Odpowiedź:
Od samego początku Bóg był obecny. Z własnej przyjemności Bóg stworzył czas i wszechświat za sprawą mocy swojego słowa, zmieniając nicość w coś. Szóstego dnia stworzenia, Bóg uczynił coś wyjątkowego: stworzył człowieka- mężczyznę i kobietę- na swoje podobieństwo. Gdy Bóg uczynił dwoje pierwszych ludzi jako mężczyznę i kobietę, zapoczątkował przymierze małżeństwa (1 Ks. Mojżeszowa rozdziały 1-2).
Bóg umieścił mężczyznę i jego żonę w Ogrodzie Eden, doskonałym środowisku, i powierzył im odpowiedzialność troszczenia się ogrodem. Bóg pozwolił im jeść owoc z każdego drzewa ogrodu za wyjątkiem jednego; drzewo poznania dobra i zła było dla nich zakazane. Mieli oni wybór posłuszeństwa lub nieposłuszeństwa, Bóg ich ostrzegł, że umrą jeśli będą mu nieposłuszni (1 Ks. Mojżeszowa 2.15-17).
W międzyczasie, potężny anioł nazwany Lucyfer sprzeciwił się Bogu w niebie. On wraz z jedną trzecią aniołów został wypędzony z nieba. Lucyfer przybył do ogrodu, gdzie przebywał mężczyzna wraz ze swoją żoną. Tam, przybrał postać węża i kusił Ewę, pierwszą kobietę, aby była nieposłuszna Bogu przez zjedzenie owocu z zakazanego drzewa. Powiedział jej, że nie umrze, a owoc właściwie jest dla niej dobry. Ona uwierzyła w jego kłamstwa i zjadła trochę owocu. Później podała owoc do zjedzenia swojemu mężowi Adamowi, który też je zjadł. Oboje od razu wiedzieli, że uczynili źle. Poczuli zawstydzenie i zobaczyli, że są nadzy. Gdy Bóg przyszedł ich szukać, oni ukryli się przed nim (Ks. Izajasza 14.12=15; 1 Ks. Mojżeszowa 3).
Oczywiście, Bóg ich znalazł. Wyrok został wydany. Ziemia została przeklęta z powodu człowieka: od tej pory nie wydawała owocu w łatwy sposób; zamiast tego człowiek musi w trudzie zbierać plony. Kobieta została przeklęta bólami porodowymi. Wąż został przeklęty i od tej pory będzie wił się po ziemi. A później Bóg przekazał obietnicę: pewnego dnia, na świat przyjdzie urodzony z kobiety, który pokona w bitwie węża. Ten Jedyny zmiażdży głowę szatanowi, mimo iż zostanie zraniony w jej trakcie. Bóg wówczas zabił zwierzę i zapewnił osłonę ze skóry zwierzęcej dla grzesznej pary, zanim wygnał ich z Ogrodu Eden (1 Ks. Mojżeszowa 3.15-19, 21).
Walka między dobrem a złem ciągnęła się dalej w rodzinie pierwszej pary. Jeden z ich synów, Kain zabił swojego brata Abla i został potępiony za swój czyn. Urodziło się kolejne dziecko pierwszej kobiecie. Chłopiec miał na imię Set (1 Ks. Mojżeszowa 4.8, 25).
Kilka pokoleń później świat pełen był słabości. Szerzyła się przemoc i pogarda wobec Boga. Bóg zdecydował, że zniszczy niegodziwość ludzkości i zacznie wszystko od nowa. Człowiek o imieniu Noe, jeden z potomków Seta, został obdarzony wyjątkową łaską (Bożym niezasłużonym błogosławieństwem). Bóg objawił Noemu, że ześle potop, aby zniszczyć ziemię i przekazał Noemu polecenie zbudowania arki, aby przetrwać powódź. Noe zbudował arkę, a gdy nadszedł czas, Bóg spowodował, że zwierzęta z każdego rodzaju weszły do arki. Zwierzęta wraz z Noem i jego rodziną ocalały. Powódź zniszczyła wszystkie inne żyjące istoty (1 Ks. Mojżeszowa 6-8).
