Odpowiedź:
Nomad to członek ludu lub plemienia, który nie ma stałego miejsca zamieszkania, ale wędruje z miejsca na miejsce na danym terytorium, przenosząc ze sobą cały swój dobytek, w tym domy. Ludy nomadyczne zwykle przemieszczają się sezonowo, podążając za dostawami żywności lub przemieszczając się w celu zaspokojenia potrzeb wypasu swoich stad. Z tego powodu są to zazwyczaj myśliwi i zbieracze, a nie rolnicy uprawiający pola, winnice i sady.
Wkrótce po Adamie i Ewie ludzie szybko osiedlili się w miastach. W Księdze Rodzaju 4:17 Kain zaczął budować miasto dla swojego klanu. Szybko po potopie Noe osiedlił się i zasadził winnicę, co wskazuje, że nie był koczownikiem (Rdz 9:20). W Księdze Rodzaju 11 mieszkańcy ziemi zbudowali wieżę i miasto.
Abraham jest pierwszą osobą w Piśmie Świętym, która wydaje się być określona jako prowadząca koczowniczy tryb życia. Przemieszczał się z miejsca na miejsce po ziemi, która nie należała do niego, mieszkając w namiotach. Bóg obiecał dać ziemię jego potomkom, ale w tamtym czasie Abraham wciąż był przybyszem, który nie posiadał żadnej własności. Ostatecznie Abraham musiał kupić działkę pod grób swojej żony (Rdz 23:4).
Kiedy Izraelici opuścili Egipt, przez 40 lat wędrowali po pustyni, żyjąc jak nomadzi. Nawet przybytek był mobilny, więc mógł być przenoszony z miejsca na miejsce. Kiedy jednak Kanaan został ostatecznie podbity, ludzie szybko osiedlili się w miastach, a ci, którzy nie mieszkali w miastach, nadal posiadali ziemię z wyraźnymi granicami.
Niektóre grupy ludzi w Biblii miały tendencje koczownicze, w tym Midianici (Habakuka 3:7) i Rechabici (Jeremiasza 35:8-10). Podczas gdy niektóre trudniejsze środowiska, takie jak pustynie, wydają się wymagać koczowniczego stylu życia (i wielu nomadów nadal żyje na pustyniach Bliskiego Wschodu), większość ludzi woli osiedlać się w stałych domach.
W Piśmie Świętym chrześcijanie nigdy nie są konkretnie nazywani nomadami; jesteśmy jednak ostrzegani, że ten świat nie jest naszym prawdziwym domem - jesteśmy cudzoziemcami i obcymi na tej ziemi (List do Hebrajczyków 11:13), a naszym prawdziwym obywatelstwem jest królestwo Boże. Nomadzi nie osiedlają się ani nie inwestują w "stałe" struktury, wiedząc, że wkrótce wyruszą w dalszą drogę. Wiele trudności, z jakimi borykają się chrześcijanie, wynika z tego, że zapominamy, gdzie leży nasze prawdziwe obywatelstwo i zbytnio przywiązujemy się do wygód tego świata. Powinniśmy być jak patriarchowie, którzy żyli "jak obcy w obcym kraju", cały czas "oczekując miasta z fundamentami, którego architektem i budowniczym jest Bóg" (Hbr 11:9-10).
