Odpowiedź:
Przez wczesną historię Izraela, znajdujemy odniesienia do Ammonitów. Kim oni byli, skąd pochodzili i co się z nimi stało? Ammonici byli ludem semickim, blisko związanym z Izraelitami. Pomimo tej relacji, znacznie częściej uznawali siebie za wrogów niż przyjaciół.
Lot, bratanek Abrahama, był przodkiem Ammonitów. Po rozdzieleniu się Abrahama i Lota (1 Ks. Mojżeszowa 13), Lot osiadł w Sodomie. Kiedy Bóg zniszczył Sodomę i Gomorę z powodu ich niegodziwości, Lot i jego córki uciekli w góry, na południowy kraniec Morza Martwego. Prawdopodobnie myśląc, że byli jedynymi ludźmi, którzy pozostali na ziemi, córki Lota upiły go i odbyły z nim kazirodcze stosunki, aby urodzić dzieci (1 Ks. Mojżeszowa 19.30-38). Starsza córka miała syna o imieniu Moab („od ojca”), a młodsza urodziła Ben-Ammi („syn mojego ludu”). Ammonici, potomkowie Ben-Ammiego, byli ludem koczowniczym, który żył na terytorium współczesnej Jordanii, a nazwa stolicy, Amman, odzwierciedla imię tych starożytnych mieszkańców.
W czasach Mojżesza żyzne równiny doliny Jordanu zajmowali Amoryci, Ammonici i Moabici. Kiedy Izrael opuścił Egipt, Ammonici odmówili udzielenia im jakiejkolwiek pomocy, a Bóg ukarał ich za brak wsparcia (5 Ks. Mojżeszowa 23.3-4). Później jednak, gdy Izraelici weszli do Ziemi Obiecanej, Bóg polecił im: „Nie zaczepiaj ich, nie wszczynaj z nimi wojny, gdyż nie dałem ci na własność niczego z ziemi synów Ammona, ponieważ synom Lota dałem ją na własność” (5 Ks. Mojżeszowa 2.19; tłum. Biblia Tysiąclecia). Izraelickie plemiona Gada, Rubena i połowa plemienia Manassesa zajęły terytorium Amorytów, graniczące z Ammonitami.
Ammonici byli poganami, którzy czcili bożki Milkoma i Molecha. Bóg nakazał Izraelitom, aby nie żenili się z nimi, ponieważ małżeństwa mieszane doprowadziłyby Izraelitów do oddawania czci fałszywym bogom. Salomon był nieposłuszny temu nakazowi i poślubił Naamę Ammonitkę (1 Ks. Królewska 14.21), a także wiele innych pogańskich kobiet i- tak jak Bóg go ostrzegł, został wciągnięty w bałwochwalstwo (1 Ks. Królewska 11.1-8). Molech był bogiem ognia z głową cielca; jego podobizny miały wyciągnięte ramiona, aby przyjąć dzieci, które były mu składane w ofierze. Podobnie jak ich bóg, Ammonici byli okrutni. Kiedy Nachasz Ammonita został poproszony o określenie warunków przymierza (1 Ks. Samuela 11.2), zaproponował wyłupienie prawego oka każdemu Izraelicie. Ks. Amosa 1.13 mówi, że Ammonici rozdzierali ciężarne kobiety na podbitych terytoriach.
Pod przywództwem króla Saula Izrael pokonał Ammonitów i uczynił ich wasalami. Dawid kontynuował zwierzchnictwo nad Ammonem, a później oblegał ich stolicę, aby umocnić swoją kontrolę. Po podziale Izraela i Judy, Ammonici zaczęli sprzymierzać się z wrogami Izraela. Ammon odzyskał część suwerenności w VII w. przed Chr., aż do czasu, gdy Nabukadnesar podbił ich około sto lat później. Tobiasz Ammonita (Ks. Nehemiasza 2.19) był prawdopodobnie gubernatorem regionu pod panowaniem perskim, ale mieszkańcy stanowili mieszankę Ammonitów, Arabów i innych. W czasach Nowego Testamentu Żydzi osiedlali się na tym obszarze, który był znany jako Perea. Ostatnia wzmianka o Ammonitach jako osobnym narodzie pojawia się w II w. spisana przez Justyna Męczennika, który powiedział, że jest ich bardzo wielu. Wydaje się, że w okresie rzymskim Ammonici zostali wchłonięci przez społeczeństwo arabskie.
