Odpowiedź:
Biblia opisuje siedem żydowskich świąt. Chociaż są one wspomniane w całym Piśmie Świętym, instrukcje dotyczące wszystkich siedmiu świąt znajdują się w 3 Ks. Mojżeszowej rozdz. 23.
3 Księga Mojżeszowa 23.2 odnosi się do siedmiu żydowskich świąt, dosłownie "wyznaczonych czasów", zwanych także "świętymi zwołaniami". Były to dni wyznaczone i ustanowione przez Boga, które miały być obchodzone ku czci Jego imienia. Te okresy świętowania są ważne nie tylko dla Izraela, ale także dla ogólnego przesłania Biblii, ponieważ każdy z nich zapowiada lub symbolizuje jakiś aspekt życia, śmierci i zmartwychwstania Pana Jezusa Chrystusa.
3 Ks. Mojżeszowa zawiera Boże instrukcje dla Jego wybranego narodu, Izraela, dotyczące tego, jak mają Go czcić. Zawiera szczegółowe instrukcje dotyczące obowiązków kapłanów, a także instrukcje dotyczące przestrzegania Prawa Bożego i systemu ofiarniczego. Bóg wyznaczył siedem konkretnych świąt, które Izrael miał obchodzić każdego roku. Każde z tych żydowskich świąt ma znaczenie zarówno w odniesieniu do Pańskiego zaopatrzenia dla Jego ludu, jak i w odniesieniu do zapowiedzi nadchodzącego Mesjasza i Jego dzieła odkupienia ludzi z każdego plemienia, języka i narodu. Chociaż chrześcijanie nie są już zobowiązani do obchodzenia któregokolwiek ze świąt Starego Testamentu (Kolosan 2.16), powinniśmy jednak zrozumieć ich znaczenie i wagę.
Święta często rozpoczynały się i kończyły "odpoczynkiem szabatowym", a Żydom nakazano, by w te dni nie wykonywali żadnej zwyczajowej pracy. Zarówno zwykły cotygodniowy szabat, jak i specjalne szabaty, które miały być przestrzegane jako część żydowskich świąt, wskazują nam na ostateczny odpoczynek szabatu, który można znaleźć tylko w Jezusie Chrystusie. Jest to odpoczynek, którego chrześcijanie doświadczają poprzez wiarę w ukończone dzieło Chrystusa na krzyżu.
Począwszy od wiosny, siedem żydowskich świąt to Pascha, Święto Przaśników, Święto Pierwocin, Święto Tygodni, Święto Trąb, Dzień Pojednania i Święto Namiotów. Żydowskie święta są ściśle związane z wiosennymi i jesiennymi zbiorami Izraela oraz sezonami rolniczymi. Każdego roku miały one przypominać Izraelitom o nieustannej Bożej ochronie i zaopatrzeniu. Ale co ważniejsze, zapowiadały one odkupieńcze dzieło Jezusa Chrystusa. Nie tylko odgrywały one znaczącą rolę w ziemskiej służbie Chrystusa, ale także symbolizowały całą odkupieńczą historię Chrystusa, począwszy od Jego śmierci na krzyżu jako Baranka Paschalnego, a skończywszy na Jego powtórnym przyjściu, po którym zamieszka ze swoim ludem na zawsze.
Oto krótkie podsumowanie duchowego znaczenia każdego z siedmiu żydowskich świąt. Warto zauważyć, że pierwsze trzy z nich odbywają się niemal jednocześnie. Święto Przaśników rozpoczyna się następnego dnia po święcie Paschy. Następnie, drugiego dnia Święta Przaśników, rozpoczyna się Święto Pierwocin.
Pascha przypomina nam o odkupieniu od grzechu. Był to czas, w którym Jezus Chrystus, Baranek Boży, został złożony jako ofiara przebłagalna za nasze grzechy. Tylko na tej podstawie Bóg może usprawiedliwić bezbożnego grzesznika. Tak jak krew baranka pokropiona na odrzwiach żydowskich domów sprawiła, że Duch Pański przeszedł nad tymi domami podczas ostatniej plagi w Egipcie (2 Ks. Mojżeszowa rozdz. 12), tak ci, którzy zostaną przykryci krwią Baranka, unikną duchowej śmierci i sądu, który Bóg nawiedzi wszystkich, którzy Go odrzucą. Spośród wszystkich świąt żydowskich Pascha ma największe znaczenie, ponieważ Wieczerza Pańska była posiłkiem paschalnym (Ew. Mateusza 26.17-27). Przekazując elementy i mówiąc uczniom, aby jedli z Jego ciała, Jezus przedstawił się jako ostateczny Baranek Paschalny.
Święto Przaśników następowało bezpośrednio po Passze i trwało tydzień, podczas którego Izraelici nie jedli chleba zawierającego drożdże na pamiątkę pośpiechu, w jakim przygotowywali się do wyjścia z Egiptu. W Nowym Testamencie drożdże są często kojarzone ze złem (1 Koryntian 5.6-8; Galacjan 5.9) i tak jak Izraelici mieli wyeliminować drożdże ze swojego chleba, tak chrześcijanie mają oczyścić swoje życie ze zła i żyć nowym życiem w pobożności i sprawiedliwości. Chrystus jako nasz Baranek Paschalny oczyszcza nas z grzechu i zła, a dzięki Jego mocy i mocy zamieszkującego w nas Ducha Świętego jesteśmy uwalniani od grzechu, aby pozostawić nasze stare życie za sobą, tak jak uczynili to Izraelici.
