www.gotquestions.org/Polski

Pytanie: Co to jest ekskomunika w Biblii?

Odpowiedź: Po pierwsze, powinniśmy zauważyć, że Biblia nigdy nie używa słowa ekskomunika. To jest słowo, które zostało przyjęte przez niektóre grupy, szczególnie Kościół Katolicki na oznaczenie formalnego procesu usunięcia kogoś ze wspólnoty i uczestnictwa w kościele, z relacji ze wspólnotą kościoła lub- z katolickiego punktu widzenia- nawet z rodziny Bożej.

I chociaż Biblia nie naucza, że chrześcijanin może utracić swoje zbawienie, to jednak opisuje proces dyscyplinowania członków kościoła w niektórych fragmentach. Ostatecznym krokiem w dyscyplinowaniu jest ekskomunika- usunięcie z kościoła lokalnego.

W Ew. Mateusza 18.15-17 Jezus naucza swoich uczniów na temat ekskomuniki. Pan podaje szczegóły odnośnie kilku- etapowego podejścia w odpowiedzi na grzeszne ataki wobec wspólnoty kościoła:

Krok 1: Idź do tej osoby osobiście, powiedz jej jak zgrzeszyła wobec Ciebie, i pojednaj się, jeśli zechce. Jeśli sprawca okazuje skruchę, nie trzeba nic więcej robić.

Krok 2: Jeśli ta osoba nie posłucha, wróć z dwoma lub trzema świadkami, aby ponownie odbyć rozmowę, przedstawiając jasno fakty i dowody.

Krok 3: Jeśli nadal odmawia posłuchania i odwrócenia się od swojego grzesznego postępowania, przynieś tę sprawę przed całe zgromadzenie kościoła i wnieść sprawę przeciwko niej.

Krok 4: Jeśli nadal nie ma pokuty, kościół ekskomunikuje grzesznika. Słowa Jezusa brzmią "niech będzie dla ciebie jak poganin i celnik" (Ew. Mateusza 18.17)

Żydzi postrzegali obie wymienione przez Jezusa grupy – pogan i poborców podatkowych – jako obcych. Poganie byli bałwochwalcami pogańskimi, a poborcy podatkowi byli w zmowie z Rzymem. W czasach Jezusa religijni Izraelici nie kontaktowali się z poganami lub poborcami podatkowymi poza sytuacjami w których było to absolutnie konieczne. Nie jadali z nimi posiłków na przykład, ani nie zapraszali ich na spotkania towarzyskie. Zatem, gdy Jezus mówi, aby postrzegać w kościele tych, którzy nie chcą się odwrócić od swojego grzesznego postępowania, jako "pogan i poborców podatkowych", instruuje kościół, aby oficjalnie zaprzestać utrzymywania z nimi bliskich relacji; grzesznik ma być odsunięty od silnie związanej wspólnoty chrześcijan. To jest ekskomunika.

Jaki jest cel ekskomuniki? Wydalenie zbuntowanego, niepokutującego grzesznika ze społeczności wierzących nie polega na publicznym zawstydzaniu go lub osądzaniu. To wiąże się z okazaniem miłości tej osobie, aby czynić to co najlepsze dla niego lub dla niej, i tego co jest najlepsze dla kościoła jako całości.

Mamy przykład ekskomuniki i jej następstw w dwóch fragmentach od Pawła. Mężczyzna w kościele w Koryncie uprawiał seks ze swoją macochą, co było grzechem tak rażącym, że takiego "nie ma nawet między poganami" (1 Koryntian 5.1). Paweł napomina chrześcijan w Koryncie za akceptowanie kazirodztwa tego mężczyzny. Najwidoczniej Koryntianie tak źle zrozumieli łaskę Bożą, że doszli do przekonania, że każdy grzech powinien być tolerowany, a może nawet dumnie celebrowany, jako dowód Bożej łaski i przebaczenia (werset 2).

Paweł mówi, "Nie ma mowy." Z grzechem w kościele trzeba się uporać. Wskazuje, że Koryntianie, powinni spotkać się w celu ekskomuniki. Lokalny kościół wierzących miał, pod władzą apostolską, oddać tego człowieka szatanowi "na zatracenie ciała, aby duch był zbawiony w dzień Pański" (1 Koryntian 5.4-5). Najwyraźniej, w tym konkretnym przypadku, z ekskomuniką związane były jakieś fizyczne konsekwencje pochodzenia nadprzyrodzonego; była to ekskomunika z dodatkowym przekleństwem apostolskim.

