Odpowiedź:
Słowo ‘kanon’ pochodzi z zasady prawa, stosowanego do określenia czy konkretna księga spełnia przyjęte standardy (wymogi). Ważne jest, aby pamiętać iż wszystkie księgi Pisma Świętego były kanoniczne w momencie ich spisywania. Pismo było Pismem z chwilą, gdy pióro dotknęło pergaminu. Jest to bardzo ważne, ponieważ chrześcijaństwo nie rozpoczęło się z chwilą definiowania Boga, Jezusa Chrystusa czy zbawienia. Podstawą chrześcijaństwa jest autorstwo Pisma Świętego. Jeśli nie potrafimy zdefiniować czym jest Pismo, to tym bardziej nie jesteśmy w stanie odróżnić prawdy teologicznej od błędu.
Jakie kryteria przyjęto, aby określić czy dana księga powinna znaleźć się w Piśmie Świętym? Kluczowym wersetem w zrozumieniu tego procesu, jego celu oraz czasu w jakim Pismo Święte zostało dane, zawarte jest w 3 wersecie listu św. Judy, który stwierdza że wiara chrześcijańska „raz na zawsze została przekazana świętym.” Ponieważ nasza wiara jest zdefiniowana przez Słowo, tym samym św. Juda mówi, że Pismo Święte zostało dane raz na zawsze, aby posłużyć wszystkim chrześcijanom. Czyż nie jest to wspaniałe, że mamy tę pewność, iż żaden manuskrypt nie został ukryty czy zgubiony, aby nigdy nie został odnaleziony? Nie istnieją żadne ‘tajne księgi’ dostępne tylko dla wybranych, nie ma żadnych, żyjących ludzi, którzy mieliby ‘dodatkowe objawienie’, wymuszając na nas, abyśmy wybrali się w Himalaje w celu doświadczenia dodatkowego ‘objawienia.’ Ponadnaturalna moc pochodząca od Boga sprawiła, iż Jego Słowo powstało, ale też sprawiła, że zostało zachowane.
Psalm 119.160 mówi, że Słowo Boże w całości jest prawdą. Przyjmując to założenie, możemy porównać je do piśmiennictwa nie pochodzącego z Pisma Świętego, aby upewnić się, czy spełnia przyjęte wymogi. Przykładowo, Biblia mówi że Jezus Chrystus jest Bogiem (Księga Izajasza 9.6-7; Ew. Mateusza 1.22-23; Ew. Jana 1.1, 2, 14, 20,28; Dzieje Apostolskie 16.31, 34; Filipian 2.5-6; Kolosan 2.9; Tytusa 2.13, Hebrajczyków 1.8; 2 Piotra 1.1). Mimo to, wiele tekstów, które niby należą do Pisma Świętego, insynuują iż Jezus nie jest Bogiem. Jeśli istnieją twierdzenia, które jawnie zaprzeczają prawdom Biblii, to nie są one włączone w kanon Pisma Świętego.
W pierwszych wiekach kościoła, chrześcijanie tracili często życie za to, że posiadali kopie Pisma Świętego. W związku z prześladowaniami, pojawiło się pytanie: „Które księgi warte są utraty życia?” Niektóre z nich wspominały o Jezusie, ale czy na pewno były natchnione, jak stwierdza to 2 Tymoteusza 3.16? Podczas soborów kościoła publicznie rozpoznawano, które księgi należą do kanonu Pisma Świętego. Czasem natchnienie określane było przez konkretne kościoły lub grupy kościołów (np. Kolosan 4.16, 1 Tesaloniczan 5.27). W pierwszych wiekach kościoła dyskutowano jeszcze o niektórych księgach, lecz ostateczną wersję przyjęto w 303 r. po Chrystusie.
Jeśli chodzi o Stary Testament to pod uwagę brane były trzy aspekty:
1) Nowy Testament cytował lub przytaczał praktycznie wszystkie księgi Starego Testamentu, z wyjątkiem dwóch.
2) Jezus potwierdził kanon hebrajski w Ew. Mateusza 23.35, będąc jednym z pierwszych narratorów i jednym z ostatnich (w swoim czasie).
3) Żydzi z dużą troską dbali o manuskrypty Starego Testamentu, i tylko nieliczne budziły wątpliwości co do natchnienia. Apokryfy Rzymsko-Katolickie nigdy nie spełniały wymogów Pisma, przyjętych przez Żydów.
Większość pytań związanych z przynależnością ksiąg do kanonu biblijnego dotyczył piśmiennictwa za czasów Chrystusa i późniejszych. Pierwszy kościół przyjął pewne kryteria według których określano, czy dana księga należy do Nowego Testamentu. Dotyczyło to poniższych kwestii: Czy księga została spisana przez naocznego świadka Jezusa Chrystusa? Czy księga dowodzi swojej „prawdziwości”? (np. czy zgadza się co do przekazywanej treści, z tymi, które należą do kanonu Pisma Świętego?). Księgi Nowego Testamentu, które zostały wtedy przyjęte przetrzymały próbę czasu.
Prawdziwość poszczególnych ksiąg datuje się na pierwsze wieki, gdzie autentyczność potwierdza się świadectwami z pierwszej ręki. Poza tym, temat ukończenia dzieła został poruszony w Księdze Objawienia św. Jana, gdzie pojawia się zakaz dodawania czegokolwiek, Objawienia 22.18, wskazując iż kanon został zakończony wraz z jej spisaniem (ok. 95 r. po Chrystusie).
Jest to ważne zagadnienie teologiczne, którego nie powinniśmy pomijać. Bóg używał Swojego Słowa przez wieki z jednego ważnego powodu- aby objawić Samego Siebie i komunikować się z ludźmi. To nie sobory kościoła decydowały czy dana księga należy do kanonu Pisma Świętego; lecz sam Bóg, który powołał człowieka do spisania Jego dzieła. Aby osiągnąć ten ostateczny cel oraz zachować Jego Słowo przez wieki, Bóg uwiarygodnił autentyczność kanonu podczas pierwszych soborów kościelnych.
Pogłębianie wiedzy o naturze Boga, pochodzenia wszechświata, celu życia człowieka, cuda związanego ze zbawieniem oraz przyszłości (również dotyczącej przeznaczenia rodzaju ludzkiego), wykraczają poza ludzkie zrozumienie zarówno doświadczalne jak i naukowe. Słowo, które mamy od Boga, wartościowe i przekazywane przez chrześcijan wszystkich wieków, jest wystarczającym źródłem informacji o Jezusie Chrystusie(Ew. Jana 5:18; Dzieje Apostolskie 18:28; Galacjan 3:22; 2 Tymoteusza 3:15), i tego by nas uczyć, poprawiać i wychowywać w sprawiedliwości (2 Tymoteusza 2.16).
