Pytanie: Co to znCo Biblia mówi o kłanianiu się lub klękaniu w modlitwie?
Odpowiedź:
Psalm 95.6 mówi, "Pójdźcie, pokłońmy się i padnijmy na twarz! Klęknijmy przed Panem, który nas uczynił." Kłanianie i klękanie długo było wiązane z uwielbieniem i szacunkiem (zobacz 2 Ks. Kronik 6.13; Psalm 138.2; Ks. Daniela 6.10). W rzeczywistości, hebrajskie słowo dla "uwielbienia" właściwie oznacza "kłanianie się." Ale czy kłanianie czy klękanie jest jedyną postawą jaką powinniśmy przyjmować podczas uwielbienia czy modlitwy?
Pierwszy przykład kłaniania się w oddawaniu szacunku opisany jest w Biblii w 1 Ks. Mojżeszowej 18.2, gdy trzech niebiańskich gości przyszło do Abrahama. On wiedział, że reprezentują Boga i na powitanie oddał pokłon aż do ziemi. Kilka pokoleń później, faraon, król Egiptu, rozkazał wszystkim Egipcjanom oddać pokłon Józefowi na znak szacunku dla byłego niewolnika awansowanego na namiestnika (całej ziemi egipskiej) (1 Ks. Mojżeszowa 41.42-43). Zatem, bardzo wcześnie w historii ludzkości kłanianie się czy klękanie zaczęło oznaczać zajmowanie pokornej pozycji wobec kogoś o większym znaczeniu.
Kłanianie czy klękanie przed władcami i fałszywymi bogami stało się powszechną praktyką do czasu, gdy Bóg przekazał Mojżeszowi Prawo. Bóg chciał ustanowić pewne nowe granice odnośnie należnego Mu uwielbienia. Drugie przykazanie mówi, "Nie czyń sobie podobizny rzeźbionej czegokolwiek, co jest na niebie w górze, i na ziemi w dole, i tego, co jest w wodzie pod ziemią. Nie będziesz się im kłaniał i nie będziesz im służył, gdyż Ja Pan, Bóg twój, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze winę ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy mnie nienawidzą" (2 Ks. Mojżeszowa 20.4-5). Bóg zastrzega sobie wszelkie prawo uwielbienia dla siebie i kłanianie się przed kimś lub czymś innym w akcie uwielbienia jest zabronione. W Ks. Objawienia 19.10, Jan upada do stóp anioła, który wyjaśniał mu jego wizję, ale anioł od razu go pouczył: "nie czyń tego! Jam współsługa twój i braci twoich, którzy mają świadectwo Jezusa, Bogu oddaj pokłon! A świadectwem Jezusa jest duch proroctwa."
Ukłony i klękanie nie były jedynymi postawami przyjętymi przez czcicieli w Biblii. Mojżesz i Aaron padali twarzą do ziemi przed Panem, a Jego chwała ich zakryła (4 Ks. Mojżeszowa 20.6). Ezechiel upadł twarzą do ziemi w żalu, wołając do Pana, a Pan mu odpowiedział (Ks. Ezechiela 11.13-14). Lewici mieli wstawać codziennie rano "aby składać dziękczynienia i nucić hymny Panu, i tak samo co wieczór" (1 Ks. Kronik 23.30). Król Dawid- "poszedł [...] i usiadł przed Panem", aby się modlić (2 Ks. Samuela 7.18). Jezus "podniósłszy oczy swoje ku niebu" modlił się najdłuższą przytoczoną (w Piśmie Świętym) modlitwą (Ew. Jana 17) i Paweł nawoływał "Chcę tedy, aby się mężczyźni modlili na każdym miejscu, wznosząc czyste ręce, bez gniewu i bez swarów" (1 Tymoteusza 2.8). Zgodnie z Biblią, istnieje więcej niż jedna właściwa postawa uwielbienia czy modlitwy.
Chociaż fizyczne reprezentacje kultu są ważne i cała nasza istota powinna być zaangażowana w oddawanie czci Bogu, postawa naszych serc jest ważniejsza niż pozycja naszych ciał. Gdy nasze serca są w postawie pokory i zachwytu, pragniemy naszym ciałem wyrazić to w sposób fizyczny. Klękanie, kłanianie, położenie się twarzą na ziemi, pochylanie naszej głowy czy podnoszenia naszych rąk są przejawami fizycznego wyrażenie postawy naszych serc. Oczywiście, bez odpowiedniej postawy serca działania fizyczne są pustym widowiskiem. Psalm 51.17 elokwentnie podsumowuje Boże pragnienie dla naszego uwielbienia: "Ofiarą Bogu miłą jest duch skruszony. Sercem skruszonym i zgnębionym nie wzgardzisz, Boże."
Prawdziwe uwielbienie jest stylem życia, a nie jednorazową aktywnością. Poświęcanie czasu na intensywną wspólnotę z Bogiem jest niezbędne dla naszego zdrowia duchowego, mamy również powiedziane, aby "bez przestanku się modlić" (1 Tesaloniczan 5.17). Nasze ciała mają być żywymi ofiarami (Rzymian 12.1-2), a nasze serca napełnione, "przez psalmy i hymny, i pieśni duchowne, śpiewając i grając w sercu swoim Panu, dziękując zawsze za wszystko Bogu i Ojcu w imieniu Pana naszego, Jezusa Chrystusa" (Efezjan 5.19-20). Nasze serca mogą być w stałym stanie uwielbienia i modlitwy w naszym zwykłym, codziennym życiu. A.W.Tozer napisał, "celem każdego chrześcijanina powinno być życie w stanie nieprzerwanego uwielbienia." Gdy to jest celem naszego życia, klękanie, kłanianie, leżenie twarzą do ziemi czy chodzenie po ulicy stają się postawami modlitwy i uwielbienia, które są miłe Bogu.
