Odpowiedź:
Wiele razy w Piśmie Świętym, lud Boży jest zachęcany do poszukiwania Bożego oblicza. Znany werset stwierdza, "i ukorzy się mój lud, który jest nazwany moim imieniem, i będą się modlić, i szukać mojego oblicza, i odwrócą się od swoich złych dróg, to Ja wysłucham z niebios, i odpuszczę ich grzechy i ich ziemię uzdrowię" (2 Ks. Kronik 7.14). Skoro nie możemy zobaczyć Bożego oblicza, jak szukamy Bożego oblicza?
Hebrajskie słowo "oblicze" w Starym Testamencie jest często tłumaczone jako "obecność." Gdy szukamy Bożego oblicza, szukamy Jego obecności. Wezwanie, aby szukać Bożego oblicza zostało ogłoszone Jego ludowi, ponieważ porzucali Go i potrzebowali do Niego powrócić.
Oblicze danej osoby odsłania wiele o jego lub jej charakterze i osobowości. Widzimy wewnętrzne emocje osoby wyrażone zewnętrznie na twarzy. Rozpoznajemy osobę patrząc na jego lub jej twarz. W tym sensie, czyjaś twarz przedstawia całą osobę. Dla pisarzy Biblii, ludzka twarz mogła przedstawiać całą osobę.
W Psalmie 105.4 Boży wierni ludzie zostali powołani do "szukania zawsze Jego oblicza." Nawet jeśli nie opuściliśmy Boga, są chwile, kiedy zaniedbujemy zabieganie o Niego. Boże oblicze, Jego święty charakter, są często przesłonięte naszym ludzkim stanem czy cielesnymi pragnieniami. Z tego powodu Pan napomina nas, abyśmy stale szukali Jego oblicza. Pan pragnie być naszym stałym towarzyszem w każdej życiowej sytuacji. On chce, abyśmy Go znali na wskroś. Jeśli zbliżamy się do Niego, Bóg zbliża się do nas: "Zbliżcie się do Boga, a zbliży się do was. Obmyjcie ręce, grzesznicy, i oczyśćcie serca, ludzie o rozdwojonej duszy" (Jakuba 4.8).
Gdy przychodzimy do Boga w modlitwie, poszukujemy Jego oblicza: "Któż może wstąpić na górę Pana? I kto stanie na jego świętym miejscu? Kto ma czyste dłonie i niewinne serce, Kto nie skłania duszy swej ku próżności i nie przysięga obłudnie, Ten dostąpi błogosławieństwa od Pana I sprawiedliwości od Boga, zbawiciela swego. Takie jest pokolenie tych, co go szukają, Tych, którzy szukają oblicza twego, Boże Jakuba" (Psalm 24.3-6).
Prawdziwą naturą uwielbienia jest szukanie Bożego oblicza. Chrześcijańskie chodzenie z Bogiem jest życiowym oddaniem szukania Bożej obecności i przychylności. Pan chce, abyśmy w pokorze i zaufaniu poszukiwali Jego oblicza w naszych modlitwach i naszym czasie z Jego Słowem. To wymaga bliskości, aby patrzeć uważnie na czyjąś twarz. Zabieganie o Boże oblicze jest równoznaczne z rozwijaniem intymnej relacji z Nim: "Boże! Tyś Bogiem moim, ciebie gorliwie szukam, Ciebie pragnie dusza moja; Tęskni do ciebie ciało moje, Jak ziemia zeschła, spragniona i bezwodna. Tak wyglądałem ciebie w świątyni, By ujrzeć moc twoją i chwałę twoją, Gdyż lepsza jest łaska twoja niż życie. Wargi moje wysławiać cię będą" (Psalm 63.2-4).
Uśmiech na twarzy Boga jest wyrazem Jego błogosławieństwa, miłości i łaski: "Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską" (4 Ks. Mojżeszowa 6.25; zobacz także Psalm 80.3, 7, 19). Gdy zbliżamy się do Boga, jesteśmy ubłogosławieni Jego oświecającą przychylnością. Nie zabiegamy o Niego tylko dlatego, aby przekazać Mu listę tego co chcemy i potrzebujemy, ponieważ wiemy, że Bóg już wie czego potrzebujemy (Ew. Mateusza 6.7-8, 32-33). Ufamy, że On się o nas zatroszczy.
Szukanie oblicza Boga oznacza pragnienie poznania Jego charakteru i pragnienie Jego — Jego obecności — bardziej niż jakiejkolwiek innej rzeczy, którą może nam dać.
