3:18 podaje: „Chrystus bowiem również RAZ umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić...”. Śmierć Chrystusa raz na zawsze, na krzyżu była wystarczającą ofiarą, aby odkupić nasz grzech (1 List Jana 2:2). Zatem, ofiara Chrystusa nie musi być „ponownie składana”. Zamiast tego, ofiara Chrystusa powinna być przyjęta przez wiarę (Ew. Jana 1:12; 3:16). Spożywanie ciała Chrystusa i picie Jego krwi są symbolami pełnego przyjmowania Jego ofiary za nas, przez łaskę i poprzez wiarę.
