Odpowiedź:
Biblia nie odpowiada jednoznacznie na pytanie, czy dzieci, które umierają przed ponownymi narodzinami, idą do nieba. Jednak z Pisma Świętego można uzyskać wystarczająco dużo pośrednich informacji, aby udzielić satysfakcjonującej odpowiedzi, która odnosi się do niemowląt, a także osób z upośledzeniem umysłowym i innych.
Biblia mówi o tym, że wszyscy ludzie urodzeni z ludzkich rodziców rodzą się z odziedziczonym po Adamie zepsuciem, które gwarantuje, że nieuchronnie zgrzeszymy. Jest to często określane jako grzech pierworodny. Chociaż Bóg stworzył Adama i Ewę na swoje własne podobieństwo (Rdz 5:1), Biblia mówi, że gdy Adam i Ewa upadli i stali się grzeszni, Adam spłodził dzieci "na swoje własne podobieństwo" (Rdz 5:3, dodano podkreślenie; por. Rz 5:12). Wszystkie istoty ludzkie odziedziczyły grzeszną naturę poprzez pierwotny akt nieposłuszeństwa Adama; Adam stał się grzeszny i przekazał tę grzeszność wszystkim swoim potomkom.
Biblia mówi rzeczowo o dzieciach, które nie wiedzą wystarczająco dużo, by "odrzucić to, co złe, i wybrać to, co dobre" (Izajasza 7:16). Jednym z powodów, dla których ludzie są winni przed Bogiem, jak mówi List do Rzymian 1, jest to, że odmawiają uznania tego, co jest "wyraźnie widoczne" i "zrozumiałe" w odniesieniu do Boga (werset 20). Ludzie, którzy widząc i oceniając dowody natury, odrzucają Boga, są "bez wymówki". To rodzi pewne pytania: Jeśli dziecko jest zbyt małe, aby odróżnić dobro od zła i nie posiada zdolności rozumowania o Bogu, to czy jest ono zwolnione z sądu? Czy Bóg pociągnie dzieci do odpowiedzialności za brak odpowiedzi na ewangelię, skoro nie są one w stanie zrozumieć jej przesłania? Wierzymy, że udzielenie zbawczej łaski niemowlętom i małym dzieciom, na podstawie wystarczalności zadośćuczynienia Chrystusa, jest zgodne z Bożą miłością i miłosierdziem.
W Ewangelii Jana 9 Jezus uzdrawia człowieka, który urodził się niewidomy. Po fizycznym uzdrowieniu, mężczyzna przechodzi przez proces otrzymywania duchowego wzroku. Na początku mężczyzna jest ignorantem; zna imię Jezusa, ale nie wie, gdzie Go znaleźć (Jana 9:11-12). Później dochodzi do prawdy, że Jezus jest prorokiem (werset 17) i że pochodzi od Boga (werset 33). Następnie, rozmawiając z Jezusem, mężczyzna przyznaje się do swojej ignorancji i potrzeby Zbawiciela. Jezus pyta go: "Czy wierzysz w Syna Człowieczego?", a mężczyzna odpowiada: "Kim On jest, Panie? . . Powiedz mi, abym w Niego uwierzył" (wersety 35-36). W końcu, ujrzawszy duchowe światło, mówi: "Panie, wierzę" i oddaje pokłon Jezusowi (werset 38).
Po wyrażeniu wiary przez człowieka, który urodził się niewidomy, Jezus spotyka duchowo ślepych faryzeuszy: "I rzekł Jezus: Przyszedłem na ten świat na sąd, aby ci, którzy nie widzą, widzieli, a ci, którzy widzą, stali się ślepymi. (40) A gdy to usłyszeli ci faryzeusze, którzy z nim byli, rzekli mu: Czy i my ślepi jesteśmy? (41) Rzekł im Jezus: Gdybyście byli ślepi, nie mielibyście grzechu, a że teraz mówicie: Widzimy, przeto pozostajecie w grzechu" (Jana 9:39-41). Innymi słowy, Jezus mówi: "Gdybyś był naprawdę nieświadomy [ślepy], nie miałbyś winy. To dlatego, że nie jesteś nieświadomy - świadomie nie wierzysz - stoisz winny przed Bogiem".
Zasadą, którą Jezus ustanawia w Ewangelii Jana 9, jest to, że Bóg nie potępia ludzi za rzeczy, których nie są w stanie zrobić. "Grzech mierzy się możliwościami lub zdolnościami ludzi oraz ich możliwościami poznania prawdy. Gdyby ludzie nie byli w stanie czynić woli Bożej, nie ponosiliby żadnej winy. Jeśli mają wszystkie właściwe zdolności, a nie mają usposobienia, Bóg uznaje ich za winnych" (Albert Barnes, New Testament Notes: Explanatory and Practical, red. Robert Frew, Baker Book House, tom 1, "J 9:41"). Zgodnie z tą zasadą niemowlęta i małe dzieci, które nie są w stanie przyjąć lub odrzucić Chrystusa, nie są pociągane do odpowiedzialności za niewiarę.
Zanim ludzie dojrzeją na tyle, by odróżnić dobro od zła (czasami nazywane jest to osiągnięciem "wieku odpowiedzialności"), wydaje się, że nie są oni pociągani do odpowiedzialności przez Boga. Małe dzieci grzeszą i noszą w sobie zepsutą naturę Adama, ale nie są w stanie zrozumieć pojęcia dobra i zła, więc naszym zdaniem są pod łaską Bożą.
Inne biblijne wydarzenia (np. Dawid zeznający, że po śmierci połączy się ze swoim zmarłym dzieckiem w 2 Samuela 12:23) potwierdzają rozsądne przekonanie, że niemowlęta idą do nieba po śmierci. To samo dotyczy osób z upośledzeniem umysłowym, które nie są w stanie zrozumieć dobra i zła.