Święto Pierwocin miało miejsce na początku żniw i oznaczało wdzięczność i zależność Izraela od Boga. Zgodnie z 3 Ks. Mojżeszową 23.9-14, Izraelita przynosił snop pierwszego ziarna ze żniw do kapłana, który ofiarowywał go Panu jako ofiarę. 5 Ks. Mojżeszowa 26.1-11 stwierdza, że kiedy Izraelici przynosili pierwsze ziarna swoich zbiorów przed kapłana, mieli uznać, że Bóg wybawił ich z Egiptu i dał im Ziemię Obiecaną. Przypomina nam to zmartwychwstanie Chrystusa, który stał się "pierwiastkiem tych, którzy zasnęli" (1 Koryntian 15.20). Tak jak Chrystus pierwszy powstał z martwych i przyjął uwielbione ciało, tak wszyscy ci, którzy narodzą się na nowo, podążą za Nim, zmartwychwstając, by odziedziczyć " nieskazitelne ciało" (1 Koryntian 15.35-49).
Święto Tygodni (Pięćdziesiątnica) miało miejsce 50 dni po Święcie Pierwocin i obchodzone było na zakończenie zbiorów zboża (greckie słowo Pięćdziesiątnica oznacza "pięćdziesiąty"). Głównym celem tego święta była wdzięczność Bogu za zebrane plony. Święto to przypomina nam o spełnieniu się obietnicy Jezusa o zesłaniu "innego pomocnika" (Ew. Jana 14.16), który zamieszka w wierzących i da im siłę do służby. Przyjście Ducha Świętego 50 dni po zmartwychwstaniu Jezusa było gwarancją (Efezjan 1.13-14), że obietnica zbawienia i przyszłego zmartwychwstania się spełni. Zamieszkująca obecność Ducha Świętego w każdym narodzonym na nowo wierzącym jest tym, co pieczętuje nas w Chrystusie i świadczy z naszym duchem, że rzeczywiście jesteśmy "współdziedzicami Chrystusa" (Rzymian 8.16-17).
Po zakończeniu wiosennych świąt wraz ze Świętem Tygodni następuje okres poprzedzający rozpoczęcie świąt jesiennych. Czas ten duchowo symbolizuje wiek kościoła, w którym obecnie żyjemy. Ofiara i zmartwychwstanie Chrystusa już minęły, otrzymaliśmy obiecanego Ducha Świętego, a teraz czekamy na Jego powtórne przyjście. Tak jak wiosenne święta wskazywały na służbę Mesjasza podczas Jego pierwszego przyjścia, tak jesienne święta wskazują na to, co wydarzy się podczas Jego drugiego przyjścia.
Święto Trąb miało odbywać się pierwszego dnia siódmego miesiąca i miało być "dniem trąbienia w trąby" (4 Ks. Mojżeszowa 29.1), aby upamiętnić koniec roku rolniczego i świątecznego. Trąby miały sygnalizować Izraelowi, że wkracza w święty okres. Rok rolniczy dobiegał końca; w Dniu Pojednania miało nastąpić rozliczenie z grzechami ludu. Święto Trąb oznacza powtórne przyjście Chrystusa. Widzimy trąby związane z powtórnym przyjściem w wersetach takich jak 1 Tesaloniczan 4.16: "Gdyż sam Pan na dany rozkaz, na głos archanioła i trąby Bożej zstąpi z nieba; wtedy najpierw powstaną ci, którzy umarli w Chrystusie" (tłum. Biblia Warszawska). Oczywiście dźwięk trąby wskazuje również na wylanie gniewu Bożego na ziemię w Ks. Objawienia. Z pewnością święto to wskazuje na nadchodzący Dzień Pański.
Dzień Pojednania przypada zaledwie dziesięć dni po Święcie Trąb. Dzień Pojednania był dniem, w którym arcykapłan co roku wchodził do Miejsca Najświętszego, aby złożyć ofiarę za grzechy Izraela. Święto to symbolizuje czas, w którym Bóg ponownie zwróci swoją uwagę na naród izraelski po tym, "gdy poganie w pełni wejdą i w ten sposób będzie zbawiony cały Izrael…" (Rzymian 11.25-26; tłum. Biblia Warszawska). Żydowska resztka, która przetrwa Wielki Ucisk, rozpozna Jezusa jako swojego Mesjasza, gdy Bóg uwolni ich od duchowej ślepoty i dojdą do wiary w Chrystusa.
Święto Namiotów (Szałasów) to siódme i ostatnie święto Pańskie, które miało miejsce pięć dni po Dniu Pojednania. Przez siedem dni Izraelici składali Panu ofiary, a w tym czasie mieszkali w szałasach wykonanych z gałęzi palmowych. Mieszkanie w szałasach przypominało pobyt Izraelitów przed zajęciem ziemi Kanaan (3 Ks. Mojżeszowa 23.43). Święto to oznacza przyszły czas, kiedy Chrystus będzie rządził i panował na ziemi. Przez resztę wieczności ludzie z każdego plemienia, języka i narodu będą "przybytkiem" lub zamieszkają z Chrystusem w Nowym Jeruzalem (Ks. Objawienia 21.9-27).
Podczas gdy cztery wiosenne święta spoglądają wstecz na to, czego Chrystus dokonał podczas swojego pierwszego przyjścia, trzy jesienne święta kierują nas ku chwale Jego drugiego przyjścia. Pierwsze z nich jest źródłem naszej nadziei w Chrystusie - Jego ukończonym dziełem zadośćuczynienia za grzechy - a drugie jest obietnicą tego, co ma nadejść - wieczności z Chrystusem. Zrozumienie znaczenia tych wyznaczonych przez Boga żydowskich świąt pomaga nam lepiej zobaczyć i zrozumieć pełny obraz i plan odkupienia zawarty w Piśmie Świętym.
