Pytanie: Czy kapłaństwo wszystkich wierzących jest biblijne?
Odpowiedź:
Istnieje jeden główny fragment mówiący o kapłaństwie wszystkich wierzących. Brzmi on następująco: „I wy sami jako kamienie żywe budujcie się w dom duchowy, w kapłaństwo święte, aby składać duchowe ofiary przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa…Ale wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do cudownej swojej światłości” (1 Piotra 2:5-9).
Staro-testamentowi kapłani byli wybrani przez Boga, a nie sami się do tego wyznaczyli. I byli oni wybrani w konkretnym celu: by służyć Bogu swoim życiem przez ofiarowywanie ofiar. Kapłaństwo służyło jako obraz albo „typ” nadchodzącej służby Jezusa… obraz ten nie był już dłużej potrzebny po tym jak Jego ofiara na krzyżu została dokonana. Kiedy gruba zasłona świątynna, która zakrywała drogę do Miejsca Świętego, została rozdarta na pół przez Boga w momencie śmierci Chrystusa (Mateusza 27:51), Bóg dał znać, że kapłaństwo Starego Testamentu nie było już dłużej potrzebne. Teraz ludzie mogą przyjść do Boga bezpośrednio poprzez wielkiego Arcykapłana, Jezusa Chrystusa (Hebrajczyków 4:14-16). Nie ma już teraz żadnych ziemskich pośredników pomiędzy Bogiem a człowiekiem, jak miało to miejsce w kapłaństwie Starego Testamentu (1 Tymoteusza 2:5).
Chrystus nasz Arcykapłan złożył jedną ofiarę za grzech raz na zawsze (Hebrajczyków 10:12) i nie ma już więcej ofiary za grzech, która może zostać uczyniona (Hebrajczyków 10:26). Ale tak jak kapłani ofiarowywali inne rodzaje ofiar w świątyni, tak jest jasne z 1 Piotra 2:5, że Bóg wybrał chrześcijan „aby składać duchowe ofiary przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa”. 1 Piotra 2:5-9 mówi o dwóch aspektach kapłaństwa wierzącego. Pierwszym jest to, że wierzący są uprzywilejowani. Bycie wybranym przez Boga na kapłana było przywilejem. Wszyscy wierzący zostali wybrani przez Boga „jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym” (werset 9). W Starym Testamencie Przybytek Mojżeszowy i Świątynia były miejscami do których mogli iść tylko kapłani i to tylko raz do roku w Dzień Zadośćuczynienia, kiedy to składali ofiarę za grzechy wszystkich z ludu. Ale jak wspomniano powyżej, z powodu śmierci Jezusa na krzyżu Kalwarii, wszyscy wierzący mają bezpośredni dostęp do tronu Boga poprzez Jezusa Chrystusa, naszego wielkiego Arcykapłana (Hebrajczyków 4:14-16). Co za przywilej by mieć dostęp do samego tronu Boga bezpośrednio, bez żadnego ziemskiego kapłana. Kiedy Chrystus powróci i kiedy Nowa Jerozolima przyjdzie na ziemię (Objawienie 21), wierzący ujrzą Boga twarzą w twarz i będą Mu tam służyć (Objawienie 22:3-4). I znowu, co za przywilej, szczególnie dla nas, którzy kiedyś byliśmy „nie-ludem”… „bez nadziei”… i zasłużyliśmy na zniszczenie z powodu naszego grzechu.
Drugim aspektem kapłaństwa wierzących jest to, że zostaliśmy wybrani w konkretnym celu: aby ofiarowywać duchowe ofiary (zob. Hebrajczyków 13:15-16 na przykład), oraz aby proklamować chwałę Tego, który wezwał nas z ciemności do Swojego cudownego światła. Zatem zarówno przez życie (1 Piotra 2:5; Tytusa 2:11-14; Efezjan 2:10) jaki i przez słowo (1 Piotra 2:9; 3:15), naszym celem jest służenie Bogu. Tak jak ciało wierzącego jest świątynią Ducha Świętego (1 Koryntian 6:19-20), tak też Bóg powołał nas abyśmy służyli Mu naszym sercem przez, przede wszystkim, ofiarowanie naszego życia jako żyjące ofiary (Rzymian 12:1-2). Pewnego dnia będziemy służyć Bogu w wieczności (Objawienie 22:3:4), ale nie w jakiejś świątyni, bo „Pan, Bóg, Wszechmogący jest jego świątynią, oraz Baranek” (Objawienie 21:22). Tak jak kapłaństwo w Starym Testamencie wolne było od zbeszczeszczenia, co było symbolizowane przez czystość ceremonialną, tak też Chrystus uczynił nas świętymi w naszej pozycji przed Ojcem. Wzywa On nas do życia świętym życiem, abyśmy również mogli zostać nazwani „świętym kapłaństwem” (1 Piotra 2:5).
Podsumowując, wierzący są nazwani „królami i kapłanami” oraz „królewskim kapłaństwem” jako odzwierciedlenie ich uprzywilejowanego statusu dziedziców królestwa Wszechmogącego Boga i Baranka. Z powodu tej uprzywilejowanej bliskości z Bogiem, żaden inny ziemski pośrednik nie jest potrzebny. Po drugie, wierzący nazwani są kapłanami, ponieważ zbawienie nie jest tylko „ubezpieczeniem od pożaru” - taką ucieczką od piekła. Wierzący są powołani przez Boga aby składali Mu duchowe ofiary, to jest aby byli ludźmi gorliwymi do czynienia dobrych uczynków. Jako kapłani żyjącego Boga, wszyscy mamy oddawać chwałę Temu, który dał nam wielki dar ofiary Swojego Syna za nas, i w odpowiedzi aby dzielić się tą cudowną łaską z innymi.
