Pytanie: Co Biblia mówi o oddawaniu dziesięciny przez chrześcijan?
Odpowiedź:
Kwestia dziesięciny jest problemem, z którym walczy wielu chrześcijan. W wielu kościołach przywiązuje się nadmierą wagę do oddawania dziesięciny. Wielu chrześcijan jednak nie chce poddać się biblijnym napomnieniom w kwestii oddawania Bogu ofiary. Dziesięcina / ofiara ma być czymś radosnym, ma dawać nam błogosławieństwo. Jednak w dzisiejszym kościele niestety ta sytuacja rzadko ma miejsce.
Dziesięcina wywodzi się jeszcze ze Starego Testamentu. Oddawanie do świątyni dziesiątej części z tego, co Izraelici zarobili lub wyhodowali było wymogiem zakonu (Księga Kapłańska 27:30; Księga Liczb 18:26; Księga Powtórzonego Prawa 14:24; 2 Księga Kronik 31:5). Niektórzy uważają, że dziesięcina była rodzajem opodatkowania mającym na celu zaspokojenie potrzeb kapłanów i Lewitów, sprawujących ofiarę w imieniu ludu. Nowy Testament nigdzie nie nakazuje ani nie poleca chrześcijanom, by składali dziesięcinę. Apostoł Paweł uznaje, że chrześcijanie powinni oddawać część swojego dochodu na rzecz kościoła (1 List św. Pawła do Koryntian 16:1-2).
Nowy Testament nigdzie nie określa, jaki procent dochodu należy odłożyć, jedynie wspomina, że powinno to stanowić część dochodu, którą człowiek sam „uzna za właściwą” (1 List św. Pawła do Koryntian 16:2). Kościół chrześcijański uznał dziesięć procent dochodu, uznawane w Starym Testamencie, za „względne minimum” także w przypadku ofiary oddawanej przez chrześcijan. Jednak chrześcijanie nie powinni czuć się zobligowani, by zawsze dawać dziesięcinę. Powinniśmy dawać tyle, ile możemy, według tego, co uznamy za właściwe. Oznacza to, że czasem będziemy dawać więcej, niż wartość dziesięciny, a czasem mniej niż jej wartość. Wszystko zależy od zamożności chrześcijanina i od potrzeb kościoła. Każdy chrześcijanin powinien gorliwie modlić się i szukać Bożej mądrości w tym, czy ma oddawać dziesięcinę i / lub jak wiele powinien dawać (List św. Jakuba 1:5). „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem radosnego dawcę miłuje Bóg” (2 List św. Pawła do Koryntian 9:7).
