Odpowiedź:
Ludzie za czasów proroka Micheasza narzekali, że Bóg nigdy nie jest zadowolony. Poprosili szyderczo, "Czy Pan się zadowoli tysiącami baranów, miriadami potoków oliwy?" (Ks. Micheasza 6.7a). To był ich sposób pytania, "Czego Bóg w ogóle od nas chce?" Niektórzy ludzie dzisiaj czują, że wszystko to co robią, aby zadowolić Boga idzie na marne, i oni również pytają, "Czego Bóg ode mnie chce?"
Jezus był pytany, które przykazanie Prawa jest największe. Odpowiedział, "Będziesz tedy miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej, i z całej siły swojej. A drugie jest to: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego. Innego przykazania, większego ponad te, nie masz. I rzekł do niego uczony w Piśmie: Dobrze, Nauczycielu! Prawdę powiedziałeś, że Bóg jest jeden i że nie masz innego oprócz niego" (Ew. Marka 12.3-32; por. Ew. Mateusza 22.37-39). To co Bóg chce jest całkiem proste: On chce nas. Cała nasza służba dla Boga musi wypływać z tych dwóch przykazań miłości lub nie jest to prawdziwa służba a cielesny wysiłek. Rzymian 8.8 mówi, że ci którzy są "w ciele, Bogu podobać się nie mogą."
Po pierwsze, Bóg chce, abyśmy ufali Jego Synowi jako Zbawicielowi i Panu (Filipian 2.9-11). 1 Piotra 3.9 (tłum. Biblia Warszawsko- Praska) mówi, "On tylko jest cierpliwy względem was. Nie chce bowiem niczyjej zagłady, lecz pragnie, żeby się wszyscy nawrócili." Przychodzimy do poznania Jezusa poprzez pokutowanie za swój grzech i przyjęcie Jego jako naszą, osobistą ofiarę (Rzymian 10.9; Ew. Jana 1.12). Gdy uczniowie Jezusa poprosili Go, aby pokazał im Ojca, On odpowiedział, "Kto mnie widział, widział Ojca; jak możesz mówić: Pokaż nam Ojca?" (Ew. Jana 14.9). Bóg chce abyśmy Go znali, a możemy go jedynie poznać poprzez Jezusa.
Następnie, Bóg chce, abyśmy się "stali podobni do obrazu Syna jego" (Rzymian 8.29). Ojciec chce, aby wszystkie Jego dzieci były jak Jezus. On daje nam sytuacje w naszym życiu, aby nas udoskonalić i odrzucić te wadliwe cechy, które stoją na drodze naszego stania się tym, do czego nas zaprojektował (Hebrajczyków 12.7; Jakuba 1.12). Tak jak Jezus był posłuszny Ojcu we wszystkim, tak celem każdego dziecka Bożego powinno być posłuszeństwo naszemu Ojcu Niebiańskiemu (Ew. Jana 8.29). 1 Piotra 1.14-15 mówi, "Jako dzieci posłuszne nie kierujcie się pożądliwościami, jakie poprzednio wami władały w czasie nieświadomości waszej, lecz za przykładem świętego, który was powołał, sami też bądźcie świętymi we wszelkim postępowaniu waszym."
Wiele ludzi, jak faryzeusze za czasów Jezusa, starało się postawić zewnętrzne działanie przed zmianą wewnętrznego serca (Ew. Łukasza 11.42). Skupiali się na wszystkim co robili zamiast na tym kim są. Ale dopóki miłość do Boga nie jest naszą motywacją, zewnętrzne przejawy dobroci mogą jedynie skutkować dumą i legalizmem. Żadne z nich nie zadawala Boga. Gdy całkowicie się Jemu oddajemy, Jego Duch Święty nas uzdalnia do kochania Boga w pełni i służenia Jemu z właściwych motywów. Prawdziwa służba i świętość są po prostu przejawem Ducha Świętego, przepełnienia życia poświęconego chwale Bożej. Gdy naszym skupieniem jest kochanie Boga raczej niż po prostu służenie Mu, kończymy na tym, że robimy obie te rzeczy. Jeśli pominiemy relację, nasza służba nie przynosi korzyści (1 Koryntian 13.1-2).
Prorok Micheasz odpowiedział na skargę Izraelitów, że nie wiedzieli czego Bóg od nich oczekiwał. Prorok mówi, "Oznajmiono ci, człowiecze, co jest dobre i czego Pan żąda od ciebie: tylko, abyś wypełniał prawo, okazywał miłość bratnią i w pokorze obcował ze swoim Bogiem" (Ks. Micheasza 6.8). Boże pragnienie dla nas jest bardzo proste. Ludzie komplikują sprawy, czepiając się zasad i praw ludzkich, które powodują frustrację i zabijają radość naśladowania Chrystusa (2 Koryntian 3.6). Bóg chce, abyśmy Go kochali całym swoim sercem i pozwolili, aby nasze posłuszeństwo wypływało z głębi serca, by podobać się Jego obliczu.
Dawid rozumiał czego Bóg od niego chciał, gdy się modlił, "Wybaw mnie od winy za krwi przelanie, Boże, Boże zbawienia mego, A język mój z radością wysławiać będzie sprawiedliwość twoją! Panie! Otwórz wargi moje, A usta moje głosić będą chwałę twoją!" (Psalm 51.16-17).