Pismo Święte nie wskazuje, że każda ekskomunika wiąże się z fizycznymi konsekwencjami. Główna zasada jednak jest taka, że ekskomunika pozwala grzesznikowi doświadczyć pełnych, bolesnych konsekwencji swoich grzesznych wyborów, tak aby pokutował, poddał się Bogu i został wybawiony od duchowej ruiny. Motywem ekskomuniki nie jest ukaranie czy zemsta, ale odnowienie i zdrowie duchowe.

Drugi list Pawła do Koryntian dotyczy kontynuacji ekskomuniki. W 2 Koryntian 2.5–11 Paweł wydaje się mówić o tej samej osobie, którą polecił kościołowi ekskomunikować. Grzesznik żałował, a Paweł pisze: "Takiemu wystarczy ta kara, jaka została nałożona przez większość, tak, że przeciwnie, wy raczej powinniście przebaczyć mu i dodać otuchy, aby go przypadkiem nadmiar smutku nie pochłonął. Dlatego proszę was, abyście postanowili okazać mu miłość" (wersety 6-8). Jak tylko ekskomunikowany wierzący pokutuje, powinien być z powrotem przyjęty do ciepłej relacji ze wspólnotą kościoła. Gdy pokuta zostanie już dokończona, ekskomunika powinna być w pełni cofnięta. Cel został osiągnięty.

Więc kto kwalifikuje się do ekskomuniki? Biblia jasno mówi, że ekskomunika jest przeznaczona tylko dla członków kościoła (nie dla niewierzących) i tylko w odpowiedzi na oczywisty i trwający grzech, od którego dana osoba nie chce się odwrócić pomimo wielu napomnień: "Lecz teraz napisałem wam, abyście nie przestawali z tym, który się mieni bratem, a jest wszetecznikiem lub chciwcem, lub bałwochwalcą, lub oszczercą, lub pijakiem, lub grabieżcą, żebyście z takim nawet nie jadali" (1 Koryntian 5.11).

Pięć ważnych rzeczy o których należy pamiętać odnośnie ekskomuniki:

1. Biblia nigdy nie nakazuje poszczególnym chrześcijanom, aby samodzielnie lub nawet w małej grupie decydowali o „ekskomunikowaniu” innego wierzącego. Ekskomunika ma być formalnym działaniem podjętym przez kościół lokalny jako całość.

2. Ekskomunika dotyczy przede wszystkim relacji. Członkowie kościoła są szczególnie poinstruowani, aby przestali dzielić się posiłkami z niepokutującymi osobami (1 Koryntian 5.11), aby ograniczyć ich kontakt z nimi.

3. Ten proces ekskomuniki jest dla wierzących, dla tych, którzy uznają siebie jako tych, którzy szczerze zaufali Chrystusowi w kwestii swojego zbawienia. Ekskomunika jest odpowiedzią kościoła wobec kogoś, kto mówi, "Tak, jestem chrześcijaninem i nie, nie odwrócę się od grzechu."

4. Proces ekskomuniki nie jest przeznaczony dla kogoś, kto przyznaje się do grzechu i chce z nim zerwać, walczy z nim i żałuje za grzech. Jeśli wierzący grzeszy, a w chwili skonfrontowania go z grzechem mówi, "Tak, to było złe. Przepraszam. Chcę zacząć od nowa," należy mu wybaczyć- nawet jeśli zgrzeszył w ten sam sposób wielokrotnie (Ew. Mateusza 18.21-22). W takim przypadku, Pismo Święte nie wskazuje, że grzech osoby powinien być wyjawiony wobec całego kościoła jako rodzaj kary, chyba, że sam zdecyduje się go ujawnić.

5. Celem ekskomuniki jest odnowienie. Zgodnie z Jezusem, cały proces usunięcia członka z kościoła jest stopniowe, świadome i ostrożne. Jeśli w jakimś momencie w tym procesie grzesznik pokutuje, wówczas "pozyskałeś brata swego" (Ew. Mateusza 18.15), a społeczność zostaje odnowiona.