Odpowiedź:
Podstawowa historia stworzenia została opisana w 1 i 2 rozdziale 1 Księgi Mojżeszowej, z uwzględnieniem relacji o Ogrodzie Eden w rozdziale 3. Relacja z 1 Księgi Mojżeszowej rozpoczyna się jeszcze przed istnieniem czegokolwiek prócz samego Boga. Tym samym nie istnieje czas „prehistoryczny.” Boże objawienie o nim samym i jego woli dla ludzkości jest początkiem. Na początku Bóg stworzył wszystko we wszechświecie w dokładnie sześć dni, 24-godzinnych.To dotyczy wszystkich ciał niebieskich (włączając w to każdą gwiazdę i planetę), jak również wszystko na ziemi. Podczas gdy natura trójjedynego Boga nie jest dokładnie przedstawiona w relacji z 1 Księgi Mojżeszowej, to jednak Bóg odsłania przed nami swoje „my” w odniesieniu do Boga Ojca (1 Księga Mojżeszowa 1.26). Duch jest aktywny w stworzeniu (1 Księga Mojżeszowa 1.2) tak jak w Chrystusie (Ew. Jana 1.1-3; Kolosan 1.15-17).
W sześć dni Aktu Stworzenia, Bóg ukształtował wszechświat i ziemię (dzień 1), niebo i atmosferę (dzień 2), suchy ląd i wszelkie rośliny (dzień 3), gwiazdy i ciała niebieskie, włączając w to słońce i księżyc (dzień 4), ptaki i stworzenia wodne (dzień 5), pozostałe zwierzęta i człowieka (dzień 6). Ludzkość jest wyjątkowa, ponad wszelkie inne stworzenie, ponieważ jest stworzona na obraz Boga i ponosi odpowiedzialność opieki nad Ziemią i czynienia ją sobie poddaną. Całe stworzenie zostało ukończone w sześć dni w całym swoim szerokim przekroju i zadziwiającym pięknie. Sześć dni, 24-godzinnych bez żadnych przerw oddzielających je dniami. Bóg stwierdził, że jego stworzenie jest bardzo dobre. W 2 rozdziale 1 Księgi Mojżeszowej widać ukończone dzieło Boże i szczegółowy opis stworzenia człowieka.
Siódmy dzień jest wyznaczonym dniem Bożego odpoczynku. Nie dzieje się tak, ponieważ Bóg był zmęczony, ale zaprzestaje swojego aktu tworzenia. Tym samym zostaje ustanowiony jeden dzień odpoczynku w cyklu siedmiu dni pracy, który nadal wykorzystujemy. Zachowywanie sabatu będzie znakiem rozpoznawczym Bożego ludu wybranego (2 Księga Mojżeszowa 20.8-11).
1 Księga Mojżeszowa dalej skupia się na stworzeniu człowieka. Ten fragment nie jest drugą relacją stworzenia ani też nie jest sprzeczna z 1 rozdziałem 1 Księgi Mojżeszowej. Relacja po prostu odchodzi od linearnego relacjonowania, aby skupić uwagę czytelnika na Bożym dziele tworzenia człowieka. Bóg uczynił człowieka z prochu ziemi, który przedtem stworzył. Po ukształtowaniu człowieka, Bóg tchnął w niego życie. Fakt, że Bóg wybrał taki sposób tworzenia człowieka pokazuje w tym dziele jego wielką troskę. Bóg następnie umieścił pierwszego człowieka, Adama, w szczególnym miejscu, Ogrodzie Eden. Eden był piękny i pełen obfitości. Adam miał prawie wszystko czego potrzebował włączając w to jedzenie i twórcze zajęcie. Bóg jednak nie skończył pracy z człowiekiem.
Bóg pomógł Adamowi dostrzec jego potrzebę towarzysza; zobaczył wszystkie zwierzęta i je nazwał. Adam zrozumiał, że potrzebuje drugiego człowieka. Bóg zesłał na Adama sen i wtedy uformował Ewę z taką samą troską z jaką uczynił Adama. Ewa została uczyniona z żebra Adama. Gdy Adam ją ujrzał, zrozumiał, że była wyjątkowa. Ona była jego częścią, wzięte ciało z ciała. Bóg uczynił Adama i Ewę na swój obraz (1 Księga Mojżeszowa 1.27). Ten fragment ustanawia rodzinę jako podstawową komórkę społeczeństwa (1 Księga Mojżeszowa 1.24; Ew. Mateusza 19.5-6). Instytucja powołana przez Boga, małżeństwo ma być zawarte między jednym mężczyzną i jedną kobietą. Adam i Ewa zostali stworzeni w stanie niewinności (1 Księga Mojżeszowa 1.25) i nie popełnili żadnego grzechu. Cieszyli się relacją z Bogiem w Edenie. Jednym z elementów budowania tej relacji była dostosowanie się do jednej prostej zasady. Adam i Ewa nie mogli jeść owoców z jednego drzewa w tym Ogrodzie (1 Księga Mojżeszowa 1.17).
W którymś momencie Ewa została skuszona przez węża do zjedzenia owocu z tego konkretnego drzewa. Adam również skosztował tego owocu. Adam i Ewa zgrzeszyli przeciwko Bogu i stracili niewinność (1 Księga Mojżeszowa 2.8-12). Grzech przyniósł konsekwencje. Bóg przeklął węża, który już na wieki będzie się czołgał i będzie panowała nieprzyjaźń między nim a człowiekiem. Bóg przeklął Ewę cięższymi bólami porodowymi i konfliktem z mężem, a Adama przeklął trudem i znojem uprawiania ziemi (1 Księga Mojżeszowa 3.14-19). Częścią konsekwencji grzechu Adama i Ewy było wygnanie z Ogrodu (1Księga Mojżeszowa 3.22-24). Ale fragment ten zawiera również przesłania o nadziei. Pierwsza wzmianka o przyjściu Mesjasza znajduje się w 1 Księdze Mojżeszowej 3.15. On przyjdzie, by zmiażdżyć węża (szatana), ale nie wcześniej zanim szatan przybije go do krzyża. Nawet w cieniu grzechu i jego okrutnych konsekwencji, Bóg pokazuje mu, że jest Bogiem łaski, miłosierdzia i miłości.