Po powodzi Noe wraz z rodziną rozpoczął ponowne zaludnianie ziemi. Gdy jego potomkowie zaczęli budować pomnik dla siebie wbrew woli Boga, Bóg pomieszał ich języki. Mieszkańcy ziemi rozdzielili się zgodnie z istniejącymi grupami językowymi i rozproszyli się po różnych zakątkach świata (1 Ks. Mojżeszowa 11.1-8).
Nadszedł czas w którym Bóg rozpoczął swój plan wprowadzenia zwycięzcy świata. Pierwszym krokiem było stworzenie ludzi na wyłączność dla siebie. Wybrał człowieka o imieniu Abraham i jego żonę Sarę, aby rozpocząć nowe pokolenie ludzi. Bóg powołał Abrahama, aby wyszedł z domu rodzinnego i poprowadził go do ziemi Kanaan. Bóg obiecał Abrahamowi niezliczone potomstwo, które posiądzie ziemię Kanaan na własność. Bóg również obiecał, że pobłogosławi nasienie Abrahama i przez to stanie się błogosławieństwem dla wszystkich narodów na ziemi. Problem polegał na tym, że Abraham i Sara byli starzy, a Sara była bezpłodna. Ale Abraham uwierzył w obietnicę Bożą, a Bóg uznał wiarę Abrahama za sprawiedliwość w jego oczach (1 Ks. Mojżeszowa 12.1-4; 15.6).
W wyznaczonym czasie, Bóg pobłogosławił Abrahama i Sarę obdarzając ich synem Izaakiem. Bóg powtórzył swoją obietnicę dotyczącą licznego potomstwa i błogosławieństwa dla Izaaka. Izaak miał bliźnięta, Ezawa i Jakuba. Bóg wybrał Jakuba, aby odziedziczył obietnicę błogosławieństwa i zmienił jego imię na Izrael. Jakub/ Izrael miał dwunastu synów, którzy stali się przywódcami dwunastu plemion Izraela (1 Ks. Mojżeszowa 21:1-6; 25:19-26; 28:10-15; 35:23-26).
Z powodu wielkiego głodu, Jakub przeniósł całą rodzinę z Kanaanu do Egiptu. Zanim umarł, Jakub udzielił prorockiego błogosławieństwa dla każdego ze swoich synów. Judzie obiecał, że zostanie Królem pośród swoich potomków- Ten, który będzie czczony przez wszystkie narody na świecie. Rodzina Jakuba rozrosła się w Egipcie i pozostali tam przez kolejne 400 lat. W tamtym czasie, król Egiptu obawiając się, że dzieci Izraela staną się zbyt liczne by sobie z nimi poradzić, zmusił ich do pracy niewolniczej. Bóg powołał proroka o imieniu Mojżesz, z plemienia Lewitów, aby wyprowadził lud Izraela z Egiptu i poprowadził ich z powrotem do ziemi, którą Bóg obiecał Abrahamowi (1 Ks. Mojżeszowa 46; 49; 2 Ks. Mojżeszowa 1.8-14; 3.7-10).
Wyjściu z Egiptu towarzyszyło wiele wspaniałych cudów, włączając w to rozdzielenie Morza Czerwonego. Gdy byli już bezpieczni poza Egiptem, dzieci Izraela rozbiły namiot na Górze Synaj, gdzie Bóg przekazał Mojżeszowi Prawo. To prawo, podsumowane w Dziesięciu Przykazaniach, było podstawą przymierza jakie Bóg zawarł z Izraelem: Jeśli będą przestrzegać przykazań, będą przez Niego błogosławieni, ale jeśli złamią prawo, to będą cierpieli różne przekleństwa. Izrael zgodził się przestrzegać Prawa Bożego (2 Ks. Mojżeszowa 7-11; 14.21-22; 19-20).
Dodatkowo wraz z ustanowieniem kodu moralnego, Prawo definiowało rolę kapłana i zalecało składanie ofiar w celu zadośćuczynienia za grzech. Zadośćuczynienie mogło być jedynie dokonane przez przelanie krwi nieskazitelnej ofiary. Prawo również szczegółowo opisywało jak zbudować święte miejsce, namiot zgromadzenia, w którym przebywała obecność Boża i gdzie Bóg spotykał się ze swoim ludem (3 Ks. Mojżeszowa 1; 2 Ks. Mojżeszowa 25.8-9).
