Odpowiedź:
Komunizm, gałąź socjalizmu, jest eksperymentalnym systemem społecznym opierającym się na koncepcjach, które pozornie wydają się być zasadami biblijnymi. Studiując je jednak bardziej wnikliwie okazuje się, że niewiele dowodów można znaleźć na potwierdzenie jakoby Biblia rzeczywiście popierała czy podpisywała się pod koncepcjami komunizmu. Istnieje różnica między komunizmem w teorii a komunizmem w praktyce, a wersety biblijne, które zdawałyby się łączyć z przesłankami komunizmu, są w gruncie rzeczy sprzeczne z praktykami stosowanymi przez rząd komunistyczny.
W 2 rozdziale Dziejów Apostolskich jest zaskakujące zdanie w odniesieniu do wczesnego kościoła, które wielu ludzi doprowadziło do przekonania, że należy bronić zawzięcie komunizmu, jako poglądu biblijnego. Czytamy w tym fragmencie, „Wszyscy zaś, którzy uwierzyli, byli razem i mieli wszystko wspólne. I sprzedawali posiadłości i mienie, i rozdzielali je wszystkim, jak komu było potrzeba” (Dzieje Apostolskie 2.44-45). Twierdzenie to zdaje się podkreślać, że komunizm, który w swoim podstawowym przesłaniu dotyczył pragnienia eliminowania biedy poprzez „rozprzestrzenianie się bogactwa”, a co dostrzegamy w opisie wczesnego kościoła chrześcijańskiego. Istnieje jednak zasadnicza różnica, jaką musimy dostrzec pomiędzy kościołem opisanym w 2 rozdziale Dziejów Apostolskich, a funkcjonowaniem społeczeństwa komunistycznego.
W 2 rozdziale Dziejów Apostolskich ludzie dzielili się z innymi zgodnie z własną wolą z tymi, którzy byli w potrzebie, i oddawali to dobrowolnie, bez potrzeby ustalania odgórnych zasad wielkości tego wsparcia. Innymi słowy, dzielili się tym co mieli ze względu na miłość i troskę o siebie wzajemnie, pobudzeni wspólnym celem- życia dla Chrystusa i uwielbienia Boga. W społeczeństwie komunistycznym, ludzie oddawali ponieważ system rządowy zmuszał ich do takiego postępowania. Nie mieli żadnego wyboru w kwestii ilości jaką chcieliby ofiarować, czy nawet komu chcieliby to przekazać. Taki sposób dawania zatem nie odzwierciedla tego kim oni są; nie mówi nic na temat tożsamości czy charakteru ofiarodawców. W komunizmie radosny, hojny dawca i zatwardziały człowiek byli zobligowani do przeznaczenia takiej samej wartości- a mówiąc konkretnie, wszystkiego co zarobili.
Kwestia dotyczy radosnego dawania (co popiera Biblia) kontra dawanie z przymusu. 2 Koryntian 9.7 mówi, „Każdy, tak jak sobie postanowił w sercu, nie z żalem albo z przymusu; gdyż ochotnego dawcę Bóg miłuje.” W gruncie rzeczy, Biblia zawiera wiele odniesień do pomagania biednym, bycia hojnym z tym co mamy, i troszczenie się o tych, którym wiedzie się gorzej. Gdy jesteśmy posłuszni w tej sferze z radosnymi sercami i z właściwą motywacją, nasze dawanie jest miłe Bogu. To, co nie podoba się Bogu to dawanie ze względu na przymus, ponieważ wymuszone ofiarowanie nie wypływa z miłości i przez to nie przynosi żadnego pożytku w sensie duchowym. Paweł mówi Koryntianom, „I choćbym rozdał całe mienie swoje, i choćbym ciało swoje wydał na spalenie, a miłości bym nie miał nic mi to nie pomoże” (1 Koryntian 13.3). Dawanie nie wypływające z miłości jest bez wątpienia rezultatem komunizmu.
Kapitalizm jest lepszym systemem, jeśli chodzi o dawanie, ponieważ wpływa na rozwój własnej zamożności, co pozwala obywatelom dawać ze swojego przychodu. Komunizm doprowadzał po prostu wszystkich obywateli do biedy, za wyjątkiem nielicznej grupy ludzi będących u władzy, do której to bogactwo trafiało. Ale nawet kapitalizm jako system pomocy biednym nie rozwiąże wszystkich kwestii. Zależy to od skrupulatności obywateli (Księga Przypowieści Salomona 10.4) oraz hojności dzielenia się owocami swojej pracy (1 Tymoteusza 6.18), by z miłości do Boga i sąsiada obdarzać innych dobrem. Zatem widzimy, że Bóg przeznaczył nas do tego, abyśmy będąc chrześcijanami, pomagali innym, którzy są w potrzebie zarówno w praktycznych, codziennych obowiązkach jak i finansowo, a nie polegali na jakimkolwiek systemie rządowy.
