Odpowiedź:
Historia bezimiennej Samarytanki przy studni, zapisana tylko w Ew. Jana, jest odkrywcza, pełna wielu prawd i potężnych lekcji dla nas dzisiaj. Historia kobiety przy studni następuje po opisie spotkania Jezusa z Nikodemem, faryzeuszem i prominentnym członkiem żydowskiego Sanhedrynu (Ew. Jana 3.1-21). W Ew. Jana 4.4-42 czytamy o rozmowie Jezusa z samotną Samarytanką, która przyszła zaczerpnąć wody ze studni (znanej jako studnia Jakuba) znajdującej się około kilometra od miasta Sychar w Samarii.
Była to niezwykła kobieta. Była Samarytanką, należała do grupy ludzi, którą Żydzi całkowicie pogardzali jako nie mającą prawa do ich Boga, a ona sama była wyrzutkiem i była traktowana z góry przez swój własny naród. Dowodem na to jest fakt, że przyszła sama, aby zaczerpnąć wody z publicznej studni, podczas gdy w czasach biblijnych czerpanie wody i pogawędka przy studni stanowiły społeczny standard dnia kobiety. Jednak kobieta ta została wykluczona społecznie i uznana za rozwiązłą, gdyż mężczyzna z którym mieszkała był jej szóstym partnerem, a nie był jej mężem.
Historia kobiety przy studni uczy nas, że Bóg kocha nas pomimo naszego upadłego życia. Bóg ceni nas na tyle, że aktywnie nas poszukuje, zaprasza do bliskiej relacji i raduje się naszym uwielbieniem. Po rozmowie z Jezusem taka osoba jak Samarytanka, nieuznawana społecznie we własnym narodzie, mogła zrozumieć, co to tak naprawdę oznacza. Być wartościową, otoczoną opieką, gdy nikt, nawet ona sama, nie dostrzegała w obie samej nic wartościowego - to naprawdę jest łaska.
Ale jest też wiele innych cennych prawd, które czerpiemy z tej historii. Dowiadujemy się, że:
1) Tylko przez Jezusa możemy otrzymać życie wieczne: "Odpowiedział jej Jezus, mówiąc: Każdy, kto pije tę wodę, znowu pragnąć będzie; ale kto napije się wody, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskującej ku żywotowi wiecznemu." (Ew. Jana 4.13-14; tłum. Biblia Warszawska; por. Ew. Jana 14.6).
2) Służba Jezusa wśród marginesu społeczeństwa żydowskiego (Samarytan) ujawnia, że wszyscy ludzie są cenni dla Boga i że Jezus pragnie, abyśmy okazywali miłość każdemu... nawet naszym wrogom (Ew. Jana 4.7-9; Ew. Mateusza 5.44).
3) Jezus jest Mesjaszem (Ew. Jana 4.25-26; 1.41; Ew. Mateusza 27.22; Ew. Łukasza 2.11).
4) Ci, którzy czczą Boga, czczą Go w duchu i prawdzie (Ew. Jana 4.23-24; Psalm 145.18).
5) Nasze świadectwo o Jezusie jest potężnym narzędziem prowadzącym innych do wiary w Niego: "I wielu Samarytan z tego miasta uwierzyło weń dzięki świadectwu niewiasty, która mówiła: Powiedział mi wszystko, co uczyniłam. Gdy więc Samarytanie przyszli do niego, prosili go, aby u nich pozostał; i pozostał tam dwa dni. I jeszcze więcej ich uwierzyło dzięki nauce jego. I mówili do niewiasty: Wierzymy już nie dzięki twemu opowiadaniu; sami bowiem słyszeliśmy i wiemy, że ten jest prawdziwie Zbawicielem świata." ( Ew. Jana 4:39-42; tłum. Biblia Warszawska)).
Ponadto z rozmowy Jezusa z kobietą przy studni dowiadujemy się trzech absolutnych prawd o zbawieniu:
1) Zbawienie przychodzi tylko do tych, którzy rozpoznają swoją rozpaczliwą potrzebę duchowego życia, którego nie mają. Żywą wodę mogą otrzymać tylko ci, którzy uznają, że są duchowo spragnieni.
2) Zbawienie przychodzi tylko do tych, którzy wyznają i żałują za swój grzech oraz pragną przebaczenia. Zanim ta niemoralna kobieta mogła przyjąć Zbawiciela, musiała uznać cały ciężar swoich grzechów.
3) Zbawienie przychodzi tylko do tych, którzy przyjmują Jezusa jako swojego Mesjasza. Absolutną prawdą jest, że zbawienia nie można znaleźć w nikim innym (Ew. Jana 14.6; Dz. Apostolskie 4.12).
