Odpowiedź:
Tytus był przywódcą wczesnego kościoła, zaufanym towarzyszem apostoła Pawła i wiernym sługą Pana.
Tytus był poganinem (Galacjan 2.3), który został przyprowadzony do wiary w Chrystusa przez Pawła (Tytusa 1.4). Został powołany do służby i stał się współpracownikiem Pawła, towarzysząc mu i Barnabie od Antiochii do Jerozolimy (Tytus jest włączony do "innych wierzących" w Dz. Apostolskich 15.2). Na Soborze Jerozolimskim Tytus był doskonałym przykładem odrodzonego chrześcijanina z pogan. Tytus był żywym dowodem na to, że obrzęd obrzezania nie jest konieczny do zbawienia (Galacjan 2.3).
Później Tytus udał się do Koryntu, by służyć tamtejszemu kościołowi (2 Koryntian 8.6, 16-17). Podczas trzeciej podróży misyjnej Pawła, która miała miejsce w latach 53-57 po Chr., Paweł przybył do Troady i spodziewał się spotkać tam Tytusa (2 Koryntian 2.12-13). Nie znalazłszy przyjaciela, Paweł wyruszył do Macedonii. Tytus dołączył do Pawła w Filippi i przekazał mu dobre wieści o służbie w Koryncie (2 Koryntian 7.6-7, 13-14). Gdy Tytus powrócił do Koryntu, przekazał 2 List do Koryntian i zorganizował zbiórkę dla potrzebujących świętych w Jerozolimie (2 Koryntian 8.10, 17, 24).
Kilka lat później Tytus i Paweł udali się na Kretę, gdzie Tytus pozostał, aby kontynuować i wzmacniać dzieło. Zadaniem Tytusa było przede wszystkim administrowanie: miał utrzymywać zdrową doktrynę i "uporządkować to, co pozostało niedokończone, i wyznaczyć starszych w każdym mieście" (Tytusa 1.5). Kiedy Artemas i Tychikos przybyli na Kretę, aby kierować służbą, Paweł wezwał Tytusa, aby dołączył do niego w Nikopolis, mieście w prowincji Achaia w zachodniej Grecji (List do Tytusa 3.12).
Ostatnia wzmianka o Tytusie w Biblii wskazuje, że był on z Pawłem podczas jego ostatniego rzymskiego uwięzienia. Z Rzymu Tytus został wysłany, aby głosić Ewangelię Dalmacji (2 Tymoteusza 4.10), obszaru, który później stał się znany jako Jugosławia, a obecnie nosi nazwę Serbia i Czarnogóra.
Jako chrześcijanin pochodzenia pogańskiego, Tytus był szczególnie skuteczny w zwalczaniu herezji judaizujących. Judaizujący nalegali, aby wszyscy chrześcijanie byli związani Prawem Mojżeszowym. Zazwyczaj judaizujący skupiali się na obrzezaniu: Twierdzili, że poganie muszą zostać obrzezani, aby naprawdę być zbawionymi (zob. obalenie tej nauki przez Pawła w Galacjan 5.1-6). Tytus dobrze znał tę naukę, ponieważ temat ten pojawił się w Antiochii Syryjskiej, prowadząc do Soboru Jerozolimskiego, w którym uczestniczył.
Tytus był wiernym sługą Pana i oddanym pomocnikiem Pawła. Musiał być godny zaufania i niezawodny, skoro Paweł wyznaczył go do kierowania pracami w Koryncie, na Krecie i w Dalmacji. Rzeczywiście, Paweł nazywa go "moim partnerem i współpracownikiem" (2 Koryntian 8.23). Znając trudne sytuacje zarówno w Koryncie, jak i na Krecie, możemy wywnioskować, że Tytus był wnikliwym człowiekiem, który potrafił radzić sobie z problemami z łaską. Pismo Święte mówi, że Tytus miał daną od Boga miłość do wierzących w Koryncie; w rzeczywistości, wracając do Koryntu, Tytus udał się tam "z wielkim entuzjazmem i z własnej inicjatywy" (2 Koryntian 8.16-17).
Obyśmy mieli taką samą gorliwość dla Pana, jaką wykazywał Tytus. Każdy wierzący dobrze by zrobił, gdyby mógł naśladować zaangażowanie Tytusa w prawdę, zapał w szerzeniu ewangelii i entuzjastyczną miłość do kościoła.
