Odpowiedź:
Duchowa ciemność jest stanem osoby, która żyje w oddzieleniu od Boga. Księga Starego Testamentu Ks. Izajasza, w proroctwie o Mesjaszu, mówi o głębokiej duchowej ciemności, która otoczyła ludzi: "Lud, który chodzi w ciemności, ujrzy światło wielkie, nad mieszkańcami krainy mroków zabłyśnie światłość" (Ks. Izajasza 9.1). Fragment ten pojawia się ponownie w Nowym Testamencie, w Ew. Mateusza 4.16, aby ogłosić, że ci którzy przyszli do poznania Boga Izraela poprzez Jego Syna Jezusa Chrystusa są tymi, którzy zostali uwolnieni od duchowej ciemności i teraz chodzą w świetle Bożego życia.
Apostoł Jan nauczał, że Bóg jest światłem: "A zwiastowanie to, które słyszeliśmy od niego i które wam ogłaszamy, jest takie, że Bóg jest światłością, a nie ma w nim żadnej ciemności. Jeśli mówimy, że z nim społeczność mamy, a chodzimy w ciemności, kłamiemy i nie trzymamy się prawdy" (1 Jana 1.5-6). Jezus ogłosił, że jest światłem świata: "A Jezus znowu przemówił do nich tymi słowy: Ja jestem światłością świata; kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemności, ale będzie miał światłość żywota" (Ew. Jana 8.12).
Zatem, duchowa ciemność oznacza brak relacji z Bogiem poprzez relację z Jezusem Chrystusem. Ciemność oddzielenia od Boga jest przezwyciężona przez Chrystusa: "W nim było życie, a życie było światłością ludzi. A światłość świeci w ciemności, lecz ciemność jej nie przemogła" (Ew. Jana 1.4-5).
Od momentu gdy Adam i Ewa zgrzeszyli, ludzie żyją w upadłym świecie. Wszyscy ludzie rodzą się w upadłym stanie grzechu i oddzieleniu od Boga. Do momentu, gdy człowiek nie narodzi się na nowo z Ducha Świętego, on czy ona żyją w duchowej ciemności. Grzech zaciemnia nasze zrozumienie i niszczy nasze duchowe postrzeganie, okrywając nas głęboką ciemnością: "Droga bezbożnych jest jak ciemna noc; nie wiedzą, na czym mogą się potknąć" (Ks. Przyp. Salomona 4.19). Mojżesz porównuje ten stan grzechu i nieposłuszeństwa do chodzenia "jak ślepy chodzi po omacku w ciemności" (5 Ks. Mojżeszowa 28.29). Jeden z przyjaciół Joba mówi o tych, którzy są zagubieni w duchowej ciemności: "Za dnia popadają w ciemność, w południe macają jak w nocy" (Ks. Joba 5.14; tłum. Biblia Tysiąclecia).
Życie w buncie wobec Boga i Jego woli jest tożsame z życiem w duchowej ciemności. Gdy Pan powołał Pawła powiedział "będę cię bronił przed ludem i przed poganami, do których cię posyłam, byś tym skuteczniej mógł otwierać im oczy i odwracać od ciemności ku światłu, byś mógł ich wydobywać spod władzy szatana i oddawać we władanie Bogu, by wreszcie przez wiarę we Mnie mogli dostąpić odpuszczenia grzechów i mieć dziedzictwo ze świętymi" (Dz. Apostolskie 26.17-18; tłum. Biblia Warszawsko- Praska).
Po doświadczeniu zbawienia, wierzący stają się latarniami duchowego światła Chrystusa: "Kiedyś trwaliście w ciemności, lecz teraz, dzięki waszemu zjednoczeniu z Panem, znajdujecie się w światłości i dlatego musicie postępować jak synowie światłości" (Efezjan 5.8; tłum. Biblia Warszawsko- Praska). Ci, którzy są w Jezusie Chrystusie zostali uratowani od królestwa ciemności: "który nas wyrwał z mocy ciemności i przeniósł do Królestwa Syna swego umiłowanego" (Kolosan 1.13). Ci, którzy odrzucają Jezusa Chrystusa doświadczą wiecznego oddzielenia od Boga, "w wiecznych pętach w ciemnicy" (Judy 1.4-13).
W Judaizmie, wewnętrzny charakter człowieka i moralna jakość odzwierciedlone są w oczach. W Ew. Mateusza 6.22-23 Jezus porównuje moralny stan nieodnowionych dusz do ciemności: "Światłem ciała jest oko. Jeśli tedy oko twoje jest zdrowe, całe ciało twoje jasne będzie. A jeśliby oko twoje było chore, całe ciało twoje będzie ciemne. Jeśli tedy światło, które jest w tobie, jest ciemnością, sama ciemność jakaż będzie!" Słuchacze Jezusa rozumieliby, że zdrowe oko dopuszcza światło tak jak zdrowe, odnowione serce wpuszcza duchowe światło. Ale chore czy grzeszne oko (czy serce) zamyka światło, pozostawiając duszę w duchowej ciemności.
Apostoł Paweł opisuje tych, którzy są w grzesznym stanie zanim poznają Chrystusa, jako posiadających zaciemniony, zamknięty umysł i zatwardziałe serce: "mający przyćmiony umysł i dalecy od życia Bożego przez nieświadomość, która jest w nich, przez zatwardziałość serca ich" (Efezjan 4.18).
Niewierzący żyją w duchowej ciemności, ponieważ szatan, władca tego świata, zaślepił ich umysły. Nie potrafią dostrzec chwalebnego światła ewangelii: "bóg świata tego zaślepił umysły niewierzących, aby im nie świeciło światło ewangelii o chwale Chrystusa, który jest obrazem Boga" (2 Koryntian 4.4).
Ciemność duchowa odnosi się do wszystkiego, co jest w opozycji do światła Bożej miłości w Chrystusie. Dobrą nowiną, jaką Jezus przynosi na ten świat, jest to, że Jego światło — Jego życiodajny Duch — wlewa światło i życie w duchowej ciemności serca grzesznika. Ten, który otworzył oczy niewidomym, może również wyprowadzić nas z duchowej ciemności. Bez względu na to, jak głęboka jest ciemność, światło Bożej miłości i prawdy przezwycięża każdy grzech, który oddziela nas od Boga.
