Odpowiedź:
Istnieją dwa podstawowe sposoby popełniania grzechu: albo poprzez aktywne popełnienie grzechu albo zaniedbanie/ unikanie działania. Grzechy zaniechania to te, gdy wiedzieliśmy, że powinniśmy zrobić coś dobrego, ale odmówiliśmy (Jakuba 4.17). Grzech popełnienia jest grzechem, który podejmujemy, aby go dokonać, czy to w myśli, słowie, czy uczynku. Grzech popełniony może być zamierzony lub niezamierzony. Uprzednia wiedza nie jest tu żadną kwestią. Jeśli odwiedzasz inny kraj, w którym ruch odbywa się lewym pasem, a jedziesz prawym pasem, nadal łamiesz prawo, niezależnie od tego, czy o tym wiesz, czy nie. Prawo Starego Testamentu nakazywało specjalne ofiary za grzechy, które były niezamierzone, ale mimo to były grzechami (4 Ks. Mojżeszowa 15.22-24; por. Hebrajczyków 9.7).
Pierwszym grzechem ludzkości był grzech popełniony/ dokonany. Bóg zabronił spożywania pewnych owoców (1 Ks. Mojżeszowa 2.16-17). Adam i Ewa znali Boże przykazanie a mimo wszystko byli nieposłuszni (1 Ks. Mojżeszowa 3.6). Podjęli działania, aby popełnić grzeszny czyn. Kiedy król Dawid popełnił cudzołóstwo, a następnie kazał zabić Uriasza, aby to zatuszować, oba te grzechy były grzechami popełnionymi/ dokonanymi (2 Ks. Samuela 11). Biblia nie ukrywa często nieprzyzwoitych szczegółów z życia ludzi, których Bóg kochał i których i tak używał. Jej strony są usiane grzechami wielkich przywódców, takich jak Abraham (1 Ks. Mojżeszowa 20.2), Mojżesz (2 Ks. Mojżeszowa 2.11-12), Dawid (2 Ks. Samuela 12.13), Salomon (Ks. Nehemiasza 13.26), Piotr (Ew. Mateusza 26.74–75) i Paweł (Galacjan 1.13).
Jesteśmy winni popełnienia grzechu. Wszyscy popełniamy intencjonalny grzech poprzez postępowanie w taki sposób w jaki Bóg zakazał. Popełniamy również niezamierzony grzech w naszej ignorancji Bożych standardów (Dz. Apostolskie 3.17; 1 Piotra 1.14; 3 Ks. Mojżeszowa 4.13-14). Nasza grzeszna natura powstrzymuje nas od relacji z Bogiem. Możemy być w stanie ograniczyć liczbę grzechów jakie otwarcie popełniamy, ale nie możemy oczyścić naszych serc. Jezus powiedział, że "co z ust wychodzi, pochodzi z serca, i to kala człowieka. Z serca bowiem pochodzą złe myśli, zabójstwa, cudzołóstwa, rozpusta, kradzieże, fałszywe świadectwa, bluźnierstwa" (Ew. Mateusza 15.18-19).
Dlatego potrzebujemy Jezusa. Nie możemy powstrzymać siebie przed grzeszeniem i grzesząc eliminujemy wszelką nadzieję połączenia ze świętym Bogiem. Nasz grzech może zostać wymazany tylko wtedy, gdy pozwolimy, by śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa były naszym zastępstwem (Kolosan 2.14; Rzymian 6.6). 2 Koryntian 5.21 mówi, "On tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą." Jezus wziął na siebie wszystkie nasze grzechy dokonane i grzechy zaniechania, zapłacił dług jaki byliśmy dłużni Bogu.
Psalm 51 jest modlitwą Dawida napisaną po tym jak został skonfrontowany ze swoim popełnionym grzechem. Bardzo zgrzeszył i były tego konsekwencje (2 Ks. Samuela 12.14-15). Ale wiedział jak odpokutować. I miał wystarczająco dużo pewności w łasce Bożej, aby zawołać "Serce czyste stwórz we mnie, o Boże, A ducha prawego odnów we mnie! Nie odrzucaj mnie od oblicza swego I nie odbieraj mi swego Ducha świętego! Przywróć mi radość z wybawienia twego i wesprzyj mnie duchem ochoczym!" (Psalm 51.12-14). Dawid wskazuje nam właściwą drogę postępowania z naszymi grzechami udziału w grzechu. Gdy rozpoznajemy nasz grzech wobec Boga, możemy prawdziwie zwrócić się do Niego, uznać ten grzech i poprosić o Jego oczyszczenie. Możemy zaufać w moc przelanej przez Jezusa krwi, że zmyje nasz grzech. Bóg obiecał odnowić naszą relację i wzmocnić nas, aby żyć w sposób w który jest przyjemny dla niego (Filipian 4.13).
