Odpowiedź:
Istnieją dwa rodzaje nadziei - nadzieja doczesna i nadzieja wierzących. W ogólnym sensie nadzieja jest umysłowym skupieniem lub uczuciem oczekiwania na przyszły rezultat, albo na coś, co chcemy, aby się wydarzyło lub co chcielibyśmy, aby było prawdą, albo czego nie chcemy, aby się wydarzyło lub było prawdą. Świecka nadzieja jest subiektywnym oczekiwaniem; może być solidnie oparta lub błędna, ponieważ nie uwzględnia woli Bożej. Mamy nadzieję na rzeczy, których pragniemy (mam nadzieję, że dostanę pracę; mam nadzieję, że ona za mnie wyjdzie). Mamy nadzieję na dobre wyniki (mam nadzieję, że moje dziecko bezpiecznie wróci do domu; mam nadzieję, że nie zachoruję). Ale światowa nadzieja nie jest cnotą, ponieważ zwykle zawiera pewien stopień niepewności, wątpliwości i osobistych uprzedzeń i często może być źle ukierunkowana i samolubnie motywowana (Przysłów 10:28; 1 Tymoteusza 6:17).
Biblijna definicja nadziei to "pewne i ufne oczekiwanie otrzymania tego, co Bóg obiecał nam w przyszłości". Nadzieja wierzącego nie jest słabym lub niejasnym pragnieniem, ale "kotwicą dla duszy, mocną i pewną" (List do Hebrajczyków 6:19). W Piśmie Świętym nadzieja jest cnotliwą cechą, ponieważ nie zawiera wątpliwości, zawsze ufając w Bożą wierność i obecność bez względu na okoliczności, dobre lub złe (Psalm 71:5).
Apostoł Paweł zalicza nadzieję do trzech niezbędnych cnót chrześcijańskich: wiary, nadziei i miłości (1 Kor 13:13). Miłość jest największa, ponieważ Bóg ceni ją najbardziej (1 Koryntian 13:13) i ponieważ jest wieczna (1 Koryntian 13:8). Ani wiara, ani nadzieja nie będą potrzebne w niebie; nie będziemy musieli ufać niewidzialnemu Bogu ani oczekiwać Jego pojawienia się, ponieważ ujrzymy Go i będziemy z Nim w doskonałej Jego obecności na zawsze.
Nadzieja i wiara są ze sobą ściśle powiązane, ponieważ obie opierają się na zaufaniu Bogu i życiu zgodnie z tym, co niewidzialne. Autor Listu do Hebrajczyków wyjaśnia, że "wiara jest zapewnieniem tego, czego się spodziewamy, przekonaniem o tym, czego nie widzimy" (List do Hebrajczyków 11:1). Odnosząc się do nadziei, Paweł uzasadnia: "a nadzieja, którą się ogląda, nie jest nadzieją, bo jakże może ktoś spodziewać się tego, co widzi?" (Rz 8:24). Podobnie jak wiara, nadzieja opiera się na naszej niezachwianej ufności w Bożą dobroć i moc czynienia tego, co On mówi, że uczyni ze względu na Jego niezawodną miłość do nas (Psalm 33:18; 146:5). Takie zaufanie mówi o naszym Zbawicielu: "Nikt, kto pokłada w Tobie nadzieję, nie będzie zawstydzony" (Psalm 25:3). Biblijna nadzieja, podobnie jak wiara, opiera się tu i teraz na Bożych dobrych obietnicach, które dopiero nadejdą.
Chrześcijanie używają nadziei w obu znaczeniach. Pastor może powiedzieć: "Mam nadzieję, że dzisiejsze kazanie was pobłogosławi". Apostoł Paweł w swoich listach do współwyznawców pisze: "Mam nadzieję, że cię zobaczę" (List do Rzymian 15:24) i "Mam nadzieję, że wkrótce do ciebie przyjdę" (1 List do Tymoteusza 3:14). Nadzieja wierzącego to jednak znacznie więcej niż myślenie życzeniowe. Apostoł Piotr wyjaśnia, że Bóg "zrodził nas na nowo do żywej nadziei przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa" (1 Piotra 1:3). Mamy "nadzieję życia wiecznego, które Bóg, który nie kłamie, obiecał przed początkiem czasów" (Tt 1:2). Nie tylko życzymy sobie, że po śmierci pójdziemy do nieba; Biblia mówi, że możemy to wiedzieć z całą pewnością: "To piszę wam, którzy wierzycie w imię Syna Bożego, abyście wiedzieli, że macie życie wieczne" (1 Jana 5:13).
Nadzieja Pawła na wieczną przyszłość była tak bezpieczna, że był gotów za nią cierpieć i umrzeć: "Stoję na sądzie z powodu nadziei zmartwychwstania umarłych" (Dz 23:6; zob. także Dz 26:6). Paweł powiedział, że bez wiary i nadziei w Bożą obietnicę zmartwychwstania, chrześcijanie "są bardziej godni politowania niż ktokolwiek na świecie" (1 Koryntian 15:19).
Biblijna definicja nadziei obejmuje nie tylko akt ufnego oczekiwania, ale także jego przedmiot - "Chrystusa Jezusa, naszą nadzieję" (1 Tymoteusza 1:1). Psalmista pisze: "Albowiem Tyś nadzieją moją, Panie suwerenny, ufnością moją od młodości mojej" (Ps 71:5). Jezus Chrystus jest "nadzieją Izraela" (Jeremiasza 14:8; Dzieje Apostolskie 28:20) oraz wszystkich narodów i ludów (Izajasza 42:4; Mateusza 12:21; Rzymian 15:12-13; 1 Tymoteusza 4:10).
Posiadanie jedynie doczesnej nadziei w ludziach i rzeczach tego życia jest w rzeczywistości życiem w stanie beznadziei, "bez nadziei i bez Boga na świecie" (Efezjan 2:12). W przeciwieństwie do tego, nadzieja wierzącego nie może być udaremniona lub utrudniona przez cokolwiek w tym życiu. Wiemy, co mamy bezpiecznie "zgromadzone w niebie" (Kolosan 1:5), gdzie nasze skarby są bezpieczne (Mateusza 6:19-20).
