Odpowiedź:
Święte Cesarstwo Rzymskie było luźno połączonym związkiem mniejszych królestw, które sprawowały władzę w zachodniej i środkowej Europie w latach 962-1806. Rządził nim Święty Cesarz Rzymski, który nadzorował lokalne regiony kontrolowane przez różnych królów, książąt i innych urzędników. Święte Cesarstwo Rzymskie było próbą wskrzeszenia Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego.
Wiele osób myli Święte Cesarstwo Rzymskie z Cesarstwem Rzymskim, które istniało w okresie Nowego Testamentu. Jednak te dwa imperia różniły się zarówno okresem czasu, jak i lokalizacją. Imperium Rzymskie (27 r. przed Chr. - 476 r. po Chr.) miało siedzibę w Rzymie (a później w Konstantynopolu) i kontrolowało narody wokół Morza Śródziemnego, w tym Izrael. Święte Cesarstwo Rzymskie powstało długo po upadku Imperium Rzymskiego. Nie miało oficjalnej stolicy, ale cesarze - zazwyczaj germańscy królowie - rządzili ze swoich rodzinnych stron.
W czwartym wieku chrześcijaństwo zostało przyjęte przez cesarza i ogłoszone oficjalną religią Imperium Rzymskiego. To połączenie religii i rządu doprowadziło do niełatwej, ale potężnej mieszanki doktryny i polityki. Ostatecznie władza została skonsolidowana w scentralizowanym Kościele rzymskokatolickim, który był główną instytucją społeczną przez całe Średniowiecze. W 1054 r. Kościół Prawosławny oddzielił się od Kościoła Zachodniego (rzymskiego), częściowo z powodu scentralizowanego przywództwa Rzymu pod przewodnictwem Papieża.
Papież Leon III położył fundamenty Świętego Cesarstwa Rzymskiego w roku 800 po Chr., kiedy to koronował Karola Wielkiego na cesarza. Akt ten ustanowił precedens na następne 700 lat, ponieważ papieże rościli sobie prawo do wybierania i osadzania najpotężniejszych władców na kontynencie. Święte Cesarstwo Rzymskie oficjalnie rozpoczęło się w 962 r., kiedy papież Jan XII koronował króla Niemiec Ottona I i nadał mu tytuł "cesarza". W Świętym Cesarstwie Rzymskim władza cywilna i kościelna ścierały się czasami, ale kościół zwykle wygrywał. Był to czas, kiedy katoliccy papieże mieli największe wpływy, a potęga papiestwa sięgała zenitu.
W Średniowieczu wiele różnych nowych tradycji kościelnych stało się oficjalną doktryną Kościoła rzymskiego. Ponadto kościół- państwo angażował się w wiele konfliktów zbrojnych, w tym w wyprawy krzyżowe.
Pod koniec okresu Świętego Cesarstwa Rzymskiego coraz większa liczba chrześcijan była zaniepokojona dominacją, nauczaniem i korupcją Kościoła rzymskokatolickiego. Na początku XVI wieku Marcin Luter zapoczątkował Reformację protestancką. Jan Kalwin został przywódcą Reformacji w Genewie w Szwajcarii, a inni, w tym Ulrich Zwingli i duży ruch anabaptystów, pomogli zreformować religię w świecie zachodnim.
Główne kwestie teologiczne w Reformacji koncentrowały się na tzw. pięciu sola (pięciu "tylko"), które wyrażały prymat nauczania biblijnego nad autorytetem papieża i świętej tradycji. Sola gratia, nauka o zbawieniu jedynie z "łaski" przez wiarę w Chrystusa, dała początek nowej erze ewangelizacji w Europie, która objęła także tych, którzy później skolonizowali Amerykę Północną. Sola scriptura, czyli "tylko Pismo Święte", nauczało, że Biblia jest jedynym autorytetem w sprawach wiary. Ta nauka doprowadziła do rozwoju nowych kościołów poza systemem katolickim i do opracowania nowych wyznań wiary dla wielu grup protestanckich powstałych w tym czasie. Święte Cesarstwo Rzymskie nadal sprawowało władzę po Reformacji, ale ziarno jego upadku zostało już zasiane; po Reformacji wpływy cesarskie Kościoła osłabły, a władza papieża została ograniczona. Europa wychodziła z okresu Średniowiecza.
Podsumowując, Święte Cesarstwo Rzymskie sprawowało władzę nad znaczną częścią Europy przez większość historii Średniowiecza. Kościół rzymskokatolicki, połączony w sojuszu kościelno-państwowym z cesarzem, był główną jednostką religijną. Kościół przechodził liczne zmiany, nawet gdy gromadził ziemię i wpływy polityczne. Pod koniec tego okresu Marcin Luter i inni reformatorzy zmienili sposób praktykowania religii w Europie Środkowej, a ich praca do dziś ma wpływ na wiele osób na całym świecie.
