Odpowiedź:
Samarytanin w Biblii był osobą pochodzącą z Samarii, regionu na północ od Jerozolimy. W czasach Jezusa Żydzi z Galilei i Judei unikali Samarytan, postrzegając ich jako mieszaną rasę, która praktykowała nieczystą, na wpół pogańską religię.
Samarytanie, jako lud odrębny od Żydów, są po raz pierwszy wspomniani w Biblii w czasach Nehemiasza i odbudowy Jerozolimy po niewoli babilońskiej (Ezdrasza 4:17; Nehemiasza 2:10). Zarówno Ezdrasza 4, jak i aramejski zbiór dokumentów z V wieku p.n.e., zwany Papirusami Elefantyńskimi, wskazują na rozłam między Żydami a Samarytanami w okresie perskim.
Samarytanie uważali się za strażników Tory i prawdziwych potomków Izraela, pochodzących z plemion Efraima i Manassesa. Posiadali własną, unikalną kopię Pięcioksięgu, pierwszych pięciu ksiąg Mojżesza, i wierzyli, że tylko oni zachowali oryginalną religię mojżeszową. Samarytanie również mieli unikalny system religijny i ustanowili swoje główne miejsce kultu na górze Gerizim. Uważali świątynię jerozolimską i kapłaństwo lewickie za bezprawne.
Historyk Józef Flawiusz i tradycja żydowska wywodzą pochodzenie Samarytan z niewoli północnego królestwa pod rządami Asyrii w 721 r. p.n.e.. Żydzi z północnego królestwa po niewoli zawierali związki małżeńskie z Asyryjczykami i stworzyli pół-żydowską, pół-pogańską rasę Samarytan. Kiedy Żydzi oskarżyli Jezusa o bycie "Samarytaninem" w Ewangelii Jana 8:48, niegrzecznie zasugerowali, że był on półkrwi, zrodzonym z niewiernej matki.
W czasach Nowego Testamentu Żydzi gardzili Samarytanami i nie chcieli mieć z nimi nic wspólnego. Samarytanie nadal żyli głównie wokół góry Gerizim (J 4:1-42), ale także trzymali się swoich własnych wiosek (Mt 10:5; Łk 9:52). Pismo Święte wspomina o spotkaniach z Samarytanami w miastach graniczących z Samarią (Łukasza 17:11-19) i na drogach między Jerozolimą a Jerychem (Łukasza 10:29-37).
Jezus napotkał trudności, gdy służył ludziom w samarytańskich wioskach (Łk 9:52-53) i w pewnym momencie powiedział swoim uczniom, aby do nich nie wchodzili (Mt 10:5-6). Mimo to Chrystus dzielił się dobrą nowiną z Samarytanami, usługując kobiecie samarytańskiej (J 4:4-26) i uzdrawiając trędowatego Samarytanina (Łk 17:11-19).
Najbardziej znanym Samarytaninem w Biblii jest ten z przypowieści Jezusa o dobrym Samarytaninie (Łk 10:29-37). Żydowski ekspert prawa wystawił Jezusa na próbę, prosząc Go o wyjaśnienie przykazania "miłuj bliźniego swego jak siebie samego"; w szczególności poprosił Jezusa o zdefiniowanie słowa "bliźni".
Właśnie wtedy Jezus opowiedział przypowieść o człowieku w potrzebie, przedstawiając Samarytanina jako pozytywnego bohatera tej historii. W oczach znawcy prawa Samarytanin był najmniej prawdopodobnym kandydatem do działania z miłością i współczuciem dla bliźniego. Zgodnie z zamierzeniem, historia ta zszokowała uprzedzonych Żydów. Pan pokazał, że autentyczna miłość musi przekraczać wszelkie ludzkie granice, rasy, religii, narodowości, klasy ekonomicznej i statusu edukacyjnego.
W Dziejach Apostolskich 1:8 Jezus powiedział swoim uczniom, że dzięki mocy Ducha Świętego będą Jego świadkami w Samarii. W Dziejach Apostolskich 8 proroctwo się wypełniło, a Samaria stała się wczesnym polem misyjnym dla rozprzestrzeniającego się kościoła pierwszego wieku: "Wszakże ci, którzy się rozproszyli, szli z miejsca na miejsce i zwiastowali dobrą nowinę. A Filip dotarł do miasta Samarii i głosił im Chrystusa. Ludzie zaś przyjmowali uważnie i zgodnie to, co Filip mówił, gdy go słyszeli i widzieli cuda, które czynił. Albowiem duchy nieczyste wychodziły z wielkim krzykiem z wielu, którzy je mieli, wielu też sparaliżowanych i ułomnych zostało uzdrowionych. I było wiele radości w owym mieście." (Dzieje Apostolskie 8:4-8).
Kilkuset Samarytan przetrwało do dziś w Izraelu i nadal praktykuje swój odłam judaizmu. Wiara ta koncentruje się na pięciu stwierdzeniach: jest jeden Bóg, Jahwe; Jego głównym pośrednikiem jest Mojżesz; Tora jest narzędziem mediacji; centralnym miejscem kultu jest góra Gerizim; a Mesjasz zapoczątkuje przyszły Dzień Pomsty i Zapłaty.
Samarytanie przestrzegają kilku dni świętych, w tym Paschy, Święta Przaśników, Jom Kippur i Namiotów oraz "80 dni uroczystego zgromadzenia". Odprawiają również regularne nabożeństwa szabatowe. Ich najbardziej uroczyste doroczne święto, Pascha, odbywa się na górze Gerizim i obejmuje składanie ofiar ze zwierząt, zgodnie z zaleceniami Księgi Powtórzonego Prawa.
