Pytanie: Co Biblia mówi o czarach/ czarownicach? Czy chrześcijanin powinien obawiać się czarów?
Odpowiedź:
Biblia ma wiele do powiedzenia na temat czarów. Czary i ich liczne pokrewne formy, takie jak wróżenie i nekromancja, to szatańskie podróbki świętej duchowości. Biblia wyraźnie potępia wszelkie formy czarów.
Od najdawniejszych czasów ludzie szukali nadprzyrodzonych doświadczeń, których Bóg nie akceptował. Narody, które otaczały Ziemię Obiecaną, były przesiąknięte takimi praktykami i Bóg kierował do swojego ludu surowe słowa dotyczące jakiegokolwiek z nimi kontaktu. 5 Ks. Mojżeszowa 18.9-12 mówi: "Gdy tedy wejdziesz do ziemi, którą Pan, Bóg twój, ci daje, nie naucz się czynić obrzydliwości tych ludów; niech nie znajdzie się u ciebie taki, który przeprowadza swego syna czy swoją córkę przez ogień, ani wróżbita, ani wieszczbiarz, ani guślarz, ani czarodziej, ani zaklinacz, ani wywoływacz duchów, ani znachor, ani wzywający zmarłych; gdyż obrzydliwością dla Pana jest każdy, kto to czyni..." (tłum. Biblia Warszawska)
Bóg traktuje czary bardzo poważnie. Zgodnie z Prawem Mojżeszowym karą za uprawianie czarów była śmierć (2 Ks. Mojżeszowa 22.18; 3 Ks. Mojżeszowa 20.27). 1 Księga Kronik 10.13 mówi nam, że Saul zginął "z powodu swojej niewierności, jakiej dopuścił się wobec Pana, wbrew słowu Pana, którego nie przestrzegał; zapytywał również o wyrocznię wieszczkę." W Nowym Testamencie "czary" tłumaczone są z greckiego słowa pharmakeia (Galacjan 5.20; Ks. Objawienia 18.23). Czary i spirytyzm często wiążą się z rytualnym stosowaniem magicznych eliksirów i narkotyków kontrolujących umysł. Używanie zakazanych narkotyków może otworzyć nas na inwazję demonicznych duchów. Zaangażowanie w pewne praktyki lub zażywanie substancji w celu osiągnięcia zmienionego stanu świadomości jest formą czarów.
Istnieją tylko dwa źródła duchowej mocy: Bóg i szatan. Szatan ma tylko taką moc, na jaką pozwala mu Bóg, ale jest ona znaczna (Ks. Joba 1.12; 2 Koryntian 4.4; Ks. Objawienia 20.2). Szukanie duchowości, wiedzy lub mocy poza Bogiem jest bałwochwalstwem, ściśle związanym z czarami. 1 Księga Samuela 15.23 mówi: "Gdyż nieposłuszeństwo jest takim samym grzechem, jak czary, a krnąbrność, jak bałwochwalstwo i oddawanie czci obrazom" (tłum. Biblia Warszawska). Czary to królestwo szatana, a on doskonali się w fałszowaniu tego, co robi Bóg. Kiedy Mojżesz dokonywał cudów przed faraonem, magicy robili te same rzeczy dzięki demonicznej mocy (2 Ks. Mojżeszowa 8.7). Sercem czarów jest pragnienie poznania przyszłości i kontrolowania wydarzeń, które nie podlegają naszej kontroli. Te możliwości należą tylko do Pana. Pragnienie to ma swoje korzenie w pierwszym kuszeniu Ewy przez szatana: "Możecie być jak Bóg" (1 Ks. Mojżeszowa 3.5).
Od czasu ogrodu Eden głównym celem szatana jest odwrócenie ludzkich serc od uwielbienia prawdziwego Boga (1 Ks. Mojżeszowa 3.1). Kusi on ludzi sugestiami władzy, samorealizacji i duchowego oświecenia pomijając poddanie się Panu Bogu. Czary to tylko kolejna odsłona tego kuszenia. Zaangażowanie się w czary w jakikolwiek sposób jest wkraczaniem do królestwa szatana. Pozornie "nieszkodliwe" współczesne uwikłania w czary mogą obejmować horoskopy, tablice Ouija, wschodnie rytuały medytacyjne oraz niektóre gry wideo i gry fabularne. Każda praktyka, która opiera się na źródle mocy innym niż Pan Jezus Chrystus, jest czarnoksięstwem. 2 Ks. Objawienia 22.15 zawiera czary w liście tych, którzy nie odziedziczą życia wiecznego: "Na zewnątrz są psy i czarownicy, i wszetecznicy, i zabójcy, i bałwochwalcy, i wszyscy, którzy miłują kłamstwo i czynią je" (tłum. Biblia Warszawska)
Nie musimy obawiać się mocy szatana, ale powinniśmy ją respektować i trzymać się od niej z daleka. 1 Jana 4.4 mówi: "Większy jest Ten, który jest w was, niż ten, który jest na świecie." Szatan może spowodować wiele spustoszeń, szkód i zniszczeń, nawet w życiu wierzących (1 Tesaloniczan 2.18; Ks. Joba 1.12-18; 1 Koryntian 5.5). Jeśli jednak należymy do Pana Jezusa Chrystusa, nie ma takiej mocy, która mogłaby nas ostatecznie pokonać (Ks. Izajasza 54.17). Jesteśmy zwycięzcami (1 Jana 5.4), mamy do dyspozycji "całą zbroję Bożą, abyście mogli stawić opór w dniu złym i, dokonawszy wszystkiego, ostać się" (Efezjan 6.11). Kiedy oddajemy nasze życie Chrystusowi, musimy się nawrócić. Nawrócenie to powinno obejmować wyrzeczenie się wszelkiego zaangażowania w czary, za przykładem pierwszych wierzących z Dz. Apostolskich 19.19.
Ks. Izajasza 8.19 mówi: "A gdy wam będą mówić: Radźcie się wywoływaczy duchów i czarowników, którzy szepcą i mruczą, to powiedzcie: Czy lud nie ma się radzić swojego Boga? Czy ma się radzić umarłych w sprawie żywych?" (tłum. Biblia Warszawska). Gdy podążymy za tymi słowami za ich logicznymi wnioskami, moglibyśmy również zapytać: "Po co szukać jakiejkolwiek mocy poza źródłem wszelkiej prawdziwej mocy? Po co szukać duchów, które nie są Duchem Świętym?". Czary i ich liczne odpowiedniki obiecują duchowość, ale prowadzą jedynie do pustki i śmierci (Ks. Micheasza 5.12; Galacjan 5.19-21). Tylko Jezus ma słowa życia (Ew. Jana 6.68).
