Odpowiedź:
Astronomia jest nauką, która bada właściwości nieba i znajdujących się w nim obiektów i jako taka jest poświęcona analizie części Bożego stworzenia. 1 Ks. Mojżeszowa 1.1 oznajmia, że "Na początku stworzył Bóg niebo" i że czwartego dnia swoich aktów stwórczych "uczynił Bóg dwa wielkie światła: większe światło, aby rządziło dniem, i mniejsze światło, aby rządziło nocą, oraz gwiazdy" (1 Ks. Mojżeszowa 1.16; tłum. Biblia Warszawska). Biblia naucza zatem, że przyczyną powstania niebios i wszystkich znajdujących się w nich ciał astronomicznych jest sam Bóg, Stwórca wszechrzeczy.
Biblia przedstawia Pana nie tylko jako Stwórcę niebios, ale także jako ich władcę i podtrzymywacza, "podtrzymuje wszystko słowem swojej mocy" (Hebrajczyków 1.3). Psalm 102.25-26 przypomina nam, że "Tyś z dawna założył ziemię, A niebiosa są dziełem rąk twoich. One zginą, Ty zaś zostaniesz, I wszystkie jak szata się zużyją; Jak szata, która się zmienia, one się zmienią" (tłum. Biblia Warszawska). Izajasz mówi nam, że Bóg "rozpostarł niebo jak zasłonę i rozciąga je jak namiot mieszkalny", a użycie czasu teraźniejszego sugeruje, że po dziś dzień Bóg nadal oddziałuje i podtrzymuje swoje niebiańskie stworzenie (Ks. Izajasza 40.22). Ponownie widzimy, że "On tworzy Plejady i Oriona, mrok przemienia w poranek, a po dniu zsyła ciemną noc; … - Pan imię jego" (Ks. Amosa 5.8). Werset ten odnosi się do Pana jako Stwórcy konstelacji i Tego, który kieruje zmianami między dniem a nocą. W ten sposób Pan zachowuje pełną kontrolę nad niebiosami i podtrzymuje je swoją mocą w ich codziennym i rocznym rytmie.
Co więcej, niebiosa są środkiem przekazu, którego Bóg używa, aby jasno i jednoznacznie komunikować swoje istnienie, moc i chwałę. Dawid mówi nam, że "Niebiosa opowiadają chwałę Boga, a firmament głosi dzieło rąk jego" (Psalm 19.1). Apostoł Paweł jest stanowczy w tej kwestii; chociaż nie wspomina wyraźnie o niebiosach, wyjaśnia, że "niewidzialna jego istota, to jest wiekuista jego moc i bóstwo, mogą być od stworzenia świata oglądane w dziełach i poznane umysłem, tak iż nic nie mają na swoją obronę" (Rzymian 1.20; tłum. Biblia Warszawska). Niebiosa pozostawiają zatem ludzkość bez usprawiedliwienia dla jakiejkolwiek niewiary w istnienie i moc Boga "gdyż Bóg im to objawił" (Rzymian 1.19).
Jaka jest zatem właściwa odpowiedź na to, co astronomia mówi nam o wszechświecie? Przykładową odpowiedź na Boże niebiańskie stworzenie znajdujemy w Psalmie 8: "Gdy oglądam niebo twoje, dzieło palców twoich, Księżyc i gwiazdy, które Ty ustanowiłeś: Czymże jest człowiek, że o nim pamiętasz, Lub syn człowieczy, że go nawiedzasz? … Panie, Władco nasz, jak wspaniałe jest imię twoje na całej ziemi!." (Psalm 8.3-4, 9; tłum. Biblia Warszawska). Wszechświat przypomina nam o naszej własnej znikomości w porównaniu z wielkością Boga, a jednocześnie oznajmia nam pokorną i zdumiewającą prawdę, że On troszczy się o nas. Biblijne zrozumienie astronomii ukazuje zatem chwałę i łaskę Boga, który stworzył, podtrzymuje i rządzi wszechświatem. To właśnie powaga tej świadomości skłania nas do oddawania Mu czci.
