Pytanie: Jak mogę nauczyć się ufać wierności Bożej?
Odpowiedź:
Wiele miejsc w Piśmie Świętym wychwala wierność Bożą. Treny 3.22-23 (tłum. Biblia Warszawsko- Praska) mówi, "Bo nie wyczerpała się dobroć Pana, nie skończyło się miłosierdzie Jego. Każdego ranka pojawia się na nowo, wielka jest wierność Twoja." Czym jest wierność?
Hebrajskie słowo przetłumaczone jako "wierność" oznacza "niezłomność, stanowczość, dokładność." Przeciwieństwem bycia wiernym jest bycie ciągle zmiennym lub chwiejnym. Psalm 119.89-90 mówi, "Panie, słowo twoje trwa na wieki, Niewzruszone jak niebiosa. Prawda twoja trwa z pokolenia w pokolenie, Ugruntowałeś ziemię i stoi." Tutaj wierność jest utożsamiana ze Słowem Bożym. Bóg zawsze mówi prawdę, która nigdy nie przemija. Jeśli Bóg powiedział coś tysiąc lat temu, to nadal jest to aktualne. Jest wierny Swojemu Słowu, ponieważ Jego Słowo jest wyrazem Jego charakteru. Obietnice, które złożył, nadal są prawdziwe, ponieważ On się nie zmienia (Ks. Malachiasza 3.6). Widzimy to z ludzkiego punktu widzenia w małżeństwie od wielu lat. Kiedy żona leży na łożu śmierci, jej mąż siedzi obok, trzymając ją za rękę. Nie opuści jej, chociaż już go nie rozpoznaje. Jest wierny obietnicom, które jej złożył. W ten sam sposób Bóg pozostaje wierny Swoim obietnicom, mimo że często jesteśmy Mu niewierni (2 Tymoteusza 2.13).
Uczymy się ufać charakterowi osoby poprzez poznawanie tej osoby. Nie powierzylibyśmy naszego konta bankowego obcej osobie, którą byśmy spotkali w kolejce na poczcie- nie mamy z nią żadnego doświadczenia. Nie znamy jej charakteru. Zanim poznamy Boga, boimy się mu zaufać. Jeszcze nie wiemy kim On jest lub co On może uczynić. Uczymy się ufać Bogu poprzez poznawanie Jego charakteru. Są trzy sposoby przez które możemy Go poznać: studiowanie Jego Słowa, przeglądanie Jego dzieł w naszym życiu i uczenie się podążania za Jego głosem.
Gdy studiujemy Słowo Boże, wyłania się pewien wzorzec. Uczymy się, że Bóg nigdy się nie zmienia i nigdy nie kłamie (4 Ks. Mojżeszowa 23.19; 1 Ks. Samuela 15.29). Uczymy się poprzez Pismo Święte, że Bóg nigdy w przeszłości nas nie zawiódł (Ks. Izajasza 51.6). On zawsze był wierny swojemu Słowu, gdy działał w życiu starożytnych Izraelitów. Jeśli mówił, że coś uczyni, czynił tak (4 Ks. Mojżeszowa 11.23; Ew. Mateusza 24.35). Zaczynamy budować zaufanie na podstawie Jego potwierdzonego charakteru. Możemy ufać, że Bóg będzie wierny samemu sobie. Nigdy nie przestanie działać jak Bóg. Nigdy nie przestanie być suwerennym, świętym czy dobrym (1 Tymoteusza 6.15; 1 Piotra 1.16).
Uczymy się poprzez własną historię, że on także nas nigdy nie zawiódł. Jedno polecenie jakie Bóg często dawał Izraelitom brzmiało: "Pamiętaj" (5 Ks. Mojżeszowa 8.2; Ks. Izajasza 46.9). Gdy pamiętali wszystko to, co Bóg dla nich czynił, dużo łatwiej potrafili Mu zaufać w przyszłości. Musimy intencjonalnie pamiętać wszystkie Boże rozwiązania jakie Bóg nam zapewnił i jak pomógł w przeszłości. Prowadzenie dziennika modlitewnego może być w tym pomocne. Gdy przywołujemy Boże sposoby odpowiedzi na nasze modlitwy, wyposaża nas to do trwania w proszeniu i oczekiwaniu na odpowiedzi. Gdy przychodzimy do Niego w modlitwie, wiemy, że On zawsze nas słucha (1 Jana 5.14; Psalm 34.15). Zapewnia nam to czego potrzebujemy (Filipian 4.19). I zawsze sprawi, że wszystko będzie współdziałać dla naszego dobra, kiedy Mu w tym zaufamy (Rzymian 8.28). Uczymy się ufać Bożej przyszłej wierności pamiętając Jego wierność w przeszłości.
I możemy także uczyć się mu ufać poprzez uczenie się rozróżniania Jego głosu od innych (głosów), które zabiegają o naszą uwagę. Jezus powiedział, "Owce moje głosu mojego słuchają i Ja znam je, a one idą za mną" (Ew. Jana 10.27). My, którzy należymy do Jezusa musimy pielęgnować naszą zdolność słyszenia Jego głosu. On głównie mówi do nas poprzez swoje Słowo, ale on także może mówić poprzez innych ludzi, poprzez okoliczności i poprzez wewnętrzne przekonanie Ducha Świętego (Rzymian 8.16). Gdy uważnie czytamy i rozważamy Pismo Święte, Duch Święty często ożywia nasze serca przy wersecie czy przy określonym fragmencie i pomaga nam je utwierdzić w nas i zastosować w naszej obecnej sytuacji. To, co pokazuje nam Duch Święty w swoim Słowie ma być przyjęte z wiarą jako Jego przesłanie do nas. Budujemy zaufanie poprzez utwierdzanie Jego obietnic i stosowanie ich w naszym życiu.
Ponad to wszystko, Bóg kocha to, że wykazujemy się wiarą (Hebrajczyków 11.6). Wiara jest zaufaniem charakterowi Bożemu zanim zobaczymy jak On coś uczyni. On dał nam swoje Słowo a Jego obietnice nadal obowiązują. Kiedy widzimy, w jaki sposób realizuje swoje obietnice, rośnie nasza ufność w Jego wierność. Tak jak nasze zaufanie do innych ludzi wzrasta w codziennym przebywaniu z nimi, nasze zaufanie Bogu wzrasta w podobny sposób. Ufamy mu, gdy Go znamy, a poznanie Go jest ufaniem Jemu. Gdy Go znamy, możemy odpoczywać w Jego dobroci, nawet jeśli nie rozumiemy okoliczności, które wydają się temu przeczyć. Możemy ufać, że Boży plan dla nas zostanie spełniony (Ks. Przyp. Salomona 19.21). Tak jak dziecko ufa kochającemu ojcu, my możemy ufać naszemu Ojcu Niebiańskiemu czynić zawsze to, co jest słuszne.
