Odpowiedź:
Gargulce to postacie często rzeźbione w architekturze starych kościołów, zwykle w formie groteskowego zwierzęcia lub człowieka. Często gargulce w gotyckich kościołach były przymocowane do systemu rynnowego dachu, a usta gargulca działały jak wylewka dla wody deszczowej, pomagając chronić mur przed zniszczeniem.
Kościoły katolickie w średniowieczu wykorzystywały gargulce w drugorzędnym celu, aby oddalić wodę od ścian kościoła. Niektórzy uważają, że gargulce na kościele miały odstraszać zło; możliwe jest również, że gargulce symbolizowały złe duchy, potworne istoty i potępione dusze. Myślano, że kościół zapewniał duchowe bezpieczeństwo tym, którzy akceptowali jego autorytet, ale poza kościołem znajdowało się duchowe niebezpieczeństwo. Gargulce były więc ostrzeżeniem dla ludności, że lepiej być wewnątrz kościoła niż na zewnątrz.
Możliwe jest również, że za gargulcami stało stworzenie symbolicznej reprezentacji piekła; ponownie, zewnętrzna strona kościoła kontrastowała z wnętrzem. Ale gargulce sięgają czasów przedchrześcijańskich. Jednym z najwcześniejszych przykładów gargulców jest zestaw wylewek w kształcie lwów wbudowanych w bok świątyni Zeusa w Olimpii w Grecji. Starożytna architektura egipska również szczyci się gargulcami, z których większość ma kształt lwów.
Biblia nigdy nie wspomina o gargulcach. Demony są czasami przedstawiane jako wyglądające nieco jak gargulce, ale jest mało prawdopodobne, aby demony przybrały taką postać, biorąc pod uwagę ich cel, jakim jest zwodzenie ludzi, aby uwierzyli, że są aniołami światłości (2 Koryntian 11:14). Mówiąc wprost, Biblia nie daje nam żadnego powodu, by wierzyć w istnienie jakiejkolwiek istoty przypominającej gargulca. Gargulce są z pewnością bardziej interesujące niż niedekorowane krople deszczu, a ich symbolika jest fascynująca. Ale duchowego bezpieczeństwa nie można znaleźć w budynku ani w religii opartej na uczynkach; można je znaleźć tylko w Chrystusie (Przysłów 18:10; 2 Samuela 22:3; Psalm 91:2).
