Odpowiedź:
Alegoria jest historią w której postacie i/lub wydarzenia są symbolami reprezentującymi inne wydarzenia, koncepcje lub ludzi. Alegorie były powszechnym źródłem podziału na przestrzeni historii literatury. Alegorie były używane jako pośredni sposób wyrażenia niepopularnej lub kontrowersyjnej koncepcji, krytyki politycznej w celu napomnienia tych, którzy sprawują władzę (np. Farma zwierzęca George'a Orwella czy Przygody Gulliwera Jonathana Swifta). Innym razem alegorie używane są, aby wyrazić abstrakcyjne koncepcje lub prawdy duchowe poprzez użycie rozbudowanej metafory w celu uchwycenia przesłania w łatwiejszy sposób (np. "Wędrówka pielgrzyma" Johna Bunyana czy "Jak nogi łań na wyżynach" Hannah Hunnard),
Biblia zawiera wiele przykładów alegorii używanej do opisania prawd duchowych lub do przepowiadania późniejszych wydarzeń. Najczytelniejszymi przykładami alegorii w Piśmie Świętym są przypowieści Jezusa. W tych historiach, postacie czy wydarzenia reprezentują prawdę o Królestwie Bożym lub o życiu chrześcijańskim. Na przykład Przypowieść o Siewcy z Ew. Mateusza 13.3-9, gdzie ziarno i różne typy gleby ilustrują Słowo Boże i reakcje na nie (które wyjaśnia Jezus w wersetach 18-23).
Historia o Synu Marnotrawnym również wykorzystuje alegorię. W tej historii (Ew. Łukasza 15.11-32), tytułowy syn reprezentuje przeciętną osobę: grzeszną i skupioną na samej sobie. Zamożny ojciec reprezentuje Boga, a trud życia hedonisty a później bieda reprezentują pustkę bezbożnego życia. Gdy syn powraca do domu przepełniony szczerym smutkiem, ilustruje to pokutę. Dzięki miłosierdziu ojca i jego gotowości do przyjęcia ponownie swojego syna, dostrzegamy Bożą radość, gdy odwracamy się od grzechu i szukamy jego przebaczenia.
W przypowieściach, Jezus naucza o abstrakcyjnych koncepcjach duchowych (jak ludzie reagują na ewangelię, Boże miłosierdzie itp.) wykorzystując do tego metafory związane z naszym osobistym życiem. Zdobywamy głębsze zrozumienie prawdy Bożej poprzez te historie. Innymi przykładami alegorii biblijnych, jako formy literatury, jest wizja smoka i kobiety w Księdze Objawienia 12.1-6; historia orłów i winorośli w Ks. Ezechiela 17; i wiele innych przypowieści, szczególnie tych spisanych w symbolicznym porównaniu.
Niektóre tradycje i ceremonie ustanowione przez Boga w Biblii mogą być uznane za "nieliterackie alegorie", ponieważ symbolizują prawdy duchowe. Akt składania w ofierze zwierząt na przykład reprezentował to, że nasze grzechy zasługują na śmierć, a każde zastępstwo na ołtarzu było zapowiedzią ostatecznej ofiary Chrystusa, który umrze za swoich ludzi. Instytucja małżeństwa, podczas gdy spełnia wspaniałe praktyczne cele, jest także symbolicznym obrazem relacji pomiędzy Chrystusem a Kościołem (Efezjan 5.31-32). Wiele praw ceremonialnych Mojżesza (w odniesieniu do ubioru, jedzenia czy czystych lub nieczystych rzeczy) reprezentują duchowe realia takie jak potrzebę wierzących do oddzielenia w duchu i czynach od ludzi niewierzących. Podczas gdy te przykłady nie muszą być rozważane jako alegorie indywidualne (skoro alegorie wymuszają funkcjonowanie wielu symboli razem), to system religijny Starego Testamentu (i część Nowego) mogą być postrzegane jako rozbudowana alegoria relacji człowieka z Bogiem.
Interesujące jest to, że czasem ważne historyczne wydarzenia, które na pierwszy rzut oka nie zawierają żadnego głębszego znaczenia, są później interpretowane w sensie przenośnym, aby uczyć ważnej lekcji. Jednym przykładem jest Galacjan 4, gdzie Paweł tłumaczy historię Abrahama, Hagar i Sary jako alegorię dla Starego i Nowego Przymierza. Pisze, "Napisane jest bowiem, że Abraham miał dwóch synów, jednego z niewolnicy, a drugiego z wolnej. Lecz ten, który był z niewolnicy, według ciała się urodził, ten zaś, który był z wolnej, na podstawie obietnicy. A to jest powiedziane obrazowo: oznaczają one dwa przymierza, jedno z góry Synaj, które rodzi w niewolę, a jest nim Hagar. Hagar jest to góra Synaj w Arabii; odpowiada ona teraźniejszemu Jeruzalem, gdyż jest w niewoli razem z dziećmi swymi. Jeruzalem zaś, które jest w górze, jest wolne i ono jest matką naszą" (Galacjan 4.22-26). Tutaj Paweł odnosi się do prawdziwych, historycznych osób (Abrahama, Haga i Sary) i używa ich jako symbolu dla Prawa Mojżeszowego (Starego Przymierza) i wolności Chrystusa (Nowego Przymierza). Poprzez alegorię użytą przez Pawła, widzimy że nasza relacja z Bogiem jest tą w wolności (jesteśmy dziećmi boskiej obietnicy, jak Izaak dla Sary), a nie niewoli (nie jesteśmy dziećmi niewoli człowieka, jak Ismael dla Hagar). Paweł, poprzez natchnienie z Ducha Świętego, mógł dostrzec symboliczne znaczenie tych wydarzeń historycznych i wykorzystać je do zilustrowania naszej pozycji w Chrystusie.
Alegoria jest pięknym, artystycznym sposobem wyjaśniania spraw duchowych poprzez wykorzystanie łatwych do zrozumienia terminów. Poprzez alegorie biblijne, Bóg pomaga nam zrozumieć trudne koncepcje odnosząc je do kontekstu związanego bardziej z naszym życiem codziennym. On również odkrywa się jako Wspaniały narrator, który działając przez historię, zapowiada i wykonuje swój plan. Możemy się radować z tego, że mamy Boga, który zwraca się do nas w sposób w jaki możemy go zrozumieć, wykorzystując symbole i alegorie by nam o sobie przypominać.