Po otrzymaniu Prawa, Mojżesz poprowadził Izraelitów do granicy Ziemi Obiecanej. Lecz ludzie, w obawie przed bojowo wyglądającymi mieszkańcami Kanaanu, zwątpili w Bożą obietnicę i odmówili wejścia do nowej ziemi. W ramach kary, Bóg odesłał ich na pustynię, gdzie byli zmuszeni błąkać się przez 40 lat. W swojej łasce, Bóg w cudowny sposób troszczył się o wodę i żywność dla całego ludu (4 Ks. Mojżeszowa 14.1-4, 34-35; 2 Ks. Mojżeszowa 16.35).
Na koniec tego 40-letniego okresu Mojżesz umarł. Jedno z ostatnich proroctw dotyczyło przyjścia innego proroka, który będzie jak Mojżesz a którego ludzie muszą słuchać. Następca Mojżesza, Jozue, został użyty przez Boga, aby poprowadzić lud Izraela do Ziemi Obiecanej. Weszli do niej z obietnicą Bożą, że żaden z ich wrogów nie będzie w stanie przeciwstawić się im. Bóg ukazał swoją potęgę w Jerychu, pierwszym mieście które zdobyli, powodując, że mury miasta upadły. W swojej łasce i miłosierdziu, Bóg oszczędził cudzołożnicę o imieniu Rachab od śmierci podczas zniszczenia Jerycha (5 Ks. Mojżeszowa 18.15; Ks. Jozuego 6).
Przez kilka następnych lat, Jozue oraz Izraelici osiągają sukces w tym, że wypędzają większość Kananejczyków, a ziemia zostaje podzielona pośród dwanaście plemion. Jednak podbój ziemi nie został ukończony. Z powodu braku wiary i zwykłego nieposłuszeństwa, nie ukończyli zadania, a część Kananejczyków pozostała. Te wpływy pogańskie miały wpływ na Izraelitów, którzy zaczęli przejmować zwyczaje oddawania czci innym bożkom, rażąco naruszać Prawo Boże (Ks. Jozuego 15.63; 16.10; 18.1).
Po śmierci Jozuego, Izraelici doświadczyli burzliwego czasu. Naród popadł w bałwochwalstwo, a Bóg zesłał im sąd w postaci niewoli wobec ich wrogów. Lud Boży pokutował i wołał do Pana o pomoc. Bóg wówczas powołał sędziego, aby zniszczył bożki, zgromadził ludzi i pokonał wroga. Na chwilę zapanował pokój, lecz po śmierci sędziego, ludzie niezmiennie popadli w bałwochwalstwo, a cały cykl się powtarzał (Ks. Sędziów 17.6).
Ostatnim sędzią był Samuel, który również był prorokiem. W tym czasie, Izrael żądał króla, który by nad nimi rządził, bo pragnęli być podobni do innych, sąsiednich narodów. Bóg wysłuchał ich prośby i Samuel namaścił Saula na pierwszego króla Izraela. Rządy Saula przyniosły jednak rozczarowanie. Nie był on posłuszny Bogu i został usunięty od władzy. Bóg wybrał Dawida, z plemienia Judy, aby był następcą Saula i stał się królem. Bóg obiecał Dawidowi, że będzie miał potomka, którego rządy będą trwały na wieki (1 Ks. Samuela 8.5; 15.1, 26; 1 Ks. Kronik 17.11-14).
Syn Dawida Salomon rządził Jerozolimą po śmierci Dawida. Podczas rządów syna Salomona, wybuchła wojna, a królestwo zostało podzielone: królestwo północne zostało nazwane Izraelem, a królestwo południowe zostało nazwane Judą. Dynastia Dawida rządziła w Judzie (1 Ks. Królewska 2.1; 12).
Królestwo Izraela ma w swej historii nieprzerwaną serię upadłych królów. Żaden z nich nie szukał Pana ani nie próbował prowadzić narodu zgodnie z Bożym Prawem. Bóg posłał proroków, aby ich ostrzec, włączając w to cuda- działanie Eliasza i Elizeusza, ale królowie wciąż trwali w swojej nieprawości. Na końcu, Bóg zesłał na Izrael naród Asyryjski w ramach swojego sądu. Asyryjczycy wygnali większość Izraelitów i to był koniec królestwa północnego (1 Ks. Królewska 17.1; 2 Ks. Królewska 2; 17).
