Odpowiedź:
Pierwsze odniesienie do dawania i hojności jako daru duchowego znajduje się w Liście do Rzymian 12:8, długiej liście darów duchowych i tego, jak ich używać "zgodnie z daną nam łaską" (Rzymian 12:6). NIV określa dar dawania jako "przyczynianie się do zaspokajania potrzeb innych", co należy czynić hojnie.
W praktyce widzimy w Biblii wiele osób, o których wspomina się konkretnie za to, że dawały ze swoich finansów na służbę. Łukasz przedstawia nam trzy kobiety oraz "wiele innych", które wspierały finansowo Jezusa i podróże uczniów:
"I stało się potem, że chodził po miastach i wioskach, zwiastując dobrą nowinę o Królestwie Bożym, a dwunastu z nim (2) i kilka kobiet, które On uleczył od złych duchów i od chorób, Maria zwana Magdaleną, z której wyszło siedem demonów, (3) i Joanna, żona Chuzy, zarządcy dóbr Heroda, i Zuzanna, i wiele innych, które służyły im majętnościami swymi." (Łukasza 8:1-3).
Wersety te wyznaczają wzór wsparcia dla służby, który widzimy ponownie w Dziejach Apostolskich i listach (2 Koryntian 11:9; Filipian 4:15-18). Apostoł Paweł wspierał się w różnych okresach poprzez składanie dziesięciny, ale otrzymywał także pomoc w postaci konkretnych darów finansowych. Co ciekawe, Paweł odrzuciłby dar finansowy od grupy, której usługiwał, ale przyjąłby dar od kościoła w innym regionie.
Często osoby posiadające duchowy dar dawania lub hojności są dobrymi zarządcami tego, co mają i są rozważne w inwestowaniu i przedsiębiorczości. Mogą być zamożni lub mieć skromne środki. Kościoły w Macedonii dawały ze swojej "bardzo ciężkiej próby" i "skrajnego ubóstwa" (2 Koryntian 8:1-4). Wdowa, która ofiarowała w świątyni dwie małe miedziane monety, dała wszystko, co miała (Mk 12:41-44). Jezus zwrócił uwagę na jej hojność, która wykraczała poza to, co robili inni w świątyni.
Podobnie jak w przypadku wszystkich darów duchowych, wszelkie dawanie lub hojność powinny służyć "wspólnemu dobru ciała Chrystusa" (1 Koryntian 12:7; 1 Koryntian 14:12; Efezjan 4:12), a nie osobistej chwale czy uznaniu. Przykład Ananiasza i Safiry ostrzega nas, byśmy nie dawali po to, by inni nas widzieli (Dzieje Apostolskie 5).
Duchowy dar dawania lub hojności różni się od regularnego wspierania wspólnoty. Pismo Święte nigdzie nie wskazuje, że tylko osoby posiadające duchowy dar dawania są tymi, którzy mają wspierać daną służbę. Od początku istnienia kościoła, dawanie darów finansowych i innych darów fizycznych było częścią poczucia jedności, której Bóg pragnie dla swojego ciała wierzących (Dzieje Apostolskie 4:32-36).
Dary duchowe są udzielane i wzmacniane przez Ducha Świętego (Rzymian 12:6; 1 Koryntian 12:4; Hebrajczyków 2:4), co oznacza, że nawet w dawaniu lub hojności będzie to akt łaski dany przez Boga, który wzmocni dar i będzie wykraczał poza zwykłą ofiarę dawcy na rzecz lokalnego ciała wierzących. Przykłady mogą obejmować darowizny dla konkretnych służb lub potrzeby kapitałowe; fundusze powiernicze i testamenty z określonymi kwotami przeznaczonymi na misje, służby lub kościoły; oraz inwestycje w nowe możliwości służby, do których prowadzi Bóg.
