Odpowiedź:
Wojna sześciodniowa, zwana również wojną czerwcową lub trzecią wojną arabsko-izraelską, była międzynarodowym konfliktem, który miał miejsce w czerwcu 1967 roku. Ta seria bitew postawiła Izrael przeciwko kilku krajom arabskim, w tym Egiptowi, Jordanii, Syrii, Irakowi i Libanowi. Narody islamskie otrzymały zróżnicowane wsparcie od ponad pół tuzina innych krajów w walce z Izraelem. Podczas gdy Izrael zainicjował działania zbrojne na pełną skalę, większość analityków zgadza się, że Izraelczycy działali w uzasadnionej samoobronie. Izrael rozpoczął wojnę niespodziewanym atakiem lotniczym na Egipt 5 czerwca 1967 r. a sam został zaatakowany przez takie kraje jak Syria i Jordania. Do 10 czerwca Izrael przejął rozległe terytorium od swoich wrogów i podpisano zawieszenie broni.
Przed Wojną Sześciodniową sąsiednie kraje arabskie otwarcie wzywały do zniszczenia Izraela. Nie były to źle zrozumiane uwagi; dwa lata przed Wojną Sześciodniową ówczesny prezydent Egiptu Nassar przysiągł, że będzie dążył do całkowitego zniszczenia Izraela, mówiąc: "Nie wejdziemy do Palestyny z ziemią pokrytą piaskiem, wejdziemy tam z ziemią nasyconą krwią". Wiele państw islamskich umożliwiło również partyzanckie naloty na terytoria żydowskie. Napięcie związane z tymi kwestiami, a także spory graniczne, doprowadziły do kilku potyczek między siłami izraelskimi a siłami sąsiednich krajów.
Ostatecznie Egipt zadeklarował zamiar zablokowania wszystkich izraelskich statków przed korzystaniem z Cieśniny Tiran, jednego z głównych szlaków morskich Izraela. Izrael ostrzegł wcześniej Egipt, że takie działanie zostanie uznane za akt wojny. Egipt i tak ogłosił zamknięcie cieśniny dla izraelskich statków. Inne kraje arabskie szybko sprzymierzyły się z Egiptem, oświadczając, że zamierzają walczyć z Izraelem. Następnie Egipt wydalił siły pokojowe ONZ z pobliskiego półwyspu Synaj, co pozwoliło Egiptowi na wprowadzenie blokady.
Izrael odpowiedział kilka dni później atakiem powietrznym, który całkowicie zaskoczył Egipt. Używając technik szybkiego uzbrajania i niezwykłej dyscypliny, izraelskie samoloty zniszczyły praktycznie całe egipskie siły powietrzne. Dało to Izraelowi zdecydowaną przewagę w dalszej części konfliktu. Następnie Izrael przerzucił wojska lądowe na Półwysep Synaj, ale spotkał się z kontratakiem na innych frontach. Syria i Jordania skierowały ostrzał artyleryjski na miasta takie jak Tel Awiw i działania wojskowe w Jerozolimie.
Izrael prowadził walkę na tych trzech oddzielnych frontach, aż do ostatecznego zawieszenia broni podpisanego szóstego dnia wojny. Cały konflikt był od początku do końca fiaskiem na korzyść Izraelczyków. W wyniku wojny terytorium Izraela niemal się potroiło. Straty po stronie izraelskiej wyniosły mniej niż 10 procent strat poniesionych przez ich przeciwników. Zwycięstwo było tak przytłaczające, że wiele krajów arabskich początkowo twierdziło, że Izrael był wspierany przez siły Stanów Zjednoczonych lub innego sojusznika. Sukces Izraela w wojnie sześciodniowej jest powszechnie przypisywany wyjątkowemu przygotowaniu wojskowemu i taktyce.
Jednocześnie wielu komentatorów zwraca uwagę na względną łatwość, z jaką pojedynczy, niezwykle młody naród, walczący na trzech frontach, zdziesiątkował połączone siły kilku uznanych państw. Z tych i wielu innych powodów niektórzy postrzegają wojnę sześciodniową jako przykład Bożej ochrony Jego wybranego ludu (zob. Rdz 12:3). Dokładne powody, dla których doszło do wojny i to, czy była ona uzasadniona, są przedmiotem intensywnej debaty. Większość historyków zgadza się, że Izrael działał w odpowiedzi na agresywne działania narodów arabskich, zwłaszcza Egiptu, a sama wojna była miażdżącym zwycięstwem Izraela.