Królestwo Judy również zmagało się z niegodziwymi królami, ale łańcuch został przerwany przez bogobojnego króla, który prawdziwie kochał Pana i zabiegał o to, aby rządzić zgodnie z Prawem Bożym. Bóg był wierny swoim obietnicom i błogosławił swój lud, gdy byli posłuszni jego przykazaniom. Naród został ocalony podczas inwazji Asyryjskiej i przetrzymał wiele innych zagrożeń. W tym czasie, prorok Izajasz głosił nauczając o grzechu Judy oraz przewidując inwazję Babilończyków. Izajasz również przepowiedział nadejście Sługi Pana- który będzie cierpiał za grzechy swojego ludu i zostanie wywyższony i zasiądzie na tronie Dawida. Prorok Micheasz przepowiedział, że Obiecany zostanie narodzony w Betlejem (Ks. Izajasza 37; 53.5; Ks. Micheasza 5.2).
Ostatecznie naród Judy również popadł w rażące bałwochwalstwo. Bóg sprowadził naród Babiloński przeciwko Judzie jako swój sąd nad nimi. Prorok Jeremiasz doświadczył upadku Jerozolimy i przepowiedział, że Żydzi będący w niewoli babilońskiej powrócą do Ziemi Obiecanej po 70 latach. Jeremiasz również przepowiedział nowe przymierze w którym Prawo nie będzie spisane na tablicach kamiennych, lecz w sercach ludu Bożego. To nowe przymierze przyniesie Boże przebaczenie grzechu (2 Ks. Królewska 25.8-10; Ks. Jeremiasza 29.10; 31.31-34).
Niewola babilońska trwała 70 lat. Prorocy Daniel i Ezechiel pełnili w tym czasie swoją służbę proroczą. Daniel przepowiedział powstanie i upadek wielu narodów. Przepowiedział również nadejście Mesjasza, lub Wybrańca, który zostanie zabity ze względu na wielu (Ks. Daniela 2.36-45; 9.26).
Gdy Babilończycy przegrali z Persami, Żydzi zostali uwolnieni, aby powrócić do Judy. Wielu Żydów powróciło do domu, aby odbudować Jerozolimę i świątynię. Nehemiasz i Ezdrasz kierowali tymi staraniami, z zachętą od proroków Aggeusza i Zachariasza. Jedno z proroctw Zachariasza dotyczyło opisu przyszłości Króla, który przybędzie do Jerozolimy w pokorze, jadąc na osiołku (Ks. Nehemiasza 6.15-16; Ks. Ezdrasza 6.14-15; Ks. Zachariasza 9.9).
Nie wszyscy jednak Żydzi wrócili do Judy. Wielu wybrało pozostanie w Persji, gdzie Bóg nadal się nimi opiekował. Żydówka o imieniu Estera stała się królową Persji i narzędziem w ratowaniu wielu Żydów w całym królestwie (Ks. Estery 8.1).
Malachiasz napisał ostatnią księgę Starego Testamentu. Prorokował, że Pan przyjdzie do swojej świątyni, lecz przed swoim przybyciem, inny posłaniec przyjdzie, aby przygotować drogę Pana. Ten posłaniec będzie jak prorok Eliasz z dawnych czasów. Po proroctwie Malachiasza, minęło 400 lat zanim Bóg ponownie jasno przemówił do człowieka (Ks. Malachiasza 3.1; 4.5).
Stary Testament jest historią Bożego planu przyniesienia odkupienia dla ludzkości. Na koniec Starego Testamentu, Bóg ma wyjątkowy, Wybrany Lud, który rozumie znaczenie ofiary krwawej, wierzy w obietnice dane Abrahamowi i Dawidowi i oczekują Odkupiciela. Najkrócej mówiąc, są gotowi przyjąć Niewiastę, która zmiażdży węża z 1 Ks. Mojżeszowej, Prorok jak Mojżesz, cierpiący sługa z Izajasza, Syn Dawida, Mesjasz Daniela oraz Pokorny Król Zachariasza- wszystkie te określenia dotyczą jednej osoby, Jezusa Chrystusa.
