Pytanie: Co to jest bluźnierstwo? Co to znaczy bluźnić?
Odpowiedź:
Bluźnić to znaczy mówić z pogardą o Bogu lub być wyzywająco lekceważący. Bluźnierstwo jest słownym lub pisemnym zarzutem wobec imienia Bożego, jego charakteru, dzieła lub atrybutów.
Bluźnierstwo było poważnym przestępstwem w prawie Bożym nadanym Mojżeszowi. Izraelici mieli uwielbiać Boga i być mu posłuszni. W 3 Ks. Mojżeszowej 24.10-16, człowiek zbluźnił imieniu Boga.
Izajasz w 36 rozdziale opowiada historię Sancheryba, króla asyryjskiego i jego próbie zdemoralizowania Jerozolimy przed swoim atakiem. Po wykazaniu wielu zwycięstw Asyrii powiedział, "Jacyż to bogowie spośród wszystkich bóstw tej ziemi zdołali wyrwać choć jedną krainę z rąk moich, by można było się spodziewać, że Pan wybawi również Jerozolimę? (Ks. Izajasza 36.20; tłum. Biblia Warszawsko-Praska). Sancheryb popełnił bluźnierstwo zakładając, że Bóg Izraela był równy fałszywym bogom sąsiednich narodów. Król Judy, Hiskiasz, wskazał na to bluźnierstwo w swojej modlitwie do Boga, kiedy to poprosił aby Bóg wyzwolił ich, aby mogli bronić jego honoru (Ks. Izajasza 37.4, 17). I to jest dokładnie to, co uczynił Bóg. Ks. Izajasza 37.36-37 wyjaśnia, "I wyszedł anioł Pana, i pozbawił życia w obozie asyryjskim sto osiemdziesiąt pięć tysięcy mężów. Oto następnego dnia rano wszyscy byli nieżywi, same trupy. Toteż Sancheryb, król asyryjski, zwinął obóz i wyruszywszy wrócił do swojej ziemi, i zamieszkał w Niniwie." Później Sancheryb został zamordowany w świątyni swojego boga Nisrocha (Ks. Izajasza 37.38).
Naśladowcy Boga są również odpowiedzialni za to, aby ich zachowanie nie pobudzało innych do bluźnienia Bogu. W Rzymian 2.17-24 Paweł karci tych, którzy twierdzą, że są zabawieni dzięki prawu a mimo to nadal żyją w grzechu. Używając słów z Ks. Izajasza 52.5 Paweł mówi im, "Albowiem z waszej winy, jak napisano, poganie bluźnią imieniu Bożemu" (werset 24). W 1 Tymoteusza 1.20 Paweł wyjaśnia, że potępił dwóch fałszywych nauczycieli szatana, aby "nie nauczali bluźnierstwa"; dlatego rozpowszechnianie fałszywych doktryn i zwodzenie ludu Bożego jest również formą bluźnierstwa.
Jezus mówił o szczególnym typie bluźnierstwa- bluźnierstwa przeciwko Duchowi Świętemu- popełnionego przez przywódców religijnych w tamtych czasach. Sytuacja polegała na tym, że faryzeusze byli świadkami cudów dokonywanych przez Jezusa, ale przypisywali dzieła Ducha Świętego demonom (Ew. Marka 3.22-30). Przedstawianie przez nich świętych jako demonicznych było celowym, obraźliwym odrzuceniem Boga i było niewybaczalne.
Najbardziej znaczącym oskarżeniem o bluźnierstwo było to, które okazało się całkowicie fałszywe. To z powodu bluźnierstwa, kapłani i faryzeusze potępili Jezusa (Ew. Mateusza 26.65). Rozumieli, że Jezus twierdził, że jest Bogiem. To rzeczywiście byłoby zarzutem wobec charakteru Boga- jeśli nie byłoby to prawdą. Jeśli Jezus był tylko człowiekiem twierdzącym, że jest Bogiem, byłby uznany za bluźniercę. Jednak, jako Druga Osoba Trójcy, Jezus prawdziwie mógł potwierdzić swoją boskość (Filipian 2.6).
W rzeczywistości, za każdym razem gdy coś robimy lub mówimy, co daje innym fałszywy obraz chwały, świętości, władzy i charakteru Boga, popełniamy bluźnierstwo. Za każdym razem, gdy źle reprezentujemy naszą pozycję jako dzieci Bożych, niszczymy jego reputację. Na szczęście, Jezus przebacza nawet grzech bluźnierstwa. Piotr celowo atakował Jezusa (Ew. Mateusza 16.22), Paweł próbował skłonić innych do bluźnierstwa (Dzieje Apostolskie 26.9-18) i sami bracia Jezusa uważali go za obłąkanego (Ew. Marka 3.21). Wszyscy pokutowali i wszystkim zostało przebaczone.
