Pytanie: Jakie role mogą pełnić kobiety w służbie?
Odpowiedź:
Kwestia służby kobiet w kościele jest sprawą co do której wierzący biblijnie chrześcijanie mogą i często się nie zgadzają. Różnica zdań koncentruje się na fragmentach Pisma Świętego, które zabraniają kobietom mówić w kościele lub przejmować władzę nad mężczyzną (1 Tymoteusza 2:12; 1 Koryntian 14:34). Dotyczy to bowiem nieporozumienia w kwestii tego, czy wspomniane fragmenty odnosiły się tylko dla czasów w których zostały napisane. Niektórzy twierdzą, że skoro nie ma "Żyda ani Greka...mężczyzny czy kobiety...[i] wszyscy jesteśmy jednym w Chrystusie" (Galacjan 3.28), to kobiety mają wolność w tym, aby ubiegać się o służbę dostępną dla mężczyzn. Inni twierdzą, że 1 Tymoteusza 2.12 ma zastosowanie także dzisiaj, skoro podstawą tego nakazu nie są sprawy kulturowe, ale kwestie uniwersalne, zakorzenione w akcie stworzenia (1 Tymoteusza 2.13-14).
1 Piotra 5.1-4 podaje szczegółowe wymogi dla starszego. Presbuteros jest greckim słowem użytym sześćdziesiąt sześć razy w Nowym Testamencie, wskazując na "doświadczonego męskiego opiekuna." Słowo to użyte jest w formie męskiej. Żeńska forma tego słowa presbutera nigdy nie jest użyta w odniesieniu do starszych czy pasterzy. W oparciu o kwalifikacje opisane w 1 Tymoteusza 3.1-7, rola starszych odnosi się zamiennie do biskupa, pastora/ włodarza (Tytusa 1:6-9; 1 Piotra 5:1-3). I skoro, zgodnie z 1 Tymoteusza 2.12, kobieta nie powinna "nauczać ani przewodzić mężczyźnie", to wydaje się zrozumiałe, że pozycja starszych czy pastorów- którzy mają być zdolni nauczać, prowadzić wspólnotę i doglądać jej duchowego wzrostu (1 Tymoteusza 3.2)- powinna być dostępna tylko dla mężczyzn.
I chociaż urząd starszego/biskupa/pastora ma zastosowanie jedynie do mężczyzn, to jednak kobiety zawsze odgrywały znaczącą rolę we wzroście duchowym kościoła, będąc nawet pośród nielicznych, którzy zwiastowali ukrzyżowanego Chrystusa, gdy większość uczniów się ukrywała (Ew. Mateusza 27:55; Ew. Jana 19:25). Apostoł Paweł szanował kobiety, i w wielu swoich listach do kościołów pozdrawiał je z imienia (Rzymian 16:6, 12; Kolosan 4:15; Filipian 4:2-3; Filemona 1:2). Paweł zwracał się do nich jako do "współpracowników", bo służyły Panu z korzyścią dla całego kościoła (Filipian 4.3; Kolosan 4.15).
Urzędy były stworzone w pierwszym kościele, aby dopasować je do potrzeb wspólnoty. I mimo, iż współczesne kościoły wymieniają stanowiska starszego i diakona, to jednak nie były to te same urzędy. Diakoni byli wybierani, aby służyć w sensie fizycznym, gdy pojawiała się jakaś potrzeba (Dzieje Apostolskie 6.2-3). Nie ma jasnego zakazu przeciwko takiemu usługiwaniu kobiet. W rzeczywistości, Rzymian 16.1 może wskazywać na to, że kobieta imieniem Febe była szanowaną diakonisą w kościele w Rzymie.
Nie ma biblijnego precedensu, który zabraniałby kobietom pełnienia funkcji przywódców religijnych, liderów duchownych młodzieży czy dyrektorów w służbie dzieciom. Jedynym ograniczeniem jest to, że nie ubiegają się o rolę duchowej władzy nad dorosłymi mężczyznami.
Wydaje się, że w Piśmie Świętym kwestia dotyczy raczej władzy duchowej niż pełnionej funkcji, zatem jakakolwiek rola, która nie zabiega o taką władzę duchową nad mężczyzną, jest dopuszczalna.
