Odpowiedź:
Kibuc jest stosunkowo nowoczesną osadą komunalną unikalną dla Izraela. Najwcześniejszy kibuc (Degania Alef) został założony w 1910 roku w dolinie Jordanu w pobliżu południowego brzegu Jeziora Galilejskiego. Obecnie w Izraelu istnieje ponad 270 kibuców. Początkowo prawie wszystkie kibuce były zbiorowymi osadami rolniczymi lub społecznościami rolniczymi. Z czasem społeczności te znacznie się rozwinęły. Obecnie wiele kibuców to społeczności prywatne, będące domem dla szerokiej gamy branż i działań motywowanych ekonomicznie i rozwojowo.
Słowo kibuc pochodzi od współczesnego hebrajskiego terminu qibbūs, który oznacza "zgromadzenie" lub "skupisko". Pierwsze kibuce nosiły nazwę kvutzat, odnoszącą się do "grupy". Członek kibucu jest znany jako kibucnik.
Ruch kibucowy rozpoczął się na początku XX wieku w następstwie ruchu Bilu, gdy rosyjscy Żydzi wyemigrowali do Izraela, aby rozwijać osady rolnicze. Trudne warunki środowiskowe sprawiały, że ziemia była niemożliwa do samodzielnej uprawy. Jedyną szansą na sukces było wspólne życie i praca w ramach społeczności.
W 1909 r. dziesięciu młodych mężczyzn i dwie młode kobiety - przy wsparciu Żydowskiego Funduszu Narodowego - zakupiło ziemię i założyło Kvutzat Degania lub Kibuc Degania Alef. Nazwa ta dosłownie oznacza "kolektyw pszenicy" lub "społeczność ziaren zbóż". Yosef Baratz (1890-1968), działacz syjonistyczny w Imperium Rosyjskim i Manya Shoḥat (1880-1961), rosyjska rewolucjonistka, byli pionierami ruchu kibucowego. Inni znaczący pierwsi uczestnicy to Dawid Ben-Gurion, pierwszy premier Izraela; Mosze Dayan (jedno z pierwszych dzieci urodzonych w kibucu Degania Alef), który dorastał, by zostać ministrem rolnictwa, obrony i spraw zagranicznych Izraela; oraz Joseph Trumpeldor, wczesny działacz syjonistyczny, który zyskał status żydowskiego bohatera wojennego.
Kilka kibuców zostało założonych w okresie przedpaństwowym Izraela i nadal powstawały w całym Izraelu po formalnym uznaniu kraju przez ONZ. Kibucnicy (liczba mnoga od kibbutznik) dzielili się pracą, każdy podejmując się innego zadania. Niektórzy zarządzali domem, gotowali i zapewniali edukację dzieciom, podczas gdy inni uprawiali ziemię i zbierali plony. Ludzie dzielili się wszystkim. Posiłki spożywano wspólnie w wielkiej jadalni. Praca była ciężka, a codzienne wyzwania znaczące, ale poczucie wspólnoty i spełnienia było satysfakcjonujące.
Trendem ostatnich lat była prywatyzacja tych społeczności wraz z rozwojem gospodarki Izraela. Jednym z największych i najbogatszych izraelskich kibuców jest Ein Gev na wschodnim brzegu Jeziora Galilejskiego. Społeczność ta szczyci się prężnym przemysłem rolniczym i turystycznym. Firma Netafim z kibucu Hatzerim stała się światowym prekursorem w dziedzinie sprzętu do nawadniania kropelkowego. Skromna Degania przynosi obecnie miliony dolarów rocznie dzięki fabryce szlifowania diamentów. Niektóre kibuce specjalizują się w prowadzeniu hoteli wypoczynkowych i wycieczek, takich jak Rosh Hanikra, ze spektakularnymi klifami, grotami i jaskiniami na śródziemnomorskim wybrzeżu Izraela.
Ruch kibucowy pomógł ukształtować dzisiejszą tożsamość państwa Izrael. Liczące od 80 do 2000 mieszkańców kibuce są dziś domem dla około 120 000 Izraelczyków, co stanowi 2,8% całej populacji. Kibucnikami są zarówno olim (imigranci z innych krajów), jak i sabras (osoby urodzone w Izraelu).
Każdy członek kibucu mówi po hebrajsku, podstawowym języku Izraela. Członkiem z pełnym prawem głosu i przywilejami jest szawer, który mieszka w kibucu długoterminowo. Gość lub uczestnik to osoba, która mieszka w kibucu tymczasowo. Unikalny program "Kibbutz Ulpan", oferowany tymczasowo, zapewnia uczestnikom pięciomiesięczną praktyczną znajomość konwersacyjnego języka hebrajskiego, umiejętność czytania uproszczonych tekstów i podstawy do dalszej nauki języka (https://kibbutzulpan.org/about_program/, dostęp 8/21/23).
