Odpowiedź:
Bycie rodzicem może być trudnym i męczącym zajęciem, ale zarazem również jest jednym z najbardziej owocnych i dających spełnienie doświadczeń, które można przeżyć. Bóg ma wiele do powiedzenia na temat właściwego wychowania dzieci na osoby pobożne. Pierwsza rzecz, jaką należy zrobić, to nauczyć je prawdy o Bożym Słowie.
Wraz z kochaniem Boga i byciem pobożnym przykładem poprzez wypełnianie przykazań, potrzebujemy „Wpoisz je twoim synom, będziesz o nich mówił przebywając w domu, w czasie podróży, kładąc się spać i wstając ze snu. Przywiążesz je do twojej ręki jako znak. Niech one ci będą ozdobą przed oczami. Wypisz je na odrzwiach swojego domu i na twoich bramach” (Księga Powtórzonego Prawa 6:7-9). Poprzez przenośne posłuszeństwo wobec tych przykazań, które Bóg dał Izraelitom, uczymy nasze dzieci, że uwielbienie Boga powinno być ciągłe, nie zarezerwowane na niedzielny poranek czy na wieczorne modlitwy.
Chociaż nasze dzieci uczą się dużo przez bezpośrednie nauczanie, o wiele więcej uczą się przez obserwację. To właśnie dlatego musimy być ostrożni we wszystkim, co robimy. Musimy najpierw uznać nasze role dane przez Boga. Mężowie i żony mają się nawzajem szanować, i być ulegli sobie wzajemnie ( List św. Pawła do Efezjan 5:21). Jednocześnie Bóg stworzył pewną władzę, by trzymać porządek.
1 List św. Pawła do Koryntian 11: 3 mówi: „Chciałbym, żebyście wiedzieli, że głową każdego mężczyzny jest Chrystus, mężczyzna zaś jest głową kobiety, a głową Chrystusa – Bóg”. Wiemy, że Chrystus nie ma mniejszej władzy od Boga, podobnie jak kobieta nie znaczy mniej, niż jej mąż. Bóg uważa jednak, że bez posłuszeństwa wobec władzy, nie ma żadnego porządku. Odpowiedzialnością męża jako głowy domu jest kochanie żony tak, jak kocha swoje własne ciało, w taki sam, pełen ofiary sposób, w jaki Chrystus ukochał Kościół ( List św. Pawła do Efezjan 5:25 - 29).
Kobieta, widząc miłość męża, łatwo podda się jego władzy ( List do Efezjan 5:24, List św. Pawła do Kolosan 3:18). Jej najważniejszą odpowiedzialnością jest miłość do męża i do dzieci, mądre i zacne życie, i troska o dom ( List św. Pawła do Tytusa 2: 4 - 5). Kobiety są w naturalny sposób żywicielkami, i spełniają się w tej roli o wiele lepiej, niż mężczyźni, ponieważ one zostały stworzone właśnie po to, by być najważniejszymi opiekunkami potomstwa.
Dyscyplina i nauczanie są integralnymi częściami wychowania. Księga Przysłów 13:24 mówi: „Nie kocha syna, kto rózgi żałuje, kto kocha go - w porę go karci”. Dzieci, które rosną w domach, gdzie nie ma dyscypliny, czują się niechciane i niegodne. Brakuje im kierownictwa i opanowania, i kiedy stają się starsze, buntują się i mają mało szacunku do jakiejkolwiek władzy, wliczając w to Boga. „Ćwicz syna, dopóki jest nadzieja, nie unoś się aż do skrzywdzenia go” ( Księga Przysłów 19:18).
Równocześnie dyscyplinowanie powinno być równoważone miłością, inaczej dzieci mogą wyrosnąć na osoby pełne urazy, zniechęcenia i buntu ( List św. Pawła do Kolosan 3:21). Bóg przyznaje, że dyscyplinowanie jest bolesne, kiedy ma miejsce ( List do Hebrajczyków 12:11), ale jeżeli idzie za nim pouczanie z miłością, to jest ono korzystne dla dziecka. „A [wy], ojcowie, nie pobudzajcie do gniewu waszych dzieci, lecz wychowujcie je stosując karcenie i napominanie Pańskie!” ( List do Efezjan 6: 4).
To ważne, abyśmy włączali dzieci w życie kościoła i służbę, już kiedy są małe. Regularnie uczęszczaj do kościoła, którego nauczanie jest biblijne ( List do Hebrajczyków 10:25), pozwól, by dzieci widziały, jak studiujesz Pismo Święte, jak również studiuj je z nimi. Dyskutuj z nimi na temat świata, który widzą dookoła i ucz je, jak oddawać chwałę Bogu przez codzienne życie. „Wdrażaj chłopca w prawidła jego drogi, a nie zejdzie z niej i w starości” ( Księga Przysłów 22: 6).
