Pytanie: Co to znaczy, że jesteśmy duchowo zgubieni?
Odpowiedź:
Termin zgubiony użyty jest w Biblii i w kręgach chrześcijańskich w odniesieniu do osób, które jeszcze nie odnalazły życia wiecznego w Chrystusie. Jezus powiedział, "Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło" (Ew. Łukasza 19.10). Ci, którzy są duchowo zgubieni są oddzieleni od Boga i niezdolni znaleźć swojej drogi powrotnej do niego.
Zgubić się to odejść i być bezradnym w znalezieniu drogi powrotnej. Turysta może się zgubić, gdy obierze złą ścieżkę i nie wie jak zawrócić na właściwą drogę. Dziecko może się zgubić, gdy oddala się zbyt daleko od rodziców i nie wie, gdzie są. Ludzie są duchowo zgubieni, ponieważ błądzą z dala od Boga i nie wiedzą jak go ponownie znaleźć.
Ks. Izajasza 53.6 mówi, "Wszyscy jak owce zbłądziliśmy, każdy z nas na własną drogę zboczył, a Pan jego dotknął karą za winę nas wszystkich." Biblia porównuje istoty ludzkie do owiec (Psalm 23; Ew. Jana 10.11-14), ponieważ owce są, z natury, bezbronne. Nie są zbyt bystre i mają tendencję do podążania za liderem, niezależnie od tego, dokąd ich prowadzi. Owca potrzebuje pasterza, aby przetrwać. Pasterz chroni je przed atakami, prowadzi je na dobre pastwiska i czuwa, aby żadna się nie zgubiła. Owce mają tendencję do oddalania się od stada i mogą stać się łatwym celem dla drapieżników. W sensie duchowym, ludzie mają skłonność do wędrówek i stają się łatwym celem dla naszego wroga, szatana. Bez Jezusa, naszego Dobrego Pasterza, jesteśmy duchowo zgubieni i niezdolni odnaleźć Boga o własnych siłach.
Jezus powiedział przypowieść o zgubionej owcy, aby wyjaśnić serce Boga dla zgubionych ludzi (Ew. Łukasza 15.3-7). Dobry Pasterz był gotów porzucić 99 owiec ze stada, aby pójść szukać tą jedną zagubioną. Owca nigdy nie znalazłaby Pasterza sama z siebie. Przypowieść ta pokazuje Bożą czułą troskę dla każdej osoby. Nic Go nie zatrzymuje, aby znaleźć tych, którzy Go potrzebują, i bezpiecznie przyprowadzić ich do Jego obecności. Tak jak zgubiona owca nie może znaleźć Pasterza o własnych siłach, zgubieni ludzie nie mogą znaleźć Boga na własną rękę (Psalm 53.2-3; Rzymian 3.11).
Religia jest ludzką próbą znalezienia Boga na własną rękę. Religia tworzy cel, którym może być bóstwo lub wyższa płaszczyzna egzystencji, a następnie deklaruje pewne kroki niezbędne do osiągnięcia tego celu. Z powodu religii, zgubieni ludzie nie uważają siebie samych za zgubionych. Wyobraź sobie turystę, który zgubił swoją drogę. Po godzinach bezowocnych poszukiwań właściwej ścieżki, postanawia rozbić namiot w nieznanym lesie i stwierdza, że jest już w domu. Już nie będzie próbował się uratować. Chociaż nadal nie wie gdzie się znajduje, znajomość najbliższego otoczenia daje mu złudzenie bycia odnalezionym.
Chrześcijaństwo nie podąża za takim wzorem. Chrześcijaństwo naucza, że próba odnalezienia Boga przez zgubionych jest daremna i dlatego Bóg posłał Jezusa, aby odnalazł zgubionych. Bóg uczynił dla nas to, czego my nie mogliśmy dla siebie uczynić (Rzymian 5.8). Nawet jeśli nie mamy świadomości tego, że jesteśmy zgubieni, On zna nasz stan. Zatem Syn Boży opuścił niebo, aby nas odnaleźć i przyprowadzić do domu (Filipian 2.5-8; Ew. Mateusza 18.11; Ew. Jana 3.16-18).
Rodzimy się zgubieni, ponieważ mamy grzeszną naturę odziedziczoną od naszych pierwszych rodziców (1 Ks. Mojżeszowa 3), która prowadzi nas do buntu wobec naszego Pasterza (Rzymian 3.23). Jesteśmy stworzeni do bycia z nim w domu, do chodzenia w harmonii i posłuszeństwie. Ale z powodu naszego grzechu, jesteśmy zgubieni (Ks. Izajasza 59.2). Przepaść między nami a Bogiem jest dla nas niemożliwa do pokonania i nie możemy znaleźć drogi powrotnej do Jego obecności. Duchowo zgubieni ludzie są związani swoim grzechem i skazani na piekło (Ew. Łukasza 12.5; Rzymian 6.23). Ale kiedy zgubieni pokładają ufność w śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, otwiera się przed nimi most. Dzięki Bożemu miłosierdziu i miłości, zgubieni mogą wrócić do domu (1 Piotra 2.25).
Każdy człowiek jest albo zgubiony albo znaleziony. Wszyscy należymy do jednej z tych dwóch kategorii. Pierwszym krokiem w byciu znalezionym jest przyznanie, że jesteśmy zgubieni. Zgadzamy się z Bogiem, że nasz grzech zasługuje na karę i uznajemy, że kara jaką wycierpiał Jezus była wystarczająca, aby za to zapłacić. Z pokorą przyjmujemy ten dar poprzez wiarę (Efezjan 2.8-9). W boskiej wymianie, Bóg przenosi nasz grzech na krzyż i przenosi sprawiedliwość Chrystusa na nasze konto (Kolosan 2.14). Wówczas wkraczamy do nowej relacji z Bogiem jako Jego ukochane dzieci. Już nie jesteśmy zgubieni. Zostaliśmy odnalezieni, otrzymaliśmy przebaczenie i dostaliśmy zupełnie nowy start (2 Koryntian 5.17).
