Odpowiedź:
W Nowym Testamencie słowo wierzący jest używane w odniesieniu do osoby, która jest przekonana, że Jezus jest Mesjaszem i autorem zbawienia. Greckie słowo zwykle tłumaczone jako "wierzący" lub "wierny" niesie ze sobą ideę wierności i lojalności (Jana 20:27; Dzieje Apostolskie 16:1; 2 Koryntian 6:15). Wierzący to ktoś, kto wiernie ufa Jezusowi Chrystusowi.
Wierzący to ktoś, kto przyjął do swojego serca prawdę o tym, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym, co zaowocowało nowym stworzeniem (Jana 1:12; 2 Koryntian 5:17). Wierzący nie tylko słucha słów Jezusa i akceptuje to, co mówi On o Bogu; wierzący pozwala, by ta informacja go zmieniła (zob. Ew. Jana 2:23-24). Zbawcza wiara to coś więcej niż mentalna akceptacja faktów dotyczących Chrystusa; obejmuje ona skruchę i bezwarunkowe poddanie się Jemu. Prawdziwi wierzący to ci, którzy słuchają Słowa Bożego, wierzą w nie w swoich sercach i uznają wartość tego przesłania do tego stopnia, że biorą swój krzyż, by naśladować Jezusa (Łk 9:23; 14:26-33).
W Biblii wierzący byli również nazywani uczniami. Uczeń to ktoś, kto aktywnie dąży do upodobnienia się do osoby, którą podziwia. Uczniowie Jezusa byli tak zaangażowani w upodabnianie się do Niego, że ich przeciwnicy zaczęli nazywać ich "małymi Chrystusami" lub "chrześcijanami" (Dz 11:26). Niewierzący mogli traktować to określenie jako obelgę, ale takie miano jest najwyższym komplementem, jaki mogą otrzymać wierzący. Naszym celem jako wierzących jest bycie "małymi Chrystusami" w naszych słowach, czynach i wartościach (Rz 8:29).
Niestety, termin chrześcijanin stracił większość swojego znaczenia w naszym świeckim świecie. Zaczęło oznaczać czyjąś preferencję religijną, podobną do buddyjskiej, muzułmańskiej lub ateistycznej. Dziś wiele osób nazywa siebie "chrześcijanami" lub "wierzącymi", ale etykieta ta ma więcej wspólnego z kulturą lub wychowaniem niż prawdziwą wiarą w Chrystusa. Inaczej było w pierwszym wieku. Wierzący żyli zupełnie inaczej niż niewierzący. Mogli pochodzić z różnych niegodziwych środowisk, ale zostali odkupieni i przemienieni mocą Ducha Świętego (1 Koryntian 6:9-11). Bycie wierzącym nie wiązało się z żadnymi korzyściami kulturowymi. Wiara w Jezusa z Nazaretu jako obiecanego Mesjasza często oznaczała prześladowania, odrzucenie, a nawet śmierć (Dzieje Apostolskie 8:1; 1 Tesaloniczan 3:7; 2 Koryntian 4:8-10).
Wierzący "szukają najpierw królestwa Bożego i Jego sprawiedliwości" (Mt 6:33). Taka wiara często wiąże się z wysokimi kosztami relacyjnymi, społecznymi, finansowymi, a nawet fizycznymi. Jezus ostrzegał przyszłych wierzących, aby "liczyli koszty" podążania za Nim (Łk 14:25-33). Paweł ostrzegał, że "każdy, kto chce żyć pobożnie w Chrystusie Jezusie, będzie prześladowany" (2 Tymoteusza 3:12). Wierzący na całym świecie cierpią teraz za swoją wiarę, podobnie jak Paweł i inni apostołowie. Nawet w narodach, które niegdyś były wolne, wierzący spotykają się z coraz większą wrogością wobec wyznawania ich wiary.
Wierzący ma wiele Bożych obietnic, które go pocieszają, zachęcają i motywują do większej służby. Wierzący doświadczył nowego narodzenia: "Każdy, kto wierzy, że Jezus jest Chrystusem, narodził się z Boga" (1 Jana 5:1). Wierzący ma relację z Bogiem, która uwalnia go od starego życia pełnego winy, wstydu i grzechu (J 8:36; Rz 8:2). Wierzący doświadcza miłości jak nikt inny i jest upoważniony do kochania innych (J 10:11; Rz 5:8; 1 J 4:11). Wierzący ma dostęp do Bożej obecności i społeczności z Duchem Świętym, który pociesza, chroni, prowadzi i przewodzi (Efezjan 2:13, 18; Hebrajczyków 4:16; Jana 14:16-18).
Jezus powiedział: "Wchodźcie przez ciasną bramę. Bo szeroka jest brama i szeroka droga, która prowadzi do zguby, i wielu przez nią wchodzi. Ale mała jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia, a tylko nieliczni ją znajdują" (Mt 7:13-14). Wierzący to ci, którzy znaleźli wąską drogę prowadzącą do życia i pozostają na niej niezachwianie bez względu na to, kto lub co im się sprzeciwia (Jana 8:31; 2 Jana 1:9).
