Odpowiedź:
Duchowa teologia jest gałęzią teologii, która kładzie nacisk na życie "w duchu" zamiast "w ciele". Innymi słowy, zajmuje się tym, jak człowiek wzrasta i rozwija się duchowo. Chociaż istnieją biblijne, ewangeliczne podejścia do teologii duchowej, termin teologia duchowa jest najczęściej używany w kręgach katolickich, gdzie obejmuje badanie czynów, które jednostka musi wykonać, aby osiągnąć "doskonałość" w życiu chrześcijańskim. Teologia duchowa jest postrzegana przez katolickich teologów jako połączenie teologii estetyzmu i mistycyzmu.
Katolicki teolog o. Jordan Aumann definiuje teologię duchową jako "tę część teologii, która wychodząc od prawd Bożego objawienia i doświadczenia religijnego poszczególnych osób, definiuje naturę życia nadprzyrodzonego, formułuje wytyczne dla jego wzrostu i rozwoju oraz wyjaśnia proces, w którym dusze przechodzą od początku życia duchowego do jego pełnej doskonałości". Należy zauważyć, że w tej definicji "doświadczenie religijne" ma taką samą wagę jak "objawienie Boże". Innymi słowy, teologia duchowa nie opiera się wyłącznie na Biblii; oprócz Biblii pochodzi ona również z doświadczenia. Już sam ten fakt powinien sprawić, że będziemy ostrożni wobec takiej teologii.
Zgodnie z teologią duchową, aby osiągnąć "doskonałość" w życiu chrześcijańskim, należy praktykować modlitwę na głos, medytację i modlitwę kontemplacyjną; należy odmawiać różaniec; należy porzucić grzech i służyć Bogu; i musisz doświadczyć trudności i cierpienia, w tym "ciemnej nocy duszy". Gdy dusza zbliża się do doskonałości, musi przejść przez trzy etapy: oczyszczający, oświecający i jednoczący.
Głównym problemem teologii duchowej, oprócz jej odejścia od samego Pisma Świętego, jest to, że skupia się ona na fizycznych środkach służących osiągnięciu duchowego celu. Pismo Święte naucza, że rodzimy się na nowo przez Ducha Bożego i że jesteśmy zachowywani przez Ducha Bożego i że jesteśmy uświęcani przez Ducha Bożego. Samo praktykowanie rytuałów lub utrzymywanie dyscypliny nie jest gwarancją zbawienia, nie mówiąc już o duchowym wzroście. John Wesley założył swój "Święty Klub" z jego zasadami i "metodą" świętego życia na wiele lat przed swoim nawróceniem. Religia nie jest równoznaczna z odnowieniem.
Biblia nakazuje naśladowcom Chrystusa chodzić w Duchu: "Mówię więc: Według Ducha postępujcie, a nie będziecie pobłażali żądzy cielesnej" (List do Galacjan 5.16). Chrześcijanie to ci, którzy narodzili się na nowo, ci, "którzy nie żyją według ciała, lecz według Ducha" (List do Rzymian 8.4). Wszyscy powinniśmy pragnąć "wzrastać w łasce i poznaniu Pana naszego" (2 List Piotra 3.18). Ale podążamy za Chrystusem, a nie za św. Teresą z Avili, św. Janem od Krzyża, św. Katarzyną ze Sieny, Tomaszem z Kempis, św. Ignacym z Loyoli czy kimkolwiek innym, kogo katolicy stawiają za wzór doskonałości.
Musimy zawsze wystrzegać się legalizmu. Przykład Galacjan stanowi dla nas ostrzeżenie: próbując "wzrastać duchowo", kościoły w Galacji popadały w legalizm. Starały się prowadzić "dobre chrześcijańskie życie" poprzez powrót do Prawa i obrzędów Starego Testamentu. Paweł zganił takie postępowanie: "Czy przez uczynki zakonu otrzymaliście Ducha, czy przez słuchanie z wiarą? Czy aż tak nierozumni jesteście? Rozpoczęliście w duchu, a teraz na ciele kończycie?" (Galacjan 3.2-3).
Bóg, który rozpoczął w nas dobre dzieło, dokończy go (List do Filipian 1.6). Modlitwa, medytacja i inne duchowe dyscypliny są dobre i pomocne w naszym duchowym rozwoju. Powinniśmy jednak odrzucić metody stworzone przez człowieka, które obiecują doskonałość. Powinniśmy unikać programów, które są reklamowane jako pomoc w "otrzymaniu zbawienia" i "współpracy z Chrystusowym odkupieniem". Sprawiedliwi będą żyć dzięki wierze (List do Galacjan 3.11). Żyjemy mocą Ducha, a nie uczynkami ciała czy przestrzeganiem Prawa.
